Την Τρίτη η Γαλλία έζησε τη 14η γενική απεργία της από τότε που ξέσπασε το νέο κύμα λαϊκής διαμαρτυρίας με αφορμή τη συνταξιοδοτική «μεταρρύθμιση» του Μακρόν – η οποία στο μεταξύ έγινε νόμος του κράτους με προεδρικό διάταγμα, χωρίς να περάσει από τη γαλλική βουλή. Εκεί έχει απαγορευθεί δια ροπάλου οποιαδήποτε σχετική συζήτηση. Αντιδημοκρατική πρακτική, αλλά εύλογη όταν ο πρόεδρος του 20% δεν εμπιστεύεται ούτε τους ίδιους του τους βουλευτές. Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που η Γαλλική Δημοκρατία κουρελιάστηκε, και πιθανότατα δεν θα είναι η τελευταία. Μερικές ακόμη πληροφορίες και σκέψεις:
- Τις παραμονές της κινητοποίησης το κατεστημένο βάλθηκε να πείσει τους Γάλλους ότι δεν έχει νόημα να συμμετάσχουν. «Θα έχει μόνο 400-600.000 διαδηλωτές» απεφάνθησαν οι «ειδικοί» (μόνο! λες και οι ελίτ έχουν βγάλει στο δρόμο έστω και το ένα δέκατο απ’ αυτούς για να υποστηρίξουν τις πολιτικές τους…). «Θα είναι το κύκνειο άσμα των κινητοποιήσεων» διαβεβαίωναν άλλοι, υπενθυμίζοντας ότι –δόξα τω Θεώ!– «έρχονται και οι καλοκαιρινές διακοπές». Οι πρώτοι σίγουρα έπεσαν έξω: 1.000.000 άνθρωποι διαδήλωσαν σε 300 πόλεις και κωμοπόλεις της Γαλλίας. Οι δεύτεροι κάνουν υπομονή.
- Ένα εκατομμύριο είναι μεγάλος αριθμός, αλλά μικρότερος από αυτόν προηγούμενων κινητοποιήσεων. Άλλωστε τα κοινωνικά ξεσπάσματα δεν διαρκούν εσαεί. Το πρόβλημα του αντιδημοφιλούς Μακρόν και της ελίτ είναι άλλο: ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια έχει βαθιές ρίζες. Γι’ αυτό και τα ξεσπάσματα, τα οποία όλο και περισσότερο χρωματίζονται από τη δράση «απλών» αλλά οργισμένων ανθρώπων, εκδηλώνονται με ορμή, υποχωρούν, κι έπειτα εκδηλώνονται ξανά. Ο φοίνικας διαρκώς ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
- Έπειτα είναι και το άλλο: (και) στη Γαλλία η διαμαρτυρία, η αντίσταση, ο ξεσηκωμός έχουν ιστορικότητα. Εξ ου και η επίμονη προσπάθεια «σοβαρών» ΜΜΕ και οργανικών διανοούμενων της συμφοράς να αποδομήσουν την Ιστορία. Τίποτα δεν ξεφεύγει από το στόχαστρό τους: από την «αιματοβαμμένη» Γαλλική Επανάσταση ως την «κουλτούρα βίας του ετερόκλητου όχλου» με τα Κίτρινα Γιλέκα, διαμέσου των «ακροτήτων» της αντιφασιστικής Αντίστασης και της «καταστροφικής μανίας» του γαλλικού Μάη.
- Μάταιος κόπος. Διότι οι ίδιες οι ελίτ με τις πολιτικές τους, και με τους αλαζόνες εκπροσώπους τους που αδυνατούν να κρύψουν την περιφρόνησή τους προς τις λαϊκές τάξεις, κρατούν ζωντανή την Ιστορία που τόσο θα ήθελαν να έχει τελειώσει. Αδιάψευστος μάρτυρας η μαζική συμμετοχή των νέων σε κινητοποιήσεις που υποτίθεται ότι αφορούν τους «γέρους». Γιατί; Επειδή η διαμαρτυρία στην πραγματικότητα δεν αφορά (μόνο) τη νιοστή μακρονική «μεταρρύθμιση», αλλά τον αβίωτο πια βίο των πολλών.
- Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του IFOP*, «στις 10 του μήνα, δηλαδή μετά την αφαίρεση των πάγιων εξόδων από τους τραπεζικούς λογαριασμούς, το 31% των Γάλλων έχει λιγότερα από 100 ευρώ». Οπότε «περισσότεροι από ένας στους δύο καταναλωτές (58%) περιόρισαν τις δαπάνες για τρόφιμα το τελευταίο 12μηνο για οικονομικούς λόγους». Ακόμα χειρότερα, το 51% των ερωτηθέντων «παραλείπουν γεύματα σε τακτική ή περιστασιακή βάση». Και το 41% έχει αναβάλει ορισμένες δαπάνες υγείας το τελευταίο 12μηνο.
- Αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποια ξεχασμένη κι από τον Θεό γωνιά της Αφρικής, αλλά στην πλούσια και ισχυρή Γαλλία. Πλούσια και ισχυρή, αλλά με ένα κοινωνικό χάσμα που ολοένα και διευρύνεται. Γι’ αυτό περισσότεροι Γάλλοι παρά ποτέ έχουν πάρει διαζύγιο από τις πολιτικές και τους εκπροσώπους των προκλητικών ελίτ, που ζουν σε έναν άλλο κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αποσυνάγωγος Μελανσόν, ο «ακραίος και ανεύθυνος λαϊκιστής», ο «τελειωμένος», παραλίγο να βρεθεί στον Β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών. Κύκνειο άσμα λοιπόν η 14η κινητοποίηση, και «μόνο» ένα εκατομμύριο στους δρόμους; Αν το πιστεύει στ’ αλήθεια η ελίτ, ακόμα καλύτερα.
Σχόλια
