Άραγε πράγματι η Ευρώπη κινδυνεύει να πεθάνει, όπως είπε προχτές με κάθε επισημότητα ο Μακρόν κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου; Το πιθανότερο είναι ότι κινδυνεύει από κάτι που μπορεί να είναι και χειρότερο, πιο βασανιστικό. Να μην μπορεί καν να πεθάνει και να σέρνεται, να έρπει στα χάλια της, εσαεί. Οικονομικά είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και πολιτικά είναι σε εξελισσόμενη αποσύνθεση. Δεν έχει ούτε αξιόπιστη Δεξιά, ούτε Κέντρο, ούτε Αριστερά. Καθώς και οι τρεις πολιτικοί χώροι γύρω από τους οποίους και με τους οποίους διαμόρφωσε την μεταπολεμική Ευρώπη, μάλλον την καλύτερη εκδοχή του καπιταλισμού στην ιστορία, έχουν χάσει κάθε ικανότητα διαχείρισης κρίσεων και προσανατολισμού.
Ο βασικός πυλώνας, η Ευρώπη των λευκών καθολικών-προτεσταντών, παραμένει ως κινούσα αφετηρία, αλλά η Ευρώπη πια δεν είναι η προπολεμική ήπειρος. Είναι ξεθυμασμένη. Δεν έχει ούτε φόρα, ούτε δυνατότητες, ούτε δυνάμεις. Είναι πολύ πιο ασήμαντη για να προτάξει μεγάλες ιδέες και να έχει μεγάλες φιλοδοξίες. Ζημιές κάνει εδώ κι εκεί, αλλά οι δόξες της αποικιοκρατίας έχουν παρέλθει προ πολλού. Αν η Μελόνι είναι ένα κακέκτυπο του Μουσολίνι και ο Σολτς ένα στραβοχυμένο υποπροϊόν του Βίλι Μπραντ, ο Σούνακ είναι ένα απολειφάδι του θατσερισμού και η φον ντερ Λάιεν η πολιτική προέκταση της Γιουροβίζιον.
Ο εθνικισμός, φασιστικός ή φασίζων, συνέχεια του προπολεμικού φασισμού, που εκδηλώνεται σε πιο μεταλλαγμένη μορφή, πιο προσαρμοσμένος στη «δημοκρατία», πιο λάιτ, και αναδύεται στην Ευρώπη σαν εναλλακτικό σχήμα εξόδου από τα αδιέξοδα, δεν έχει ένα συμπαγές σχέδιο και αναγκάζεται συνεχώς να κάνει προσαρμογές στις τακτικές του αλλάζοντας χρώματα σαν τον χαμαιλέοντα. Επιρροή έχει -με τόση δυσαρέσκεια που πλημμυρίζει την Ευρώπη, αλλά στηρίζεται σε μια διαρκή γκρίνια χωρίς καμία καλύτερη πρόταση.
Αν ο πόλεμος στην Ουκρανία κατέδειξε ότι -μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας συγκρότησης μιας ομοσπονδιακής ένωσης, πλούσιας και αυτόνομης, η Ευρώπη παρέμεινε ένα γωνιακό παραμάγαζο των ΗΠΑ, η γενοκτονία στη Γάζα απέδειξε τη βαθύτερη πολύμορφη χρεοκοπία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Εμπλοκή
Η εμπλοκή σε ένα πόλεμο διαρκείας με τη Ρωσία, τον οποίο οι μητροπόλεις της Ευρώπης υπέθαλψαν εξ αρχής, χωρίς να τον κηρύξουν, όπως στη Γιουγκοσλαβία και τη Λιβύη, ακολουθώντας τις ΗΠΑ στο σχέδιο περικύκλωσης και αποδυνάμωσης της Ρωσίας, χρησιμοποιώντας τους Ουκρανούς ως αναλώσιμο υλικό, διέκοψε την μέχρι κάποια εποχή ειρηνική και αναπτυξιακή –τουλάχιστον επί ευρωπαϊκού εδάφους- πορεία της Ένωσης και βάθυνε την εσωτερική κρίση που εκκολαπτόταν. Ταυτόχρονα με το δυσβάστακτο οικονομικό κόστος, η Ευρώπη επιβεβαίωσε οριστικά σε όλο τον κόσμο αφενός ότι η ανεξαρτησία της από τις ΗΠΑ είχε ημερομηνία λήξης και αφετέρου ότι, κάτω από το πέπλο της δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης, παρέμεινε μία δύναμη πολεμοχαρής και επεκτατική, ικανή να καταστρέψει ξανά, για τρίτη φορά μέσα σε εκατό χρόνια, τον εαυτό της. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό γεγονός σε σχέση μ’ αυτό είναι η ευκολία με την οποία χώρες που επί δεκαετίες εμφανίζονταν ως κατ’ εξοχήν ουδέτερες και ειρηνόφιλες, όπως η Σουηδία και η Φινλανδία, συνεργούν στον πόλεμο συνταυτιζόμενες με τις χώρες των οποίων οι ελίτ και σημαντικό μέρος των κοινωνιών τους έχουν διατηρήσει ζωντανούς τους ιδεολογικούς τους δεσμούς με το ναζισμό, π.χ. οι βαλτικές, πολύ πιο φανερά από τον κρυπτοφασισμό που ελλοχεύει στη Γερμανία, την Αυστρία και σε άλλα κράτη που αποτελούσαν τον φασιστικό άξονα.
