από τον Δημήτρη Ουλή
Και γιατί δηλαδή δεν αποτελεί επαναστατική στάση η αποδοχή της ήττας; Γιατί οφείλουμε να αναμηρυκάζουμε την επωδό του Αναγνωστάκη όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα, προκειμένου να ξεσκονίζουμε διαρκώς τα επαναστατικά μας διαπιστευτήρια; Ένας σοβαρός επαναστάτης δεν πρέπει να γνωρίζει πότε κερδίζει και πότε χάνει; Τι είδους επαναστατικά υποκείμενα και επαναστατικές πράξεις μπορούν να συγκροτηθούν, εάν αρνούμαστε πεισματικά να προβούμε σε έναν πλήρη απολογισμό των ζημιών και των λαθών μας; Πάνω σε ποια πραγματολογική βάση θα εξεγερθούμε στο μέλλον, εάν δεν έχουμε προηγουμένως εξασφαλίσει μια ξεκάθαρη εποπτεία των τρωτών μας σημείων; Κάθε αναγνώριση της αποτυχίας και της ήττας σημαίνει ηττοπάθεια; Κάθε προσπάθεια για μια εκ των υστέρων ερμηνεία και κατανόηση των λαθών μας συνεπάγεται οπωσδήποτε αυτομαστίγωμα και σύμπλεγμα κατωτερότητας; Και γιατί, άραγε, να μην ισχύει το αντίθετο; Γιατί η άρνηση να αναγνωρίσουμε την ήττα να μην συνεπάγεται στρουθοκαμηλισμό, φετιχισμό της πεπατημένης και ψωροπερηφάνεια; Στο πλαίσιο της καθολικής πλέον επικράτησης του φαινομένου που σωστά έχει αποκληθεί «mafia-capitalism», πόσο ρεαλιστική μπορεί να εξακολουθεί να είναι η αφήγηση για ένα αειφόρο τάχα κίνημα που, ακόμα κι αν ηττήθηκε, ανθεί και φέρει κι άλλο;
Ασφυκτιώ από οργή, ασφυκτιώ από θλίψη. Ένθεος και άθεος μαζί, μη με ρωτάτε, είναι αδύνατον να σας εξηγήσω. Υποδεικνύεις την αποτυχία τού κινήματος και σε κατηγορούν ότι απώλεσες την επαναστατική σου στύση. Κάνεις έκκληση για γενική απεργία διαρκείας και σε καγχάζουν για αιθεροβάμονα. Προτρέπεις σε γιαούρτωμα της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας, και σου λένε ότι είσαι φασίστας. Επιχειρείς να αναδείξεις την επαναστατική δυναμική του αναστοχασμού, και σου προσάπτουν στείρο διανοητικισμό. Πουθενά δεν τους βρίσκεις, πουθενά δεν σε βρίσκουν. Κι όμως, σύντροφοι, η νίκη θα μπορούσε να είναι τόσο κοντά, εάν εγκύπταμε, επιτέλους, στα λάθη μας και φροντίζαμε επιμελώς να τα διορθώσουμε. Θα μπορούσαμε να τσακίσουμε τούτη την κυβέρνηση, καθώς και οποιαδήποτε άλλη μνημονιακή κυβέρνηση ήθελε προκύψει, εάν αποφασίζαμε κάποτε να αντιμετωπίσουμε όχι ως πολυτέλεια, αλλά ως μονόδρομο την αυτοκριτική, τη ριζική αναθεώρηση της στρατηγικής μας και τη χειρουργικά λεπτομερή μελέτη του αντιπάλου. Θα μπορούσαμε να τους αποδείξουμε ότι είναι πολύ ανεπαρκείς για να μας αιφνιδιάσουν, πολύ επουσιώδεις για να μας φοβίσουν. Διότι, μα την αλήθεια, δεν είναι δυνατόν αυτά τα μεταλλαγμένα «αριστερά» κουρέλια να ανταγωνίζονται ένα ολόκληρο κίνημα σε επικοινωνιακή ευελιξία και πολιτική επιδεξιότητα. Δεν είναι δυνατόν αυτή η απολελυμένη μνημονιακή λουμπεναρία να εμπαίζει τη νοημοσύνη μας και να χειραγωγεί τη ζωή μας με τον τρόπο που το κάνει. Κάποιο δομικό λάθος κρύβεται πίσω από την ανημπόρια μας, σύντροφοι, κάποια σοβαρή εσωτερική αγκύλωση μάς εμποδίζει να ανασυνταχθούμε και να εξαπολύσουμε αντεπίθεση. Πρέπει να σκάψουμε βαθύτερα, αν θέλουμε κάποτε να βγούμε από αυτό το λαγούμι. Ειδάλλως, πολύ φοβούμαι ότι σωτηρία δεν έχει.
