Ανδρέας Αλ. Μακρίδης, ΚΚΚ Το χρονικό της ανασύστασης (1975-1977), Αιγαίον, Λευκωσία 2012, σελ. 72
Όπως εύκολα εικάζει ο αναγνώστης, το Κ.Κ. Κύπρου στο οποίο αναφέρεται το ολιγοσέλιδο αυτό βιβλιαράκι, δεν είναι το ιστορικό κόμμα που ιδρύθηκε στο νησί το 1926, σπρωγμένο από τους ανέμους της Οκτωβριανής Eπανάστασης και της Γ’ Διεθνούς, για να περάσει στην παρανομία μόλις πέντε χρόνια αργότερα, μετά την απαγόρευση της λειτουργίας του από τους Άγγλους το 1931, ύστερα από την αντιαποικιοκρατική εξέγερση του Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς, και να δώσει τη θέση του, το 1941, στο ΑΚΕΛ – το κόμμα που, μέσα από οβιδιακές μεταμορφώσεις και «στοχαστικές προσαρμογές», συνεχίζει να υφίσταται έως σήμερα, κατέχοντας μάλιστα την κυβερνητική εξουσία…
Το ΚΚΚ στο οποίο αναφέρεται ο Α. Μακρίδης υπήρξε μια βραχύβια κομμουνιστική οργάνωση η οποία, στο σύντομο βίο της, θέλησε να αναλάβει το έργο της «ανασύστασης» του ιστορικού Κ.Κ. του νησιού -γι’ αυτό άλλωστε ήταν γνωστό ως «ΚΚΚ (ανασύσταση)»- ενταγμένο στο ευρύτερο ρεύμα των μαρξιστικών-λενινιστικών σχηματισμών της περιόδου.Το ΚΚΚ, του οποίου ο συγγραφέας υπήρξε ο πρώτος (και μοναδικός) γενικός γραμματέας, προέκυψε ως συνέχεια της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Κύπρου, η οποία ιδρύθηκε το 1972 και μετά την εισβολή του 1974 εντάχθηκε στην ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσσαρίδη. Έπειτα από μερικούς μήνες άκαρπου «εισοδισμού», στελέχη της, μεταξύ των οποίων και ο γ.γ. του ΑΚΕΛ της περιόδου 1945-1949 Φίφης Ιωάννου, αποφάσισαν την (ανα)συγκρότηση του ΚΚΚ.
Έτσι, στις 12 Δεκέμβρη του 1975 κυκλοφόρησε σε χιλιάδες αντίτυπα σε όλη την (ελεύθερη) Κύπρο η «Διακήρυξη της ανασύστασης του ΚΚΚ», που προέκυψε από μια πολυήμερη σύσκεψη Κυπρίων κομμουνιστών και εγκρίθηκε μαζί με τις καταστατικές αρχές και άλλα κομματικά ντοκουμέντα. Οι ιδεολογικοί του ορίζοντες δεν διέφεραν από εκείνους του μαρξιστικού-λενινιστικού ρεύματος που αναδύθηκε τη δεκαετία του ’60: καταγγελία της ΕΣΣΔ, που με την υιοθέτηση του «ειρηνικού δρόμου» προς το σοσιαλισμό είχε μεταβληθεί σε «σοσιαλιμπεριαλιστική» δύναμη, αντιπαράθεση προς τα φιλοσοβιετικά Κ.Κ. που θεωρούνταν «ρεβιζιονιστικά» και υπεράσπιση της Κίνας και της πολιτιστικής επανάστασης, καθώς και όσων άλλων χωρών ακολουθούσαν τον «επαναστατικό δρόμο» (Αλβανία, Βιετνάμ, Κούβα κ.λπ.)
Στο Κυπριακό, το ανασυσταθέν ΚΚΚ ακολουθούσε την πατριωτική γραμμή που υπεράσπιζε παλαιότερα και το ΑΚΕΛ, δηλαδή αγωνιζόταν για την αυτοδιάθεση της Κύπρου και την εθνική ολοκλήρωση, την Ένωση με την Ελλάδα, «που ήταν και ο μοναδικός δρόμος προς το σοσιαλισμό», αν και ως προς τους Τουρκοκυπρίους ακολουθούσε «επαναπροσεγγιστική» γραμμή. Η πολεμική της οργάνωσης απέναντι στο ΑΚΕΛ (τόσο σε σχέση με την επαναστατική όσο και σε σχέση με την πατριωτική γραμμή) ήταν που έκανε τις σχέσεις των δύο σχηματισμών να φτάνουν συχνά στα όρια της φυσικής βίας. Ενώ στα γριβικά καφενεία τα μέλη του ΚΚΚ έβρισκαν ανεκτικούς ακροατές για την προπαγάνδα τους, από τα αντίστοιχα ακελικά εκδιώκονταν κακήν κακώς…
Στο σύντομο απολογισμό του ο Α. Μακρίδης αναφέρεται εκτενώς στην οργανωτική διάρθρωση και ανάπτυξη του κόμματος (καθώς διαθέτει το πλήρες αρχείο του που είναι ανοιχτό στους ερευνητές), τα έντυπα που εξέδιδε, τη δραστηριότητα και τις επαφές του με ομόλογες οργανώσεις από την Ελλάδα (αλλά και τη Β. Κορέα), τις κινητοποιήσεις του ενάντια στην αμερικανόπνευστη εισβολή ή τις αγγλικές βάσεις, τις διώξεις μελών του κ.ά.
