του Σωκράτη Ματζουράνη
…τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
Δεν υπάρχει, νομίζω, δεύτερη γνώμη.
Η πολιτική είναι μια δύσκολη δουλειά.
Θα μπορούσα να πω ότι δεν είναι «δουλειά», αλλά λειτούργημα, θέλω όμως να συνεχίσετε να με χαιρετάτε.
Λένε πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Δε συμφωνώ.
Καταλήγω πως, τελικά, η πολιτική είναι η τέχνη διαχείρισης των λαϊκών προσδοκιών.
Η σημερινή πρώτη φορά «αριστερά-δεξιά» κυβέρνηση, είναι αδιαμφισβήτητα μετρ του κερδοφόρου λαθρεμπορίου της λαϊκής ελπίδας για μια ανθρώπινη ζωή.
Επειδή το αντιλαϊκό και απάνθρωπο παρελθόν διαρκεί στη χώρα μας πολύ, επειδή το αίμα και ο πόνος μας στοιχειώνουν ακόμα, επειδή η σπορά της Αριστεράς έχει ακόμα τη δύναμη να καρπίσει, επειδή η κοινωνία δεν έχει πάψει να ονειρεύεται και να ελπίζει, τούτο το «σκηνικό» είναι πρόσφορο έδαφος σε κάθε επίδοξο «λαθρέμπορα» της κοινωνικής ελπίδας για έναν άλλο κόσμο, για μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Χρόνια τώρα διαρκεί τούτο το πολιτικό μανιπουλάρισμα του λαϊκού πόθου για εξανθρωπισμό της κοινωνίας, για την πραγμάτωση της ρεαλιστικής απαίτησης για «έναν άλλο κόσμο», που είναι απαιτητός σήμερα, όσο ποτέ.
Χρόνια τώρα, η κρυφή και συχνά μαχητικά φανερή λαϊκή απαίτηση, ήταν μια αριστερή πολιτική, μια αριστερή κυβέρνηση.
Τούτο το πάνδημο λαϊκό αίτημα, με την «κρίση» και τα μνημόνια, ήταν εν δυνάμει προσάναμμα για ριζικότερες κοινωνικές αλλαγές.
Τον «έπιασε» τούτον το λαϊκό πόθο ο ΣΥΡΙΖΑ και ρίχνει ένα εξεργητικό σύνθημα: Η Αριστερά στην εξουσία.
Κάποιοι άκουγαν και την Ιστορία να χτυπά την πόρτα του σοσιαλισμού!
Και να η «αριστερά» στου Μαξίμου μαζί με τον ακροδεξιό -πλην έντιμο- Καμμένο, να και το μεταμελημένο ΠΑΣΟΚ στα υπουργεία, να και αγώνες που έγιναν αυταπάτες και απάτες, να και αριστερά μνημόνια της ανάγκης.
Και από κοντά το Σκοπευτήριο κι ο Φιντέλ για να κρατάμε και τα ίσα, να μη ξεχνάμε τα ψηφαλάκια, να μη διαλύσουμε και το κόμμα, να ’χουν προσχήματα και οι «αριστεροί» βουλευτές.
Εξαίρετη πολιτική διαχείριση των λαϊκών προσδοκιών!
Ό,τι ήρθαν ν’ ανατρέψουν, γίνεται το άλλοθι της αντιλαϊκής πολιτικής τους:
Η επάρατη δεξιά, ο αρνητικός συσχετισμός στην Ε.Ε., ο επιβαλλόμενος «πολιτικός ρεαλισμός».
Έτσι, τα μνημόνια είναι «δικά τους» και οι λαϊκές προσδοκίες, παραμένουν ιδιοκτησία της «κυβερνώσας αριστεράς».
Ονειρεύεται η κοινωνία μια φιλολαϊκή πολιτική;
Εμείς είμαστε εδώ.
«Γίνονται θετικά βήματα. Θα δίνονται εφεξής δωρεάν νομικές συμβουλές, σε υπερχρεωμένους δανειολήπτες».
Θέλει ο λαός επαναστατική αισιοδοξία;
Αμέσως: «Το μίγμα της πολιτικής μας είναι πετυχημένο. Οι άνεργοι μειώθηκαν στο 1 εκατ.», μας λέει η Ράνια Αντωνοπούλου έμπλεη αισιοδοξίας.
Και ο Γιαννάκης ο Μπαλάφας, μας διαβεβαιώνει με αριστερή βεβαιότητα: «Επί των ημερών μας, δεν κόπηκε καμμιά σύνταξη»
– Και το ΕΚΑΣ;
– «Το ΕΚΑΣ δεν είναι σύνταξη», απαντά απτόητος.
Αυτό κι’ αν είναι «αριστερό αποτύπωμα»!
Και ο Αθανασίου, πάει την πολιτική αλητεία σε άλλα επίπεδα.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κακοήθεια, από το να λέτε αυτό».
Η επιτομή του απόλυτου κυνισμού.
Θέλει η κοινωνία μια διέξοδο, ένα φως στο τούνελ;
Έτοιμη η λύση: «Σε λίγο, βγαίνουμε από τα μνημόνια και την επιτροπεία».
Το λένε χωρίς ντροπή.
Και κρύβουν πως απλά δεν θα μας δανείζουν οι «εταίροι» αλλά οι «αγορές», όμως εταίροι και αγορές θα μας επιτηρούν ες αεί.
Λαχταρά η κοινωνία μια ανάπτυξη για όλους;
Στο πιάτο την έχουμε: Όμως «μπορεί να είναι και… άνεργη ανάπτυξη», μας ψυλλιάζει ο αρχηγός.
Προσωπικά, τους βγάζω το καπέλο.
Οικοδομούν συνειδητά και μεθοδικά μια νέα «αριστερή» οικονομική και ιδεολογική κοινωνική πραγματικότητα.
Μια κοινωνικά αποδεκτή συντηρητική πολιτική και ιδεολογία, που θα στηρίζεται στο ρεαλισμό, στον εκμαυλισμό συνειδήσεων και σε μια «αριστερή» κυβέρνηση.
Συντηρητικοποιούν την κοινωνία.
«Χρειαζόμαστε ένα νέο δυναμικό όραμα για την κοινωνία», δηλώνει ο Παππάς.
Συμφωνώ!
Το παλιό όραμα για μια κοινωνία «χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», δεν είναι αρκετά δυναμικό και νέο;
Δεν ρωτώ το ΣΥΡΙΖΑ.
Ρωτώ τους «απέναντι»…
