του Γιάννη Ραχιώτη
Η αμερικανοκορεατική σύγκρουση δεν ξεκίνησε χθες, ούτε έχει αφετηρία το πυρηνικό πρόγραμμα της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας (ΛΔτΚ). Ανάγεται στο 1945, στο ξεκίνημα της αμερικανικής κατοχής του Κορεατικού Νότου. Να θυμίσουμε ότι οι Ιάπωνες κατέλαβαν το 1895 ολόκληρη την Κορεατική χερσόνησο καταλύοντας το Βασίλειο της Κορέας που υπήρχε ως κυρίαρχο κράτος από το 935 μ.Χ., όταν συνενώθηκαν τα τρία Κορεατικά βασίλεια που υπήρχαν εκεί από τους ελληνιστικούς χρόνους. Το 1932 ξεκίνησε το εθνικοαπελευθερωτικό αντάρτικο που οργάνωσε το νεοσύστατο ΚΚ Κορέας, το οποίο με τρομακτικές θυσίες, κατόρθωσε να απελευθερώσει μεγάλα τμήματα της χώρας, ιδίως στον Βορρά. Οι Ιάπωνες προοδευτικά περιορίστηκαν στις πόλεις του Νότου.
Στα τέλη του πολέμου οργανώνονται μορφές λαϊκής αυτοδιοίκησης και είναι φανερό ότι η χώρα παίρνει σοσιαλιστική κατεύθυνση. Με τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, αμερικανικός στρατός αποβιβάζεται στη χώρα με πρόσχημα την παράδοση των ιαπωνικών δυνάμεων. Αρχικά οι δημοκρατικοί θεσμοί, με κυρίαρχη την Αριστερά, παραμένουν ενεργοί ακόμη και υπό την αμερικανική στρατιωτική παρουσία. Σύντομα οι αμερικανοί άρχισαν να αντιμετωπίζουν τεράστιες διαδηλώσεις με αίτημα την αποχώρησή τους και την αναγνώριση της Κορέας ως ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους. Σε απάντηση, οργανώνουν πογκρόμ κατά της αριστεράς, διαλύουν τους θεσμούς λαϊκής αυτοδιοίκησης και, το 1948, ορίζουν πραξικοπηματικά κυβέρνηση ανδρεικέλων με επικεφαλής τον συνεργάτη των Ιαπώνων Ρι Σουνγκ Μαν, στήνουν ένοπλη δύναμη από τα απομεινάρια του Ιαπωνικού στρατού και τους τοπικούς συνεργάτες τους και ορίζουν ως επικράτειά της την περιοχή νότια του 38ου παράλληλου, δηλαδή ως εκεί που είχαν στρατιωτικό έλεγχο. Αμέσως μετά άρχισαν τις –γνώριμες και στις μέρες μας– προβοκάτσιες και καταγγελίες κατά της ελεύθερης –Βόρειας– Κορέας για επιθετικότητα και φυσικά τις απειλές για εισβολή και εξάλειψή της, ανάλογες αυτών που αυτή την εβδομάδα εκτόξευσε ο Τράμπ από το βήμα της ΓΣ του ΟΗΕ.
* * * * * *
Στις 26 Ιουνίου 1950 γίνονται οι πρώτες συγκρούσεις στη μεθόριο και στις 27 ο Τρούμαν ανακοινώνει σχέδιο εισβολής στον Βορρά. Η ελεύθερη Κορέα αντέδρασε γρήγορα και συνέτριψε σε λίγες ημέρες τις αμερικανικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους, περιορίζοντάς τους στο 10% των εδαφών που έλεγχαν πριν τις εχθροπραξίες. Σε απάντηση οι ΗΠΑ οργανώνουν μια τεράστια στρατιωτική κινητοποίηση από όλες τις χώρες που έλεγχαν και εισβάλλουν στον Βορρά πετυχαίνοντας τη δημιουργία μεγάλου προγεφυρώματος που αναγκάζει τις κορεατικές δυνάμεις που μάχονταν στον Νότο σε υποχώρηση για να μην αποκοπούν. Εκμεταλλευόμενοι την αποχή της τότε ΕΣΣΔ και της Κίνας, «νομιμοποίησαν» την εισβολή με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το ελληνικό προτεκτοράτο, συμμετέχει στις επιχειρήσεις με μερικά αεροπλάνα, που καταρρίφθηκαν γρήγορα, και 1.000 άνδρες από τους οποίους σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν οι 750.
Τελικά, η είσοδος της Κίνας στον πόλεμο συνέτριψε τις αμερικανικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους και τους περιόρισε πάλι στον Νότο, αφού άφησαν πίσω τους περί τους 400.000 νεκρούς. Από το 1950 μέχρι το 1953 βομβάρδισαν αλύπητα τις πόλεις του Βορρά σκοτώνοντας 4-5 εκατομμύρια ανθρώπους. Ανάλογους ρυθμούς εξόντωσης αμάχων σε τόσο λίγο χρόνο, μόνο οι ναζί είχαν καταφέρει. Στο τέλος του πολέμου, στην Πιόνγκ Γιανγκ δεν υπήρχε κυριολεκτικά κανένα όρθιο κτίριο. Ο πόλεμος έληξε με ανακωχή στη γραμμή του 38ου παράλληλου, χωρίς ποτέ να υπογραφεί συνθήκη ειρήνης. Ο στρατηγός Μακ Άρθρουρ, διοικητής των δυνάμεων εισβολής, που επέμενε για ρίψη πυρηνικών βομβών, δεν εισακούσθηκε…
Οι αμερικανοί ποτέ δεν αποδέχθηκαν την αποτυχία τους να καταλάβουν ολόκληρη την Κορέα. Από τη δεκαετία του ‘90, που κατέρρευσε η ΕΣΣΔ και η Κίνα, αναζητούν την ένταξή της ΛΔτΚ στους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης. Η στρατιωτική καταστροφή της χώρας και η ενσωμάτωσή της στη νεοαποικιακή αλυσίδα επανέρχεται στη ρητορική όλων των αμερικανών προέδρων.
