Με κόντρα τον καιρό: Κραυγή αγωνίας χωρίς… ακροατές

Με την «κραυγή» του Εντβαρντ Μουνκ συμμετείχε το Εικαστικό Επιμελητήριο στη διαδήλωση που οργάνωσαν την Τετάρτη το πρωί δεκαπέντε σωματεία καλλιτεχνών και εργαζομένων στον χώρο του πολιτισμού. Μια κραυγή-σύμβολο της αγωνίας που βιώνει η ελληνική κοινωνία «αντικρίζοντας» την ερήμωση που επέρχεται κατ’ εντολή της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας.

Είναι αυτονόητο σχεδόν, ότι μια τόσο εφιαλτική στιγμή θα έπρεπε να έχει κλονίσει ήδη τα προσχηματικά «τείχη» που εμποδίζουν το διάλογο και τον κοινό αγώνα ανάμεσα στον κόσμο της αριστεράς. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ούτε στην προχθεσινή διαμαρτυρία των καλλιτεχνών, καθώς πίσω από τις γραμμές του κοινού προσκλητηρίου υπήρξαν και πάλι οι αθέατοι «αστερίσκοι» που ακύρωναν την δήθεν «δεδηλωμένη» πρόθεση ενός πάνδημου και ενωτικού συλλαλητηρίου του συγκεκριμένου χώρου. Διακόσιοι, βία τριακόσιοι άνθρωποι μαζεύτηκαν στο Μουσείο της Ακρόπολης για να πορευτούν στη συνέχεια μέχρι το υπουργείο πολιτισμού στην οδό Μπουμπουλίνας. Θεωρητικά οι μισοί από αυτούς απαρτίζουν τις διοικήσεις των σωματείων που συμμετείχαν, όπερ σημαίνει ότι μεγεθύνεται η εικόνα της απογοήτευσης, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για ένα χώρο που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους και δημιουργούς.
Υπ’ αυτή την έννοια η «κραυγή» του Νορβηγού ζωγράφου θα έπρεπε να περιέχει και μια εσωτερική διάσταση. Αυτή που απευθύνεται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες των εν λόγω σωματείων εγκαλώντας τες για τη λαθεμένη τους ρότα αλλά και για τις ανύπαρκτες «κεραίες» να αφουγκραστούν την κρισιμότητα της συγκυρίας, την ανάγκη, δηλαδή, να παραμερίσουν τις «διαφορές» χάριν της συλλογικότητας και της ενότητας που απαιτούν οι καιροί.
Ο αυτάρεσκος εγκλεισμός που οχυρώνεται στην κομματική νεύρωση και μεγεθύνει τεχνητά τις διαφορές, εμποδίζει –αν δεν φοβάται κιόλας- τη συνάντηση με το πλήθος. Όμως, μόνο μέσα στο πλήθος αναμετρώνται πραγματικά η δύναμη και η αδυναμία των αντιλήψεων και ιδεών του καθενός…
Μ.Χ.

Σχόλια