Στο ιδρυτικό σώμα της ανασύστασης του ΚΚΚ τα στελέχη του είχαν θέσει ως στόχο τη μαζικοποίηση του κόμματος και τη διεξαγωγή συνεδρίου μέσα σε ένα χρόνο. Δύο χρόνια μετά, στα τέλη του 1977, διαπιστωνόταν η «αποτυχία ταύτισης με τις μάζες». Οι τελευταίες απόπειρες «γενικής ανασυγκρότησης» οδήγησαν στην οριστική διάλυση… Το 1ο (5ο) Συνέδριο του ΚΚΚ δεν θα συγκαλούνταν ποτέ…
Το ΚΚΚ στο οποίο αναφέρεται ο Α. Μακρίδης υπήρξε μια βραχύβια κομμουνιστική οργάνωση η οποία, στο σύντομο βίο της, θέλησε να αναλάβει το έργο της «ανασύστασης» του ιστορικού Κ.Κ. του νησιού -γι’ αυτό άλλωστε ήταν γνωστό ως «ΚΚΚ (ανασύσταση)»- ενταγμένο στο ευρύτερο ρεύμα των μαρξιστικών-λενινιστικών σχηματισμών της περιόδου.Το ΚΚΚ, του οποίου ο συγγραφέας υπήρξε ο πρώτος (και μοναδικός) γενικός γραμματέας, προέκυψε ως συνέχεια της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Κύπρου, η οποία ιδρύθηκε το 1972 και μετά την εισβολή του 1974 εντάχθηκε στην ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσσαρίδη. Έπειτα από μερικούς μήνες άκαρπου «εισοδισμού», στελέχη της, μεταξύ των οποίων και ο γ.γ. του ΑΚΕΛ της περιόδου 1945-1949 Φίφης Ιωάννου, αποφάσισαν την (ανα)συγκρότηση του ΚΚΚ.
Έτσι, στις 12 Δεκέμβρη του 1975 κυκλοφόρησε σε χιλιάδες αντίτυπα σε όλη την (ελεύθερη) Κύπρο η «Διακήρυξη της ανασύστασης του ΚΚΚ», που προέκυψε από μια πολυήμερη σύσκεψη Κυπρίων κομμουνιστών και εγκρίθηκε μαζί με τις καταστατικές αρχές και άλλα κομματικά ντοκουμέντα. Οι ιδεολογικοί του ορίζοντες δεν διέφεραν από εκείνους του μαρξιστικού-λενινιστικού ρεύματος που αναδύθηκε τη δεκαετία του ’60: καταγγελία της ΕΣΣΔ, που με την υιοθέτηση του «ειρηνικού δρόμου» προς το σοσιαλισμό είχε μεταβληθεί σε «σοσιαλιμπεριαλιστική» δύναμη, αντιπαράθεση προς τα φιλοσοβιετικά Κ.Κ. που θεωρούνταν «ρεβιζιονιστικά» και υπεράσπιση της Κίνας και της πολιτιστικής επανάστασης, καθώς και όσων άλλων χωρών ακολουθούσαν τον «επαναστατικό δρόμο» (Αλβανία, Βιετνάμ, Κούβα κ.λπ.)
Στο Κυπριακό, το ανασυσταθέν ΚΚΚ ακολουθούσε την πατριωτική γραμμή που υπεράσπιζε παλαιότερα και το ΑΚΕΛ, δηλαδή αγωνιζόταν για την αυτοδιάθεση της Κύπρου και την εθνική ολοκλήρωση, την Ένωση με την Ελλάδα, «που ήταν και ο μοναδικός δρόμος προς το σοσιαλισμό», αν και ως προς τους Τουρκοκυπρίους ακολουθούσε «επαναπροσεγγιστική» γραμμή. Η πολεμική της οργάνωσης απέναντι στο ΑΚΕΛ (τόσο σε σχέση με την επαναστατική όσο και σε σχέση με την πατριωτική γραμμή) ήταν που έκανε τις σχέσεις των δύο σχηματισμών να φτάνουν συχνά στα όρια της φυσικής βίας. Ενώ στα γριβικά καφενεία τα μέλη του ΚΚΚ έβρισκαν ανεκτικούς ακροατές για την προπαγάνδα τους, από τα αντίστοιχα ακελικά εκδιώκονταν κακήν κακώς…
Στο σύντομο απολογισμό του ο Α. Μακρίδης αναφέρεται εκτενώς στην οργανωτική διάρθρωση και ανάπτυξη του κόμματος (καθώς διαθέτει το πλήρες αρχείο του που είναι ανοιχτό στους ερευνητές), τα έντυπα που εξέδιδε, τη δραστηριότητα και τις επαφές του με ομόλογες οργανώσεις από την Ελλάδα (αλλά και τη Β. Κορέα), τις κινητοποιήσεις του ενάντια στην αμερικανόπνευστη εισβολή ή τις αγγλικές βάσεις, τις διώξεις μελών του κ.ά.
Στο ιδρυτικό σώμα της ανασύστασης του ΚΚΚ τα στελέχη του είχαν θέσει ως στόχο τη μαζικοποίηση του κόμματος και τη διεξαγωγή συνεδρίου μέσα σε ένα χρόνο. Δύο χρόνια μετά, στα τέλη του 1977, διαπιστωνόταν η «αποτυχία ταύτισης με τις μάζες». Οι τελευταίες απόπειρες «γενικής ανασυγκρότησης» οδήγησαν στην οριστική διάλυση… Το 1ο (5ο) Συνέδριο του ΚΚΚ δεν θα συγκαλούνταν ποτέ…
* Το βιβλίο του Ανδρέα Μακρίδη, όπως και οι υπόλοιπες Εκδόσεις Αιγαίον, διατίθεται στην Αθήνα από το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια.
Στρατής Αρτεμισιώτης
Σχόλια
