Του Λευτέρη Αρβανίτη. Η εκλογή της πρυτανείας Μυλόπουλου στο ΑΠΘ ήταν τομή στη σύγχρονη ιστορία του ιδρύματος, σπάζοντας το δεξιό κατεστημένο του πανεπιστημίου που επί δεκαετίες διοικούσε με απολυταρχικό και σκοτεινό τρόπο το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας.
Μάλιστα η κοντινή εκλογή Μπουτάρη στο δήμο Θεσσαλονίκης δημιούργησε σε κάποιους μια κατάσταση ευφορίας και την αίσθηση ότι εδώ κάτι αλλάζει.
Τότε η Αριστερά της πόλης κρατούσε μικρό καλάθι, και αν στην περίπτωση Μπουτάρη οι αυταπάτες εξανεμίσθηκαν στους πρώτους μήνες της διοίκησης, στην περίπτωση Μυλόπουλου οι μάχες που δόθηκαν απέναντι στην εκλογή των συμβουλίων διοίκησης και η στήριξη στον αγώνα των εργολαβικών έθετε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου στο ΑΠΘ.
Όλη αυτή την περίοδο το κίνημα έβαλε πλάτες στις βρώμικες επιθέσεις των τοπικών ΜΜΕ στις πρυτανικές αρχές και έδινε την απαραίτητη νομιμοποίηση στη διοίκηση για να σηκώνει τον ανένδοτο απέναντι στο υπουργείο.
Κι όμως έφτανε μία και μόνο ανακοίνωση των πρυτανικών αρχών για να αποδείξει ότι το κίνημα δεν στήνεται με πρόσκαιρες συμμαχίες, αλλά με την ένταξή σου και μόνο ως οργανικό κομμάτι σε αυτό. Η κατάσταση με την απεργία των εργολαβικών χόντρυνε απότομα, οι εργαζόμενοι δεν έκαναν πίσω και όταν αρνήθηκαν την πρόταση των πρυτάνεων, εκείνοι απάντησαν σε γραμμή Σαμαρά. Επικαλέστηκαν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και την ανάγκη οι πάντες να αντιληφθούν τα δεδομένα. Μα κάπως έτσι δεν ήρθαν και τα μνημόνια; Κάπως έτσι δεν έκοψαν τη χρηματοδότηση από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα;
Η ρήξη πλέον μεταξύ των δύο πλευρών είναι οριστική. Γιατί πέρα από τα πιθανόν μαξιμαλιστικά αιτήματα των εργαζομένων, υπάρχει ένας αξιακός κανόνας που το κίνημα ποτέ δεν θα παραβεί. Ό,τι και να συμβεί είμαστε με τους εργαζόμενους. Και μάλιστα με εργαζόμενους που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους.
Οι πρυτάνεις όπως και σε άλλες περιπτώσεις έκαναν το λάθος να διαχειριστούν καταστάσεις μη διαχειρίσιμες, χωρίς τη διάθεση να κάνουν πραγματικές ρήξεις. Φοβήθηκαν από την αρχή να φτάσουν στα άκρα, σε μια εποχή που εκ των πραγμάτων σε οδηγεί εκεί. Σε μια εποχή που οι βασικοί τους σύμμαχοι φωνάζουν «ή εμείς ή αυτοί», με ένα μεταμοντέρνο μοντέλο διοίκησης απαντούν «και εμείς και αυτοί».
Αυτά όμως δεν γίνονται. Και επειδή μαθαίνουμε ότι η ψυχραιμία έχει χαθεί, μετά και το προχθεσινό ανούσιο ντου των εργολαβικών στο Κέντρο Ερευνών, να υπενθυμίσουμε ότι είναι πολύ εύκολο να μείνεις τελικά στην ιστορία όχι ως ο αντάρτης πρύτανης, αλλά ως εκείνος που άνοιξε την πόρτα στα ΜΑΤ για να σπάσει το άσυλο.
Τότε η Αριστερά της πόλης κρατούσε μικρό καλάθι, και αν στην περίπτωση Μπουτάρη οι αυταπάτες εξανεμίσθηκαν στους πρώτους μήνες της διοίκησης, στην περίπτωση Μυλόπουλου οι μάχες που δόθηκαν απέναντι στην εκλογή των συμβουλίων διοίκησης και η στήριξη στον αγώνα των εργολαβικών έθετε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου στο ΑΠΘ.
Όλη αυτή την περίοδο το κίνημα έβαλε πλάτες στις βρώμικες επιθέσεις των τοπικών ΜΜΕ στις πρυτανικές αρχές και έδινε την απαραίτητη νομιμοποίηση στη διοίκηση για να σηκώνει τον ανένδοτο απέναντι στο υπουργείο.
Κι όμως έφτανε μία και μόνο ανακοίνωση των πρυτανικών αρχών για να αποδείξει ότι το κίνημα δεν στήνεται με πρόσκαιρες συμμαχίες, αλλά με την ένταξή σου και μόνο ως οργανικό κομμάτι σε αυτό. Η κατάσταση με την απεργία των εργολαβικών χόντρυνε απότομα, οι εργαζόμενοι δεν έκαναν πίσω και όταν αρνήθηκαν την πρόταση των πρυτάνεων, εκείνοι απάντησαν σε γραμμή Σαμαρά. Επικαλέστηκαν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και την ανάγκη οι πάντες να αντιληφθούν τα δεδομένα. Μα κάπως έτσι δεν ήρθαν και τα μνημόνια; Κάπως έτσι δεν έκοψαν τη χρηματοδότηση από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα;
Η ρήξη πλέον μεταξύ των δύο πλευρών είναι οριστική. Γιατί πέρα από τα πιθανόν μαξιμαλιστικά αιτήματα των εργαζομένων, υπάρχει ένας αξιακός κανόνας που το κίνημα ποτέ δεν θα παραβεί. Ό,τι και να συμβεί είμαστε με τους εργαζόμενους. Και μάλιστα με εργαζόμενους που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους.
Οι πρυτάνεις όπως και σε άλλες περιπτώσεις έκαναν το λάθος να διαχειριστούν καταστάσεις μη διαχειρίσιμες, χωρίς τη διάθεση να κάνουν πραγματικές ρήξεις. Φοβήθηκαν από την αρχή να φτάσουν στα άκρα, σε μια εποχή που εκ των πραγμάτων σε οδηγεί εκεί. Σε μια εποχή που οι βασικοί τους σύμμαχοι φωνάζουν «ή εμείς ή αυτοί», με ένα μεταμοντέρνο μοντέλο διοίκησης απαντούν «και εμείς και αυτοί».
Αυτά όμως δεν γίνονται. Και επειδή μαθαίνουμε ότι η ψυχραιμία έχει χαθεί, μετά και το προχθεσινό ανούσιο ντου των εργολαβικών στο Κέντρο Ερευνών, να υπενθυμίσουμε ότι είναι πολύ εύκολο να μείνεις τελικά στην ιστορία όχι ως ο αντάρτης πρύτανης, αλλά ως εκείνος που άνοιξε την πόρτα στα ΜΑΤ για να σπάσει το άσυλο.
Σχόλια
