Το γεγονός ότι ζούμε μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του λαού και της χώρας, που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει μεταπολεμικά ο τόπος, δεν το έχουν πλήρως κατανοήσει πολλοί δικοί μας. Το ότι ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς ξορκίζει το «κακό» δεν σημαίνει ότι το έχει αντιληφθεί σε όλες του τις διαστάσεις.
Γιατί το ξόρκισμα είναι ακριβώς το αντίθετο της λογικής αντίληψης και διαχείρισης. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, η Αριστερά παλεύει ακόμα με ξόρκια, σε μεγάλο βαθμό. Προσπαθεί με έμφαση σε συνέδρια, συνθήματα, αφίσες, άρθρα, πορείες και διαδηλώσεις, να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Με δράσεις που είναι μεν χρήσιμες, αλλά γίνονται αποτελεσματικά όπλα και εργαλεία μόνο όταν συνδέονται αναπόσπαστα με ένα σύνολο θέσεων και πράξεων που δεν αφορούν μόνο ειδικούς και ψημένους, αλλά συντονίζονται με το σφυγμό της κοινωνίας.
Παρακολουθώ πολλές συναντήσεις. Καλές και χρήσιμες οι περισσότερες. Αλλά μου λείπουν οι συναντήσεις που θα έπρεπε να είναι επικεντρωμένες στις σχέσεις μεταξύ μας και στις σχέσεις με την κοινωνία. Αυτό το έλλειμμα δεν μπορούμε να το αναπληρώσουμε με μελέτες και αντιπολιτευτικές πλατφόρμες, όσο αναγκαίες κι αν είναι. Η εσωστρέφεια μας δημιουργεί ομάδες περιορισμένου βεληνεκούς. Κάνουμε διαδηλώσεις με τον οργανωμένο κόσμο των αριστερών ομάδων ενισχυμένων με κάποιους συμπαθούντες. Στην πραγματικότητα, η κάθε οργανωμένη ομάδα περιορίζεται στο δικό της μπλοκ. Διοργανώνουμε ενδιαφέροντα συνέδρια, που απευθύνονται σε όσους ήδη γνωρίζουμε. Αναγκαία για ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων και συντονισμό, αλλά δεν είναι το παν. Τέλος χρόνου! Εφεξής, επικέντρωση στην κοινή δράση. Συναντήσεις μόνο για κοινή δράση. Όχι όμως, του τύπου «ελάτε στο δικό μου μέτωπο» ή «προσχωρείστε στη δική μου συμμαχία».
Κόμματα, οργανώσεις, συνασπισμοί, συνδικάτα, κινήσεις πολιτών, καλλιτεχνικές ομάδες, μεμονωμένα άτομα, στην ίδια αίθουσα, στον ίδιο δρόμο, ένα σώμα, χωρίς κομματικά πανό, με ένα σκοπό: αντίσταση στην κατεδάφιση της χώρας.
Αφήστε διαβουλεύσεις και συνέδρια και βγείτε στις πλατείες και τις γειτονιές!
Κάθε πολιτικός φορέας να βγει έξω από το σώμα του. Να επιστρέψει στην κοινωνία. Δεν μπορεί όλα να συμβαίνουν ερήμην μας. Γιατί δεν προβλέψαμε τη χρεοκοπία και το μνημόνιο, με συνέπεια να είμαστε απροετοίμαστοι και να μην έχουμε ενημερώσει προκαταβολικά την κοινωνία; Δεν ζούμε εδώ; Δεν πήραμε χαμπάρι την υπερμεγέθυνση του χρέους; Δεν έπρεπε να έχουμε προβλέψει τις συνέπειές του; Να υποπτευθούμε το τοκογλυφικό σχέδιο; Να δούμε έγκαιρα το βουνό που έπεφτε να μας πλακώσει; Δεν ξέραμε τί έγινε αλλού; Δεν έπρεπε να έχουμε καταλάβει πώς συμπεριφέρεται σήμερα ο ιμπεριαλισμός; Δεν είχαμε διαβάσει τη Ναόμι Κλάιν;
Τι είναι, άραγε, αυτό που μας εμποδίζει να γίνουμε μια Αριστερά που πρώτη αντιλαμβάνεται τα φαινόμενα και τα προλαβαίνει; Να ένα θέμα για ένα διαρκές ανοιχτό συνέδριο ειλικρίνειας και σύγκλισης!