Πριν καν ολοκληρωθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, η υστερική στήριξη του Ισραήλ από τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, στην τέλεση της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, όχι μόνο με όπλα και πολιτική κάλυψη όπως στις σχετικές ψηφοφορίες στον ΟΗΕ, αλλά και με εξωφρενικές απαγορεύσεις και διώξεις της έκφρασης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, διαχώρισε περισσότερο το δυτικό στρατόπεδο από τον υπόλοιπο κόσμο. Η Ευρώπη, ακολουθώντας τις ΗΠΑ, του Μπάιντεν και του Τραμπ, χωρίς την ισχύ τους, ως φτωχότερος συγγενής, ουσιαστικά διέγραψε ή αμαύρωσε τα πλεονεκτήματα, πολιτικά, ηθικά και πολιτιστικά, τα οποία είχε μεταπολεμικά αθροίσει και με τα οποία ασκούσε μεγάλη επιρροή στην ανθρωπότητα, επικουρικά στην οικονομική της ευρωστία. Οι συνέπειες αυτής της αυτοδυσφήμισης της Ευρώπης, της αυτοακύρωσης των «αξιών» που ανέκαθεν διατυμπάνιζαν οι ευρωκόλακες, θα γίνονται με επιτάχυνση όλο και πιο πολλές, όλο και πιο αισθητές παγκόσμια.
Ήδη, οι τάσεις είναι φανερές. Η διαφορά από είκοσι χρόνια πριν είναι τεράστια. Οι αντιδράσεις της μεγάλης πλειονότητας των κρατών, για παράδειγμα, 143 ψήφους κρατών-μελών πήρε η πρόταση για την ένταξη της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ με την ιδιότητα του πλήρους μέλους, είναι πράξεις που αποδοκιμάζουν και τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους που στηρίζουν το Ισραήλ.
Αλλαγή στάσης
Με όλο και πιο μεγάλα και τολμηρά βήματα αλλάζει στάση η ανθρωπότητα. Δεν είναι μόνο η Νότια Αφρική και άλλες πενήντα χώρες που προσέφυγαν στο Διεθνές Δικαστήριο για τη Δικαιοσύνη του ΟΗΕ ζητώντας την καταδίκη του Ισραήλ για τα εγκλήματα της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας. Ακόμα και η μικρή και γεωπολιτικά χαμηλής εμβέλειας Νικαράγουα έσυρε τη Γερμανία στα διεθνή δικαστήρια αναγκάζοντάς την να απολογηθεί δημόσια για τον εφοδιασμό του Ισραήλ με όπλα! Και στην Αφρική, χώρες που επί εκατό χρόνια ήταν υποτελή στη Γαλλία, όπως το Μάλι, ο Νίγηρας και η Μπουρκίνα Φάσο, εκδιώκουν με συνοπτικές διαδικασίες τους Γάλλους από τα εδάφη τους, ενώ και άλλα γαλλόφωνα κράτη είναι στα πρόθυρα να πράξουν το ίδιο. 2.700 κομάντος μόλις έστειλε η Γαλλία στη Νέα Καληδονία για να καταπνίξει τον ξεσηκωμό των ιθαγενών κατοίκων Κανάκ που αντιδρούν στον συνεχή εποικισμό της γης τους από Γάλλους έποικους που επί τούτου στέλνει η Γαλλία στο νησί, 17.000 χιλιόμετρα μακριά από το Παρίσι, στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκειμένου να μειώσει το ποσοστό των αυτοχθόνων για να εκμεταλλεύεται τη γη τους και τα πλούσια κοιτάσματα του νικελίου!
Και άλλα μικρά σε μέγεθος και επιρροή κράτη όπως τα νησιά του Σολομώντα, επίσης στον Ειρηνικό Ωκεανό, στρέφουν την πλάτη τους στη Δύση παρ’ όλες τις απειλές και τους εκφοβισμούς των ΗΠΑ, της Αυστραλίας κ.λπ., συνάπτοντας συμφωνίες συνεργασίας με την Κίνα στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας!
Δηλαδή, πέρα από την Κίνα και τη Ρωσία που -όπως επιβεβαιώνει η προ ολίγων ωρών επίσκεψη του προέδρου Πούτιν στο Πεκίνο, οι σχέσεις των δύο ισχυρών κρατών βαθαίνει και ενισχύεται σε όλα τα επίπεδα μέρα με τη μέρα, και πέρα από την αυξανόμενη αυτονομία και ανεξαρτησία που κατακτούν μεγάλες χώρες όπως η Ινδία, το Ιράν, η Τουρκία, η Ινδονησία, η Βραζιλία και το Βιετνάμ, βλέπουμε ότι και δεκάδες άλλες μικρού και μεσαίου μεγέθους χώρες, από το Λάος μέχρι την Αλγερία, κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, πράγμα που φάνηκε κι από την άρνηση των περισσοτέρων να συμμετάσχουν στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας που απαιτεί η Δύση.
Ο κατάλογος των αποδείξεων ότι ο ηγεμονικός ρόλος της Δύσης αμφισβητείται έμπρακτα και συρρικνώνεται σε όλη τη γήινη σφαίρα είναι μεγάλος και συνεχώς ενισχύεται. Όποιος αμφιβάλει εθελοτυφλεί, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα.
Από τις πιο θλιβερές είναι η περίπτωση της Ελλάδας. Παρά τους αγώνες, τις θυσίες και τις προσωρινές εξάρσεις, η κουλτούρα της εξάρτησης παρέμεινε βαθιά εμπεδωμένη. Από πουθενά δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα έστω κάποια τάση διαφοροποίησης απ’ αυτή την κουλτούρα, αρκετά ισχυρή ώστε να αμφισβητήσει σοβαρά την εξάρτηση που όχι μόνο έφερε στα χρόνια μας τη χούντα, την αποβιομηχάνιση και τα μνημόνια, αλλά ευθυγραμμίζει εκούσια και αμαχητί την Ελλάδα με την παρακμή και τα εγκλήματα της Δύσης.
