του Αχιλλέα Σταύρου
“Ήτανε τρεις φίλοι…ο Βρασίδας, ο Χαρίλαος κι ο Λούλης
[…]
“Ααααααααααααα τι ωραία μέρα για εκδρομή” είπε ο Βρασίδας
Ο Χαρίλαος κι ο Λούλης συμφώνησαν κουνώντας σοβαρά το κεφάλι
Κανείς δεν υποψιαζόταν την τραγωδία που θα επακολουθούσε
Γελαστοί μπήκανε στο δάσος
Οι ηλιαχτίδες διαπερνούσαν τα παχιά φυλλώματα και παιχνίδιζαν στην πάχνη
Ο Βρασίδας έκθαμβος κοιτούσε τα πουλάκια που τιτίβιζαν
Ο Χαρίλαος παρακολουθούσε με επιστημονικό ενδιαφέρον τα μυρμήγκια που μάζευαν τη σοδειά τους
Ο Λούλης χοροπηδώντας έτρεχε μπροστά μαζεύοντας μαργαρίτες και βιολέτες
Κανείς δεν υποψιαζόταν
[…]
Το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του
Ο Βρασίδας, ο Χαρίλαος κι ο Λούλης
Χαρούμενος και πηδηχτούλης ο Λούλης έπεσε μέσα στο πηγάδι
Κανείς δεν το είχε προσέξει
Με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μέχρι εκείνη τη στιγμή ανέμελα πρόσωπά τους
ο Βρασίδας κι ο Χαρίλαος προσπάθησαν να τραβήξουν τον Λούλη απ’ τα βάθη του ξεχασμένου πηγαδιού
Μάταια όμως γιατί σχοινί δεν βρήκαν πουθενά για να τον βγάλουν έξω
Παρόλα αυτά ο Λούλης πέθανε εξηντατεσσάρων χρονών…»
Η θρυλική παρλάτα του Πουλικάκου με τους Εξαδάκτυλος παρουσιαζόταν ζωντανά στο Κύτταρο τη σεζόν 1972-’73. Και λίγο μετά ήρθε η μεταπολίτευση. Μαζί με τα κοινωνικά συμβόλαια που έχουμε αναφέρει ξανά, δημιουργήθηκαν και «πηγάδια» ή «φούσκες» ποικίλων σχημάτων και αποχρώσεων για να χωρέσουν όλοι.
Το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκεί ακόμα και αυτό θα ισχύει για πάντα. Εάν συμφωνούμε ότι είμαστε σε μια μεταιχμιακή εποχή όπου νέες ισορροπίες θα δημιουργηθούν (ήδη δημιουργούνται) οφείλουμε όλοι να προσέξουμε καλά «πού θα κάτσει η μπίλια» και τι θέση θα επιλέξουμε να πάρουμε. Το πηγάδι μπορεί να έχει στενέψει λιγάκι (διότι λεφτά υπάρχουν, όμως πλέον για λιγότερους) αλλά μας χωράει όλους. Καινούργιους ημέτερους, ξαναβαφτισμένους κουμπάρους, δονκιχώτες τίμιους και αφελείς, καλλιτέχνες που «ανακαλύπτουν» τα φεστιβάλ της Αριστεράς, τοπικούς άρχοντες που προσφέρουν «διευκολύνσεις» στα πελατειακά τους δίκτυα, καπάτσους, γάτους και λαμόγια, εθνικές, ταξικές, επαναστατικές, συνωμοσιολογικές, θρησκευτικές κλπ. «αφηγήσεις», «δικαιωμένους», χειροκροτητές, αφισοκολλητές, παραπονεμένους, ψαγμένους, καναπέδες για να καθόμαστε (όχι πια αναπαυτικά, αλλά… «τι να κάνεις;!»), κινητά για να βγάζουμε σέλφι και πολλά πολλά άλλα.
Βεβαίως, υπάρχει ζωή και έξω από το πηγάδι. Έχει δάσος έξω, λιβάδια, θάλασσες και βουνά. Μπόρες και λιακάδες. Λουλούδια και ανθρώπους. Ζωή ολόκληρη, με πόνο και χαρά. Χωρίς σκληράδα μπορούμε να πούμε ότι όλα είναι γνωστά. Τα έχουμε ξαναδεί. Με άλλες μορφές ίσως. Όμως οι συμπεριφορές ομοιάζουν τραγικά. Οπότε οι αποφάσεις βαραίνουν. Ο Πουλίκας τα είπε πριν 40 χρόνια. Μην πάμε με το κεφάλι στο πηγάδι! Κι εδώ σχετικά μικρή σημασία έχει ποιος θα είναι κυβέρνηση. Η ουσία είναι οι κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις που θα επιλέξουμε να χτίσουμε. Από εκεί θα προκύψουν οι κυβερνήσεις και οι θεσμοί…
ΥΓ. Στη σουρεαλιστική προειδοποίηση του τσεκουράτου ακτιβιστή Βορίδη «ο Σύριζα θα απαλλοτριώσει τα μέσα παραγωγής», η μόνη σοβαρή απάντηση είναι: «Μα ποια μέσα παραγωγής; Σερβιτόροι είμαστε…»
