Να δώσουμε τη «μάχη της Ελλάδας»
Ελλάδα, ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζουν σήμερα το ισοδύναμο ενός «ακήρυκτου», οικονομικού, αλλά πολύ πραγματικού και ανελέητου πολέμου, στον οποίο οφείλουν να συγκροτήσουν την απάντησή τους, το ευρύτερο δυνατό κοινωνικό-εθνικό μέτωπο σωτηρίας και αναγέννησης της ελληνικής δημοκρατίας και κοινωνίας. Αυτό υπογραμμίζει η Κίνηση Αντίστασης και Ανατροπής «Ελεύθερη Πολιτεία» στη διακήρυξή της, με την οποία προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, προσθέτοντας ότι η «μάχη της Ελλάδας» δεν είναι παρά το πρώτο επεισόδιο στην Ευρώπη, στον «πρώτο κόσμο», της γιγαντιαίας επίθεσης που εξαπέλυσε, μέσω και της χώρας μας, μια παγκόσμια, ολοκληρωτική «ολιγαρχία του χρήματος» που επιδιώκει να κατεδαφίσει τα κύρια επιτεύγματα της ιστορικής διαδρομής και του πολιτισμού του ανθρώπου, να μας πάει σε έναν «τεχνολογικό μεσαίωνα». Και για να το κάνει επιτίθεται, με το όπλο κυρίως του χρέους, στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα που κέρδισαν οι ευρωπαϊκοί λαοί μετά τη νίκη τους επί του Χίτλερ, το 1945 και ο ελληνικός λαός μετά την κατάρρευση, το 1974, της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών (και, μαζί, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, στο βαθμό εθνικής ανεξαρτησίας που μπορέσαμε να ασκήσουμε μετά τη μεταπολίτευση). Τη διακήρυξη υπογράφουν οι Δημοσθένης Γεωργόπουλος, Λέλα Ιακωβίδου, Σάκης Κουβάτσος, Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, Φώτης Σαγώνας και Μαριάνθη Τουτουντζίδου, ως μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της «Ελεύθερης Πολιτείας». Τονίζοντας ότι τα Μνημόνια και οι Δανειακές Συμβάσεις δεν συνιστούν απλό πρόγραμμα νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων, αλλά πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας και δημοκρατίας, του ελληνικού έθνους-κράτους. Εγκαθιστούν ένα νέο καθεστώς, το καθεστώς της «αποικίας χρέους», που αποτελεί ίσως το μεταβατικό καθεστώς ανάμεσα στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και τον ανοιχτό ολοκληρωτισμό.
Πρόκειται μάλιστα για «καταστρεφόμενη αποικία χρέους», κατασκευασμένη ώστε να αποτελέσει εμβρυουλκό μείζονος ευρωπαϊκής αποδόμησης και καταστροφής, ενός νέου ευρωπαϊκού «αντι-διαφωτισμού».
Τα ελληνικά Μνημόνια και οι Δανειακές σηματοδοτούν το πέρασμα από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, από την παραγωγή στο χρήμα, από τον καπιταλισμό στη νέα φεουδαρχία και την ειδική διεθνή της έκφραση, τον «τοκογλυφικό ιμπεριαλισμό», από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και τη, διακηρυκτική έστω, προσήλωση στη λαϊκή κυριαρχία, στον κόσμο της «βασιλείας του χρήματος».
Για να αντιμετωπισθεί μια τόσο ριζοσπαστική, μαζική και ανελέητη επίθεση ισχυρότατων δυνάμεων, αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε με την υπεράσπιση του καταρρεύσαντος οικονομικού μοντέλου του ελληνικού «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», ούτε με την υπεράσπιση των ιδεών, της κουλτούρας και των νοοτροπιών του.
Προϋποθέτει μια ηθική και πνευματική επανάσταση στο εσωτερικό, μια παγκόσμια και ιδίως ευρωπαϊκή κινητοποίηση στο εξωτερικό, ένα πλατύ, πανευρωπαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής. Υπερασπιζόμενοι τα κοινωνικά, δημοκρατικά και εθνικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία μας, υπερασπιζόμαστε και το διεθνισμό που επιβάλλει η σημερινή πραγματικότητα, δηλαδή της ένωσης των λαών και των εθνών εναντίον της ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης, υποστηρίζουν οι συντάκτες της διακήρυξης, που «ορίζουν» ως στρατηγική επιδίωξη τον «ευρωπαϊκό σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», ένα καθεστώς δηλαδή γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, σε όλα τα επίπεδα. Καθεστώς που πρέπει να χαρακτηρίζεται από ταυτόχρονη έμφαση στο συλλογικό και την ανθρώπινη προσωπικότητα και που θα προετοιμαστεί από μια μακρά περίοδο «ανταγωνιστικής συνύπαρξης» μεθόδων, κοινωνικά ελεγχόμενου οικονομικού σχεδιασμού και αγοράς.
