Βρισκόμαστε στην τελική στροφή πριν τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 28/1, και η σύγκρουση των επιτελείων των υποψήφιων προέδρων κορυφώνεται. Πολύ φασαρία γίνεται τις τελευταίες μέρες για διάφορα διαδικαστικά θέματα, που μπορεί να μην απασχολούν την κοινωνία, αλλά φαίνεται να είναι το αγαπημένο επικοινωνιακό όπλο του πολιτικού προσωπικού. Σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν να υπάρξει υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών που θα έχει την ευθύνη διεξαγωγής των εκλογών, καταγγέλλοντας τον υπουργό Εσωτερικών Κωνσταντίνο Πετρίδη, για ενεργό ανάμειξη στην προεκλογική εκστρατεία του προέδρου Αναστασιάδη, με την κυβέρνηση και τον ΔΗΣΥ να αρνείται τις αιτιάσεις. Την ίδια στιγμή Γ. Λιλλήκας στήνει την προεκλογική του ρητορική πάνω στην απόπειρα χρηματισμού που ισχυρίζεται πως δέχτηκε από επιτελείο άλλου υποψηφίου, με σκοπό την απόσυρση του απ’ την εκλογική μάχη, χωρίς να δίνει περισσότερες λεπτομέρειες.
Προφανώς, δεν λείπουν απ’ τον δημόσιο διάλογο και τα θέματα τις οικονομίας. Μπορεί οι οικονομικοί δείκτες να παρουσιάζουν μια ανάκαμψη σε σχέση με τα χρόνια της κρίσης που πέρασε, όμως αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στην πραγματική οικονομία, με τους μισθούς να μένουν καθηλωμένοι, την ανεργία να συνεχίζει να κινείται σε υψηλά επίπεδα, τη νεολαία να εξαναγκάζεται να μεταναστεύσει μαζικά στο εξωτερικό αλλά και με τις πληγές που άνοιξε το κούρεμα των καταθέσεων να παραμένουν ανοιχτές, ακόμη και 5 χρόνια μετά. Την ίδια στιγμή τα πυρά των Αναστασιάδη και Μαλά (δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός ΔΥΣΑΚΕΛ) συγκέντρωσε η δήλωση του Νικόλα Παπαδόπουλου πως «δεν θα είναι το τέλος του κόσμου αν καθυστερήσει η αποπληρωμή του δημόσιου χρέους για κάποια χρόνια, καθώς είναι πολύτιμη αυτή η βοήθεια σε συνανθρώπους μας που πλήρωσαν βαρύτατο τίμημα για να εξέλθει η χώρα από την κρίση», με τους κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια να κατηγορούν των υποψήφιο του ενδιάμεσου χώρου για τους κινδύνους μιας πολιτικής παύσης πληρωμών προς τους δανειστές.
Το Κυπριακό ακολουθεί στην ατζέντα των κομμάτων. Πιο πρόσφατη αιχμή της αντιπαράθεσης, ένα ακόμη «λεκτικό ατόπημα» του προέδρου Αναστασιάδη, σχετικά με την ύπαρξη ΑΟΖ του Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, γεγονός το οποίο προκάλεσε την αντίδραση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου που είδαν στην αναφορά αυτή άλλη μια υποχώρηση που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά και ουσιαστικά η τουρκική πλευρά. Το ΑΚΕΛ, απ’ την πλευρά του, κατακτά επάξια τον τίτλο του πιο φανατικού υπερασπιστή της «λύσης πάση θυσία», δείχνοντας να μην έχει καταλάβει και πολλά απ’ όσα συνέβησαν τον προηγούμενο χρόνο στο Κραν Μοντανά. Όλα αυτά με φόντο την αναγγελία εκ μέρους του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ κ.κ. Γκουτιέρεζ ότι επίκειται επανεκκίνηση των συνομιλιών για το Κυπριακό τους επόμενους μήνες.
