Στην Ελλάδα, δυστυχώς, το έδαφος είχε προετοιμαστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Εθνικιστικές εξάρσεις με αφορμή το Μακεδονικό, αντιαλβανικό και αντιμεταναστευτικό μένος με τα πρώτα κύματα μεταναστών, life style τσογλανιά, γκλαμουριά και χυδαίος νεοπλουτισμός, ένας μεταμοντέρνος μεγαλοϊδεατισμός με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και κάποιες πρωτιές σε ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, κοντολογίς ψευδαισθήσεις μεγαλείου και φανφάρες για τον ξεχωριστό λαό που στραπατσαρίστηκαν εν μία νυκτί, με θόρυβο ανάλογο του μεγέθους της κενής φούσκας πάνω στην οποία ήταν χτισμένα.
Τώρα το κενό (οικονομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό) ενός λαού απαίδευτου έρχονται να το καλύψουν οι νεοναζί. Η φτώχεια από μόνη της δεν οδηγεί στον κρετινισμό ούτε και προδιαγράφει την προσχώρηση στο στρατόπεδο του μίσους.
Το σύνολο των «ενσωματωμένων» διανοουμένων δεν μπορούν ή δεν θέλουν να διακρίνουν ότι ο εχθρός της δημοκρατίας που επικαλούνται δεν βρίσκεται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Πού κατά τη γνώμη σας, οφείλεται αυτή τους η στάση, σε ιδεολογικό στραβισμό ή σε κάτι άλλο;
Το ζήτημα για αυτούς που περιγράψατε δεν είναι ποιος είναι ο εχθρός της δημοκρατίας, η οποία ούτως ή άλλως δεν υπάρχει – μην κοροϊδευόμαστε. Το ζήτημα τίθεται σκοπίμως παραπλανητικά από την ως άνω συνομοταξία απολογητών του υπάρχοντος. Το ζήτημα για αυτούς είναι η διατήρηση και ενίσχυση ενός αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος, που μπορεί να ισοπεδώνει κοινωνίες ολόκληρες αλλά εξυπηρετεί τα γιγαντωμένα οικονομικά συμφέρονται που πάντα εξυπηρετούσε και των οποίων υπάλληλοι είναι αυτοί.
Αυτό από το οποίο θα κινδύνευε ένα τέτοιο σύστημα (και όχι φυσικά η δημοκρατία) θα ήταν ένα πραγματικά επαναστατικό και ακηδεμόνευτο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, και αυτό είναι που τρέμουν.
Και σε αυτήν τη διελκυστίνδα ξέρουν πολύ καλά ότι φασισμός μπορεί να είναι ένα χρήσιμο μαντρόσκυλο του συστήματος (ας θυμηθούμε εδώ τη ρήση του Χορκχάιμερ ότι ο φασισμός είναι οργανική τάση του καπιταλισμού και όποιος δεν θέλει να μιλά για τον καπιταλισμό καλά θα κάνει να σιωπά και για το φασισμό) και αν τα πράγματα φτάσουν σε οριακό σημείο, μπορεί κάλλιστα να γίνει και η κυρίαρχη επιλογή τους. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.
Πού οδηγείται η… δημοκρατία όταν αξιοποιεί την καταστολή ή άλλες κοινωνικά αντιδραστικές μεθόδους, επικαλούμενη τον «αγώνα» της κατά των… άκρων;
Ο «αγώνας κατά των άκρων» είναι μια καραμέλα των κυρίαρχων φιλελεύθερων ελίτ.
Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές πιο «ακραίες» και «εξτρεμιστικές» πολιτικές, πιο ανελέητα καταστροφικές ντιρεκτίβες για την κοινωνία από αυτές που παραγγέλνουν οι ατσαλάκωτοι γιάπηδες των διεθνών τραπεζο-οικονομικών ερπυστριών και εφαρμόζουν οι εδώ πολιτικοί υφιστάμενοί τους.
Όσο για τη δημοκρατία που ρωτάτε, η μεν πραγματική είναι κενό γράμμα υπό συνθήκες τέτοιας οικονομικής ανισότητας, η δε αστική-κοινοβουλευτική «δημοκρατία» γνωρίζουμε ότι με κάθε ευκαιρία θα επιβεβαιώσει αυτό που εύστοχα είχε γράψει προ ετών ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος: «Η καλύτερη άμυνα της δημοκρατίας είναι η αυτοκατάργησή της»…
διευθύνει τις Εκδόσεις Πανοπτικόν
