Των Γιάννη Θεωνά – Ρούντι Ρινάλντι.
Σχεδόν ένα χρόνο από την επιβολή του Μνημονίου και τις καταστρεπτικές συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους, την οικονομία, την κοινωνία και τη χώρα, σχεδόν ένα χρόνο από την «παράδοση» του τόπου σε μια νέα κατακτητική πολιτική, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε. με την πλήρη υποταγή του ντόπιου κατεστημένου προωθούν νέα επίθεση απροσδιόριστης και πολύχρονης διάρκειας ενάντια στη λαϊκή κυριαρχία με το περιβόητο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας (Σύμφωνο για το Ευρώ).
Σ’ αυτές τις συνθήκες βοά η ανάγκη μιας ενωτικής, συντονισμένης, παλλαϊκής απάντησης που κατ’ ελάχιστο θα αποκρούσει αυτή την καταιγίδα και θα ανοίξει το δρόμο για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Όσο περνά ο καιρός, όσο φαίνονται πιο καθαρά η μεθόδευση, οι προθέσεις, οι στόχοι μιας επαίσχυντης ελίτ –πολιτικής και οικονομικής– που στήριξε και προωθεί την ιδιότυπη ομηρία της χώρας και του λαού από την ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, την περιβόητη τρόικα και από τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης με τα ετήσια ευρωπαϊκά μνημόνια για το ευρώ και την ανταγωνιστικότητα, πληθαίνουν οι φωνές που καταγγέλλουν την αντισυνταγματικότητα όλων όσων έχουν υπογραφεί και κυρωθεί στην Βουλή το τελευταίο χρόνο, πληθαίνουν οι φωνές, οι διαμαρτυρίες και οι αγώνες του λαού που ασφυκτιά κάτω από τους ληστρικούς αποικιοκρατικούς όρους των συμβάσεων και των δανείων που δίνονται. Η εκχώρηση της λαϊκής κυριαρχίας και του εθνικού πλούτου στους αδίστακτους δανειστές αποτελεί ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα ενάντια στον λαό και τον τόπο.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έχει πρωτίστως τεράστιες ευθύνες, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις, που στηρίζουν ουσιαστικά τα κάθε λογής μνημόνια και πρέπει να απομακρυνθούν όσο γίνεται νωρίτερα. Η λαϊκή απαίτηση «φύγετε!», απευθύνεται σε ολόκληρο το σύστημα της διαφθοράς και διαπλοκής που οδήγησε στο Μνημόνιο και τα νέα δεσμά. Σε αυτές τις ραγδαίες και καταστροφικές διεργασίες η Αριστερά όφειλε να πρωτοστατήσει σε μια ενωτική, μετωπική, παλλαϊκή δράση για την ανατροπή και την απαλλαγή της χώρας από το Μνημόνιο και τους εκφραστές του, όφειλε να πάρει συγκεκριμένες ενωτικές πρωτοβουλίες που θα συσπείρωναν όλο το λαό ενάντια στα πακέτα μέτρων που αμαυρώνουν τη ζωή των πολιτών και γκρεμίζουν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες εδώ και έναν αιώνα, όφειλε να δημιουργήσει νέες μορφές έκφρασης, συντονισμού και δράσης του εργατικού, αγροτικού, επαγγελματοβιοτεχνικού, νεολαιίστικου κινήματος, να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου. Όφειλε να δείξει καθαρά πως μόνο ο πολιτικός αγώνας μπορεί να ανοίξει δρόμους και προοπτικές. Ξέρουμε καλά ότι αυτά δεν έγιναν μέχρι τώρα.
Παρ’ όλα αυτά και με βάση τις νέες μεθοδεύσεις για την απαλλοτρίωση δικαιωμάτων, την ισοπέδωση της κοινωνίας, το ξεπούλημα της χώρας και τον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων –πάντα προς εξυπηρέτηση των δανειστών μας που όλως τυχαίως συμβαίνει να έχουν και σημαντικές γεωστρατηγικές βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή μας– είναι εντελώς αναγκαίο και απαραίτητο να παρθούν ενωτικές πρωτοβουλίες, να αναπτυχθεί κοινή δράση, να δείξει η Αριστερά ότι ξεπερνά καθυστερήσεις και αγκυλώσεις.