Ας αναρωτηθούμε τι φταίει για τη δυσκαμψία μας κι ας προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις. Μήπως, τελικά, βράζουμε στο ζουμί μας; Ή, μάλλον, ο καθένας στην κατσαρόλα του;
Εντάξει, είναι λογικό να έχει ο καθένας την παντιέρα του, αλλά τώρα καίγεται η χώρα. Αυτή τη στιγμή δεν προηγούνται οι διαφορές ανάμεσά μας. Η κοινωνία, δηλαδή, το πιο πολιτικοποιημένο κομμάτι της, δεν ασχολείται με τι πρεσβεύει η κάθε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με το τι πρεσβεύει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι «σύμμαχοι» ξεχωριστά.
Η κοινωνία θέλει ένα σώμα, μια γροθιά. Θέλει σοβαρότητα και συνέπεια. Θέλει απλή γλώσσα και ξεκάθαρους στόχους. Θέλει βατές μορφές οργάνωσης, επί τόπου. Θέλει τους αριστερούς κοντά της, στα καθημερινά κι όχι από καθέδρας παντογνώστες. Θέλει και προοπτική, τι μέλλει γενέσθαι, τι προτείνουμε για το σήμερα και που αποσκοπούμε για το αύριο. Πάντα, απλά και κατανοητά.
Αυτά εύχομαι να απασχολούν εφεξής την Αριστερά. Αλλά η Αριστερά εμφανίζεται δύσκαμπτη. Συνήθισε να ζει χωριστά. Χρόνια τώρα, καλλιέργησε τις τάσεις και τους κλειστούς πυρήνες, των εκλεκτών της σωστής γραμμής και της ιδεολογικής καθαρότητας. Και τώρα που η αντίδραση εξαπέλυσε την ολομέτωπη επίθεσή της, η Αριστερά δεν διαθέτει ούτε ομοψυχία, ούτε στρατό, ούτε σχέδιο Α ούτε σχέδιο Β, και βαδίζει ξυπόλητη στ’ αγκάθια.
Αυτές τις μέρες εξελίσσονται διάφορα πολιτικά δράματα στην Αθήνα. Η Αριστερά καταϊδρωμένη βγάζει ανακοινώσεις και παρηγοριέται με διαδηλώσεις των μελών της στο άδειο κέντρο της πόλης. Δεν έχει πραγματική συμμετοχή στα τεκταινόμενα. Είναι άουτ!
Είναι πολύ σημαντικό, ότι η Αριστερά έχει πανελλαδικά μια εκλογική βάση περίπου ενός εκατομμυρίου πολιτών. Είναι εξίσου σημαντικό ότι μερικές χιλιάδες άνθρωποι είναι οργανωμένοι στην Αριστερά. Είναι κατάκτηση η ύπαρξη οργανωμένων φορέων. Και είναι μεγάλη και επιτακτική η ανάγκη της κοινωνίας, μας το λένε κάθε μέρα, για μία Αριστερά ανοιχτή, προσιτή, ενωμένη και μαχητική. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα που οι οργανώσεις της Αριστεράς θα βγάλουν τους κορσέδες και θα γίνουν επιτέλους πυροδότες του ποθούμενου μαζικού κινήματος;
Στέλιος Ελληνιάδης
Παρακολουθώ πολλές συναντήσεις. Καλές και χρήσιμες οι περισσότερες. Αλλά μου λείπουν οι συναντήσεις που θα έπρεπε να είναι επικεντρωμένες στις σχέσεις μεταξύ μας και στις σχέσεις με την κοινωνία. Αυτό το έλλειμμα δεν μπορούμε να το αναπληρώσουμε με μελέτες και αντιπολιτευτικές πλατφόρμες, όσο αναγκαίες κι αν είναι. Η εσωστρέφεια μας δημιουργεί ομάδες περιορισμένου βεληνεκούς. Κάνουμε διαδηλώσεις με τον οργανωμένο κόσμο των αριστερών ομάδων ενισχυμένων με κάποιους συμπαθούντες. Στην πραγματικότητα, η κάθε οργανωμένη ομάδα περιορίζεται στο δικό της μπλοκ. Διοργανώνουμε ενδιαφέροντα συνέδρια, που απευθύνονται σε όσους ήδη γνωρίζουμε. Αναγκαία για ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων και συντονισμό, αλλά δεν είναι το παν. Τέλος χρόνου! Εφεξής, επικέντρωση στην κοινή δράση. Συναντήσεις μόνο για κοινή δράση. Όχι όμως, του τύπου «ελάτε στο δικό μου μέτωπο» ή «προσχωρείστε στη δική μου συμμαχία».
Κόμματα, οργανώσεις, συνασπισμοί, συνδικάτα, κινήσεις πολιτών, καλλιτεχνικές ομάδες, μεμονωμένα άτομα, στην ίδια αίθουσα, στον ίδιο δρόμο, ένα σώμα, χωρίς κομματικά πανό, με ένα σκοπό: αντίσταση στην κατεδάφιση της χώρας.