Οι κυβερνήσεις της ΛΔτΚ, έχοντας την πικρή πείρα του αντιαποικιακού αγώνα και της εκατόμβης που προκάλεσαν οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί, κατάλαβαν σωστά ότι για τη σωτηρία της χώρας τους η αποτρεπτική ισχύς είναι μονόδρομος και αυτό στις μέρες μας μεταφράζεται μόνο σε πυρηνικό εξοπλισμό. Αυτή η επιλογή φαίνεται να έχει ευρύτατη λαϊκή στήριξη όχι μόνο στον Βορρά, αλλά και στον Νότο της χερσονήσου. Η σταθερότητά τους στην πολιτική αυτή φαίνεται να αποδίδει: από την πρώτη πυρηνική δοκιμή, το 2006, τα σχέδια για έναν δεύτερο κορεατικό πόλεμο παγώνουν.
Συνεχίζονται όμως, επί 10ετίες, οι οικονομικές κυρώσεις και έχουν καταδικάσει τη ΛΔτΚ σε σχετική υπανάπτυξη. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι κυρώσεις, συνδυασμένες με τις μεγάλες πλημμύρες και την κυβερνητική απαγόρευση οποιασδήποτε αυτενέργειας στην οικονομία, οδήγησαν σε λιμό με περισσότερους από 200.000 νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στην Κίνα και τον Νότο. Την κατάσταση επιδείνωσε η προκλητική αδιαφορία του ΟΗΕ για επισιτιστική βοήθεια, παρά τις εκκλήσεις της κυβέρνησης.
* * * * * *
Αυτόν τον μήνα επιβλήθηκε το 12ο πακέτο κυρώσεων, με πρόσχημα την τελευταία πυρηνική δοκιμή της ΛΔτΚ. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι υπόγειες πυρηνικές δοκιμές δεν απαγορεύονται από καμία ισχύουσα διεθνή συνθήκη, ούτε η ΛΔτΚ έχει μονομερώς αναλάβει κάποια σχετική δέσμευση. Συνεπώς, κυρώσεις για υπόγεια πυρηνική δοκιμή ,από πλευράς διεθνούς δικαίου, είναι παράνομες. Είναι επίσης παράνομες και από τη σκοπιά της τελικής πράξης της διάσκεψης του Ελσίνκι (1975), αφού συνιστούν έξωθεν επέμβαση με διακηρυγμένο στόχο τη χειραγώγηση των εσωτερικών εξελίξεων και την αλλαγή καθεστώτος. Με το τελευταίο πακέτο κυρώσεων, απαγόρευσαν την εισαγωγή του 30% των αναγκαίων πετρελαιοειδών και του συνόλου των λοιπών καυσίμων καθώς και το 90% των εξαγωγών, συνυπολογιζόμενων των προηγούμενων πακέτων κυρώσεων. Επέβαλαν επίσης τη μη ανανέωση των συμβάσεων εργασίας των βορειοκορεατών μεταναστών στις χώρες που τους απασχολούν κλπ. Περιττό φυσικά να τονισθεί ότι η σχεδιασμένη πρόκληση πείνας, ασθενειών και φτώχειας σε έναν πληθυσμό, είναι αντίθετη στο υφιστάμενο διεθνές δεσμευτικό δίκαιο.
Οι κυρώσεις πέρασαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας με θετική ψήφο της Κίνας και της Ρωσίας. Μάλιστα η Κίνα, την επομένη της ψηφοφορίας, ανακοίνωσε πρόσθετες δικές της κυρώσεις, στο τραπεζικό σύστημα. Είναι απορίας άξιο πως τώρα θα μπορούν Κίνα και Ρωσία να συνεχίσουν να διαμαρτύρονται για τα επαναλαμβανόμενα κύματα κυρώσεων που επιβάλλουν οι ΗΠΑ σε βάρος τους . Φαίνεται σαν να ξέχασαν τις συνέπειες που είχε η ταυτόσημη συμπεριφορά τους στην Λιβύη και να μην υπολογίζουν ότι κατάρρευση της ΛΔτΚ σημαίνει αμερικάνικα στρατεύματα στα δικά τους σύνοερα. Οι Αμερικανοί ξέρουν να αξιοποιούν ταχύτατα κάθε υποχώρηση. Ακριβώς την επομένη της ψηφοφορίας ανακοίνωσαν τις κυρώσεις που θα επιβάλουν στην Κίνα σε περίπτωση που δεν εφαρμόσει τις κυρώσεις που ψήφισε κατά της ΛΔτΚ: Μεταξύ άλλων ότι θα την αποβάλλουν από το σύστημα SWIFT και από τις δολαριακές συναλλαγές εν γένει.
Αν πρόκειται για πολιτική κατευνασμού του τέρατος, πολλά πρόσφατα παραδείγματα θα έπρεπε να τους είχαν πείσει ότι είναι μάταιη και καταστροφική.
Αν πρόκειται για κάποια οικονομικά ανταλλάγματα, η υπονόμευση της κυριαρχίας και της διεθνούς τους θέσης, με βεβαιότητα θα κοστίσει πολύ ακριβότερα.