Τα μέτωπα είναι μπροστά μας και ανοικτά:
– Κοινή πρωτοβουλία όλης της Αριστεράς για να γίνει δημοψήφισμα για το Σύμφωνο για το Ευρώ.
Κοινή δράση όλης της Αριστεράς για να φύγει μια ώρα νωρίτερα η κυβέρνηση Παπανδρέου, για να απαλλαγεί η χώρα από το Μνημόνιο.
– Κοινή απαίτηση όλης της Αριστεράς για την αναδιαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή του χρέους ή την κατάργηση του μεγαλύτερου μέρους του (όλο το χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ) και με ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής του υπολοίπου.
– Κοινή δράση της Αριστεράς σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, με την συγκρότηση ενός ενωτικού μετωπικού ψηφοδελτίου που θα εκφράζει τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού, θα δώσει αγωνιστική προοπτική και θα ανανεώσει το πολιτικό σκηνικό με νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέες πρακτικές. Η διάσταση που σημειώνεται ανάμεσα σε κοινωνία και Αριστερά πρέπει να ξεπεραστεί. Οφείλει η Αριστερά να κατανοήσει τις σημαντικές καθυστερήσεις της, να αφήσει στην άκρη τον σεχταρισμό και την απομονωτική πολιτική, να δράσει ενωτικά στην υπηρεσία του λαού και του κινήματος. Είναι ώρα ευθύνης και όλοι κρίνονται. Το παράδειγμα της πορτογαλικής Αριστεράς, όπου δύο δυνάμεις, το Κ.Κ. Πορτογαλίας και το Μπλόκο της Αριστεράς, μπροστά στην καταιγίδα του Μνημονίου, ξεκίνησαν συνομιλίες για κοινή στάση και δράση, δείχνει την ανάγκη να μπει μια ενωτική πολιτική στο τιμόνι για να υπάρξουν αλλαγές συσχετισμών και νίκες.
Ζούμε στιγμές ιστορικές. Που θα σφραγίσουν την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Οι πολιτικές συμπεριφορές αποκτούν αντίστοιχη κομβική σημασία. Η αξιοπιστία της Αριστεράς φθίνει διαρκώς. Αποκαλύπτεται στα μάτια της κοινωνίας και θα εκμηδενιστεί εάν η Αριστερά παραμείνει μετέωρη, εάν δεν κατανοήσει την ανάγκη για ενωτικές πρωτοβουλίες, για κοινή δράση ώστε να ανοίξει ο δρόμος σε εξελίξεις με το λαό πρωταγωνιστή.
Έστω και αυτήν την ώρα η Αριστερά οφείλει να δείξει, στην πράξη κι όχι στα λόγια, μια στάση αντάξια των παραδόσεων και των αγώνων του λαού μας. Για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του και να αναλάβει το ρόλο και τις ευθύνες που της αναλογούν απέναντι στον λαό και τον τόπο.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έχει πρωτίστως τεράστιες ευθύνες, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις, που στηρίζουν ουσιαστικά τα κάθε λογής μνημόνια και πρέπει να απομακρυνθούν όσο γίνεται νωρίτερα. Η λαϊκή απαίτηση «φύγετε!», απευθύνεται σε ολόκληρο το σύστημα της διαφθοράς και διαπλοκής που οδήγησε στο Μνημόνιο και τα νέα δεσμά. Σε αυτές τις ραγδαίες και καταστροφικές διεργασίες η Αριστερά όφειλε να πρωτοστατήσει σε μια ενωτική, μετωπική, παλλαϊκή δράση για την ανατροπή και την απαλλαγή της χώρας από το Μνημόνιο και τους εκφραστές του, όφειλε να πάρει συγκεκριμένες ενωτικές πρωτοβουλίες που θα συσπείρωναν όλο το λαό ενάντια στα πακέτα μέτρων που αμαυρώνουν τη ζωή των πολιτών και γκρεμίζουν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες εδώ και έναν αιώνα, όφειλε να δημιουργήσει νέες μορφές έκφρασης, συντονισμού και δράσης του εργατικού, αγροτικού, επαγγελματοβιοτεχνικού, νεολαιίστικου κινήματος, να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου. Όφειλε να δείξει καθαρά πως μόνο ο πολιτικός αγώνας μπορεί να ανοίξει δρόμους και προοπτικές. Ξέρουμε καλά ότι αυτά δεν έγιναν μέχρι τώρα.
