Πριν 10 χρόνια
«Ας το επαναλάβουμε λοιπόν…» είναι ο περίεργος τίτλος του πολιτικού σημειώματος της εβδομάδας, και είναι… αυτοαναφορικός – κάτι σπάνιο για τον Δρόμο: «Το τελευταίο διάστημα, ταυτόχρονα με την όξυνση των προβλημάτων στον ΣΥΡΙΖΑ, εξελίσσεται και μια “συντροφική αγωνία και σεναριολογία” για το ρόλο και την πολιτική στόχευση της εφημερίδας μας… Κατηγορείται η εφημερίδα ότι κρατά και ενισχύει μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ γραμμή. Θεωρούμε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ μια σημαντική κατάκτηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα τελευταία χρόνια, που αναπτέρωσε ελπίδες πλατιών λαϊκών δυνάμεων, ιδιαίτερα της νεολαίας, και ενεργοποίησε πολύτιμες κοινωνικές δυνάμεις. Δεν μπορούμε να κάνουμε την ίδια εκτίμηση και σήμερα, και ξέρουμε πως δεν είναι μόνο δική μας άποψη. Για το “τις πταίει” θα είναι χρήσιμη μια συζήτηση με πολιτικά επιχειρήματα και αντικειμενικά γεγονότα, μακριά από τη λογική των “ίσων ευθυνών”, την οποία δεν συμμεριζόμαστε. Να πάρουν την ευθύνη ηγέτες, ηγεσίες και “ιστορικά στελέχη”, συνιστώσες και “τάσεις-μηχανισμοί”». Για να αλλάξουμε κλίμα, στα Διεθνή του ίδιου φύλλου φιλοξενείται μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του καθηγητή Ανθρωπολογίας και Γεωγραφίας Ντέιβιντ Χάρβεϊ, όπου μεταξύ άλλων λέει: «Πιστεύω ότι οι κλασικοί αριστεροί σχηματισμοί, και μιλώ κυρίως για τους μαρξιστικούς και κομμουνιστικούς σχηματισμούς, έχουν πρόβλημα. Θα το παρουσιάσω εδώ χονδροειδώς: Δεν πιστεύω ότι φέρνει αποτελέσματα η ιδέα τους για τον εργοστασιακό εργάτη ως πρωτοπόρο προλετάριο που θα κάνει την επανάσταση. Πρέπει κανείς να διαμορφώσει μια ευρύτερη έννοια συμμαχίας δυνάμεων, εντός της οποίας το συμβατικό προλεταριάτο αποτελεί σημαντικό στοιχείο, αλλά όχι αναγκαία ένα στοιχείο που παίζει ρόλο ηγεσίας»…
(εφημερίδα Δρόμος, 25/9/2010, φύλλο 32)
Πριν 20 χρόνια
«Από την “κάθαρση” στην “αντιδιαπλεκόμενη ταξική” θέση»: Περί ΚΚΕ ο λόγος, με αφορμή το πώς ο Ριζοσπάστης βάφτισε ξαφνικά «στάχτη στα μάτια του λαού» κάθε αναφορά στη διαπλοκή: «Αυτή η νέα και διαφορετική τοποθέτηση δεν ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν. Γιατί με όχημα την “κάθαρση” στήθηκαν συγκυβερνήσεις και οικουμενικές που άνοιξαν τον δρόμο στην αναδιάρθρωση κι έδωσαν ώθηση στην αστική πολιτική, αντί να βαθύνει μια ρήξη και να απελευθερωθούν λαϊκές δυνάμεις. Για τις “πληγές της οικουμενικής” ο Ριζοσπάστης έγραψε τόσα απολογητικά που δείχνουν ότι καμιά ουσιαστική αυτοκριτική δεν γίνεται, αλλά μάλλον χειρισμός της όλης υπόθεσης. Παραδέχεται ότι κατόπιν απόφασης των Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Φλωράκη ανατέθηκε στον Κόκκαλη η παροχή 470.000 ακόμη ψηφιακών συνδέσεων, αλλά παρουσιάζει την απόφαση αυτή σαν θετική… Όλα αυτά μάλλον είναι αποδεικτικά στοιχεία συμμετοχής στη “διαπλοκή”, και όχι “ταξικιστική” στάση»…
(εφημερίδα Αριστερά!, 23/9/2000, φύλλο 61)