Αφήστε διαβουλεύσεις και συνέδρια και βγείτε στις πλατείες και τις γειτονιές!
Κάθε πολιτικός φορέας να βγει έξω από το σώμα του. Να επιστρέψει στην κοινωνία. Δεν μπορεί όλα να συμβαίνουν ερήμην μας. Γιατί δεν προβλέψαμε τη χρεοκοπία και το μνημόνιο, με συνέπεια να είμαστε απροετοίμαστοι και να μην έχουμε ενημερώσει προκαταβολικά την κοινωνία; Δεν ζούμε εδώ; Δεν πήραμε χαμπάρι την υπερμεγέθυνση του χρέους; Δεν έπρεπε να έχουμε προβλέψει τις συνέπειές του; Να υποπτευθούμε το τοκογλυφικό σχέδιο; Να δούμε έγκαιρα το βουνό που έπεφτε να μας πλακώσει; Δεν ξέραμε τί έγινε αλλού; Δεν έπρεπε να έχουμε καταλάβει πώς συμπεριφέρεται σήμερα ο ιμπεριαλισμός; Δεν είχαμε διαβάσει τη Ναόμι Κλάιν;
Τι είναι, άραγε, αυτό που μας εμποδίζει να γίνουμε μια Αριστερά που πρώτη αντιλαμβάνεται τα φαινόμενα και τα προλαβαίνει; Να ένα θέμα για ένα διαρκές ανοιχτό συνέδριο ειλικρίνειας και σύγκλισης!
Ας αναρωτηθούμε τι φταίει για τη δυσκαμψία μας κι ας προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις. Μήπως, τελικά, βράζουμε στο ζουμί μας; Ή, μάλλον, ο καθένας στην κατσαρόλα του;
Εντάξει, είναι λογικό να έχει ο καθένας την παντιέρα του, αλλά τώρα καίγεται η χώρα. Αυτή τη στιγμή δεν προηγούνται οι διαφορές ανάμεσά μας. Η κοινωνία, δηλαδή, το πιο πολιτικοποιημένο κομμάτι της, δεν ασχολείται με τι πρεσβεύει η κάθε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με το τι πρεσβεύει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι «σύμμαχοι» ξεχωριστά.
Η κοινωνία θέλει ένα σώμα, μια γροθιά. Θέλει σοβαρότητα και συνέπεια. Θέλει απλή γλώσσα και ξεκάθαρους στόχους. Θέλει βατές μορφές οργάνωσης, επί τόπου. Θέλει τους αριστερούς κοντά της, στα καθημερινά κι όχι από καθέδρας παντογνώστες. Θέλει και προοπτική, τι μέλλει γενέσθαι, τι προτείνουμε για το σήμερα και που αποσκοπούμε για το αύριο. Πάντα, απλά και κατανοητά.
Αυτά εύχομαι να απασχολούν εφεξής την Αριστερά. Αλλά η Αριστερά εμφανίζεται δύσκαμπτη. Συνήθισε να ζει χωριστά. Χρόνια τώρα, καλλιέργησε τις τάσεις και τους κλειστούς πυρήνες, των εκλεκτών της σωστής γραμμής και της ιδεολογικής καθαρότητας. Και τώρα που η αντίδραση εξαπέλυσε την ολομέτωπη επίθεσή της, η Αριστερά δεν διαθέτει ούτε ομοψυχία, ούτε στρατό, ούτε σχέδιο Α ούτε σχέδιο Β, και βαδίζει ξυπόλητη στ’ αγκάθια.
Αυτές τις μέρες εξελίσσονται διάφορα πολιτικά δράματα στην Αθήνα. Η Αριστερά καταϊδρωμένη βγάζει ανακοινώσεις και παρηγοριέται με διαδηλώσεις των μελών της στο άδειο κέντρο της πόλης. Δεν έχει πραγματική συμμετοχή στα τεκταινόμενα. Είναι άουτ!
Είναι πολύ σημαντικό, ότι η Αριστερά έχει πανελλαδικά μια εκλογική βάση περίπου ενός εκατομμυρίου πολιτών. Είναι εξίσου σημαντικό ότι μερικές χιλιάδες άνθρωποι είναι οργανωμένοι στην Αριστερά. Είναι κατάκτηση η ύπαρξη οργανωμένων φορέων. Και είναι μεγάλη και επιτακτική η ανάγκη της κοινωνίας, μας το λένε κάθε μέρα, για μία Αριστερά ανοιχτή, προσιτή, ενωμένη και μαχητική. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα που οι οργανώσεις της Αριστεράς θα βγάλουν τους κορσέδες και θα γίνουν επιτέλους πυροδότες του ποθούμενου μαζικού κινήματος;
Στέλιος Ελληνιάδης
Σχόλια