Παρ’ όλα αυτά και με βάση τις νέες μεθοδεύσεις για την απαλλοτρίωση δικαιωμάτων, την ισοπέδωση της κοινωνίας, το ξεπούλημα της χώρας και τον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων –πάντα προς εξυπηρέτηση των δανειστών μας που όλως τυχαίως συμβαίνει να έχουν και σημαντικές γεωστρατηγικές βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή μας– είναι εντελώς αναγκαίο και απαραίτητο να παρθούν ενωτικές πρωτοβουλίες, να αναπτυχθεί κοινή δράση, να δείξει η Αριστερά ότι ξεπερνά καθυστερήσεις και αγκυλώσεις.
Τα μέτωπα είναι μπροστά μας και ανοικτά:
– Κοινή πρωτοβουλία όλης της Αριστεράς για να γίνει δημοψήφισμα για το Σύμφωνο για το Ευρώ.
Κοινή δράση όλης της Αριστεράς για να φύγει μια ώρα νωρίτερα η κυβέρνηση Παπανδρέου, για να απαλλαγεί η χώρα από το Μνημόνιο.
– Κοινή απαίτηση όλης της Αριστεράς για την αναδιαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή του χρέους ή την κατάργηση του μεγαλύτερου μέρους του (όλο το χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ) και με ευνοϊκότερους όρους αποπληρωμής του υπολοίπου.
– Κοινή δράση της Αριστεράς σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, με την συγκρότηση ενός ενωτικού μετωπικού ψηφοδελτίου που θα εκφράζει τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού, θα δώσει αγωνιστική προοπτική και θα ανανεώσει το πολιτικό σκηνικό με νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέες πρακτικές. Η διάσταση που σημειώνεται ανάμεσα σε κοινωνία και Αριστερά πρέπει να ξεπεραστεί. Οφείλει η Αριστερά να κατανοήσει τις σημαντικές καθυστερήσεις της, να αφήσει στην άκρη τον σεχταρισμό και την απομονωτική πολιτική, να δράσει ενωτικά στην υπηρεσία του λαού και του κινήματος. Είναι ώρα ευθύνης και όλοι κρίνονται. Το παράδειγμα της πορτογαλικής Αριστεράς, όπου δύο δυνάμεις, το Κ.Κ. Πορτογαλίας και το Μπλόκο της Αριστεράς, μπροστά στην καταιγίδα του Μνημονίου, ξεκίνησαν συνομιλίες για κοινή στάση και δράση, δείχνει την ανάγκη να μπει μια ενωτική πολιτική στο τιμόνι για να υπάρξουν αλλαγές συσχετισμών και νίκες.
Ζούμε στιγμές ιστορικές. Που θα σφραγίσουν την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Οι πολιτικές συμπεριφορές αποκτούν αντίστοιχη κομβική σημασία. Η αξιοπιστία της Αριστεράς φθίνει διαρκώς. Αποκαλύπτεται στα μάτια της κοινωνίας και θα εκμηδενιστεί εάν η Αριστερά παραμείνει μετέωρη, εάν δεν κατανοήσει την ανάγκη για ενωτικές πρωτοβουλίες, για κοινή δράση ώστε να ανοίξει ο δρόμος σε εξελίξεις με το λαό πρωταγωνιστή.
Έστω και αυτήν την ώρα η Αριστερά οφείλει να δείξει, στην πράξη κι όχι στα λόγια, μια στάση αντάξια των παραδόσεων και των αγώνων του λαού μας. Για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του και να αναλάβει το ρόλο και τις ευθύνες που της αναλογούν απέναντι στον λαό και τον τόπο.
Σχόλια