Το πραγματικό επίδικο των εκλογών
Μπορεί καμιά επιλογή να μη φαίνεται να δίνει ξεκάθαρη προοπτική διεξόδου απ’ τα ζωτικής σημασίας προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κυπριακή Δημοκρατία και ο κυπριακός λαός. Μπορεί καμιά επιλογή να μη μειώνει ουσιαστικά την απόσταση που χωρίζει την κοινωνία από τους πολιτικούς, και ένα είναι σίγουρο. Πως όποιος και να είναι ο Πρόεδρος, ο λαός θα κληθεί και πάλι να βρεθεί έξω απ’ το Προεδρικό για να επιβάλει τη θέληση του για τα μεγάλα ζητήματα, εθνικά και κοινωνικά.
Το κυρίαρχο στις κυπριακές εκλογές είναι να βγει όσο το δυνατόν αποδυναμωμένο το δίδυμο ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ που κυβέρνησε με καταστροφικές συνέπειες τα τελευταία χρόνια, τόσο στην οικονομία, με τα μνημόνια και την κατάρρευση των τραπεζών, όσο και στα εθνικά ζητήματα, με τις διαρκείς οπισθοχωρήσεις στις Τουρκικές απαιτήσεις στο όνομα μιας κάποιας λύσης του Κυπριακού. Αυτό σήμερα φαντάζει πιο εφικτό σε σχέση με μερικά χρόνια πριν
Έχουμε μπροστά μας εκλογές όμως, και παρόλα όσα, κανένα αποτέλεσμα δεν είναι ουδέτερο. Το κυρίαρχο είναι να βγει όσο το δυνατόν αποδυναμωμένο το δίδυμο ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ που κυβέρνησε με καταστροφικές συνέπειες τα τελευταία χρόνια, τόσο στην οικονομία, με τα μνημόνια και την κατάρρευση των τραπεζών, όσο και στα εθνικά ζητήματα, με τις διαρκείς οπισθοχωρήσεις στις Τουρκικές απαιτήσεις στο όνομα μιας κάποιας λύσης του Κυπριακού. Αυτό σήμερα φαντάζει πιο εφικτό σε σχέση με μερικά χρόνια πριν. Ο μεν Αναστασιάδης μπορεί να προηγείται της εκλογικής κούρσας, όμως δεν εμφανίζει τα ποσοστά των προηγούμενων εκλογών. Ο δε Μαλάς, αναδεικνύεται στην πιο άνευρη υποψηφιότητα και αναμένεται να καταγράψει ιστορικό χαμηλό για την «αριστερά» στο νησί, με πολλές πιθανότητες να μείνει εκτός δεύτερου γύρου, γεγονός που θα δημιουργήσει μετεκλογικά προβλήματα και εσωκομματικές συζητήσεις στο ΑΚΕΛ. Ο ενδιάμεσος χώρος, συμπαρατασσόμενος (πλην Λιλλήκα) πίσω απ’ την υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου, παρά τα όποια προβλήματα και την έντονα επικοινωνιακή φυσιογνωμία, εμφανίζει μια δυναμική εισόδου στον δεύτερο γύρο, αν και από εκεί και πέρα φαντάζει δύσκολο να κερδίσει και την υποψηφιότητα του ΔΗΣΥ. Μια δυναμική που αν συνυπολογίσουμε το ότι ο χώρος αυτός είναι ο μόνος που υπόσχεται μια αλλαγή στρατηγικής τόσο στο Κυπριακό όσο και σε ζητήματα διακυβέρνησης, κόντρα στην συνέχιση του καθεστώτος ΔΗΣΑΚΕΛ, ίσως να δίνει μια δυνατότητα να εκφραστούν σιωπηλές, μέχρι σήμερα, κοινωνικές δυνάμεις έξω απ’ το κομματικό σύστημα, γεγονός που πιθανά να ταράξει το πολιτικό σκηνικό.
«Εκλογές» και στα κατεχόμενα
Παράνομες εκλογές πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη βδομάδα και στα κατεχόμενα, με το Κόμμα Εθνική Ενότητας, της τουρκοκυπριακής δεξιάς, να βγαίνει νικητής απ’ τη διαδικασία, χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι θα πετύχει τη συγκρότηση μια σταθερής κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα αυτό είναι και μια ήττα για την λεγόμενη αριστερά του ψευδοκράτους, και του ηγέτη των τουρκοκυπρίων και φίλο του Αναστασιάδη και λοιπών υποστηρικτών της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, κ. Ακιντζί. Αξιοσημείωτη είναι, τέλος, η είσοδος στη Βουλή, για πρώτη φορά, του κόμματος Αναγέννηση, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των Τούρκων εποίκων. Ένα είναι σίγουρο, παρά τις ψευδαισθήσεις πολιτικών και δημοσιολογούντων στην από εδώ πλευρά της πράσινης γραμμής, ότι με οποιαδήποτε ηγεσία, είτε προοδευτική και φιλική, είτε σκληρή και αδιάλλακτη, το ψευδοκράτος δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ως βραχίονας της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, κι αυτό έγινε καθαρό στις «διαπραγματεύσεις» του προηγούμενου χρόνου. Και ως εκ τούτου, για μια βιώσιμη συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στο νησί, η διάλυση του ψευδοκράτους και ο τερματισμός της κατοχής, είναι το απαραίτητο πρώτο βήμα.
Σύνοδος των χωρών του Νότου
Την στιγμή που ολόκληρη η Ευρώπη έχει στραμμένα τα μάτια της στις συνομιλίες για εξεύρεσης κυβερνητικής λύσης στην Γερμανία και επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τα σημεία συμφωνίας μεταξύ Μέρκελ – Σουλτς που σχετίζονται με τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη η συνάντηση κορυφής των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου κατρακύλησε για άλλη μια φορά στην ανυποληψία και περνά στα ψιλά των εφημερίδων.
Οι επικεφαλής των χωρών του Νότου της Ε.Ε, οι πρόεδροι της Γαλλίας και Κύπρου και οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας, Ιταλίας, Ελλάδας, Μάλτας και Πορτογαλίας που πραγματοποίησαν στη Ρώμη την τέταρτη συνάντηση τους δεν είχαν κάτι καινούργιο να προσθέσουν στη ήδη ταραγμένη Ευρώπη. Η Ιταλία βρίσκεται αντιμέτωπη μια απρόβλεπτη όσο αφορά το αποτέλεσμα εκλογική αναμέτρηση, ο Ισπανός Ραχόι μετρά ακόμα πληγές από το διχασμό της χώρας του μετά το δημοψήφισμα της Καταλονίας και ο Αλ. Τσίπρας παρακαλά να αποφευχθούν απρόοπτα ως τον προσεχή Αύγουστο για να πανηγυρίσει τον μύθο του «τέλους των μνημονίων».\
Μονάχα ο Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν επανέλαβε τις προτάσεις του για αναδιάρθρωση της Ε.Ε., με κοινό προϋπολογισμό, «πραγματική φορολογική, νομισματική ένωση για την ενίσχυση της ανάπτυξης» αλλά συνέχιση της ίδιας γνωστής πολιτικής γνωρίζοντας ότι τελικά όλα αυτά θα κριθούν στο Βερολίνο.
Η πιο χαρακτηριστική επιβεβαίωση του εκφυλισμού της συνάντησης κορυφής ήταν ότι κατά τη διάρκεια των συζητήσεων της ανακοινώθηκε από τα γερμανικά μέσα ότι η Γερμανία κέρδισε περισσότερα από 250 δισεκατομμύρια ευρώ κατά τη διάρκεια της πρόσφατης ευρωπαϊκής και οι ηγέτες των 7 χωρών δεν βρήκαν ούτε μια λέξη να αρθρώσουν για αυτό αν και οι λαοί τους πλήρωσαν αποκλειστικά το λογαριασμό.
