Ο Ζαν Λικ Μελανσόν είναι ο ηγέτης του Μετώπου της Αριστεράς. Βασική δύναμη του Μετώπου είναι το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ο Μελανσόν ξεχωρίζει για τη λαϊκή και άμεση γλώσσα του που ξεφεύγει από το τηλεοπτικό «σαβουάρ βιβρ», όσο κι από το ξύλινο λεξιλόγιο που αφορίζει και «καλεί σε…», από το αριστερό βάθρο της μονοπώλησης της αλήθειας.
Προέβη στην εξής δήλωση για τον στραγγαλισμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας σε ευρώ της Κύπρου μέχρι να συνθηκολογήσει η Κύπρος, ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση (μέσω ψηφοφορίας) του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς για κατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου το οποίο πρέπει να εισακουσθεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία παρά μόνο αν αποδεχθεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σ’ αυτήν του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρώ-Μέρκελ».
Εντυπωσιάζουν και ο τόνος και η κατάληξη. Αλλά περιέργως η τοποθέτηση του προεδρικού υποψηφίου της Γαλλικής Αριστεράς δεν απασχόλησε ιδιαίτερα, ούτε καν την ακατάσχετη ευρω-λογία της εγχώριας Αριστεράς. Πέραν της αναπαραγωγής της σε ορισμένους ιστότοπους, η δήλωση Μελανσόν πέρασε στο ντούκου. Ίσως καλύτερα έτσι. Διαφορετικά το πιθανότερο θα ήταν να αξιοποιηθεί ως όπλο στον παρατεταμένο «νομισματικό πόλεμο» που σοβεί εδώ, στα χαρακώματα μεταξύ αριστερών και αριστερότερων. Είναι βασανιστικός ο εγκλωβισμός σε σχηματοποιήσεις, η ουσία συσκοτίζεται κι η αντιπαράθεση έτσι, αδυνατεί να λάβει γόνιμο περιεχόμενο. Αν τέτοιες μετατοπίσεις σημειώνονται στην ώς χτες αθεράπευτα ευρώπληκτη γαλλική Αριστερά (βεβαίως δεν είναι τυχαίο πως ο Μελανσόν προέρχεται από την ιδιότυπη «πατριωτική» πτέρυγα των σοσιαλιστών, που είχε εκδηλωθεί στο παρελθόν και κατά του Μάαστριχτ και κατά του Ευρωσυντάγματος), τότε για πολλοστή φορά επαληθεύεται το προφανές: Όχι μόνο πως η γη… γυρίζει, αλλά και ότι αντίστοιχα αναμοχλεύονται και επανακαθορίζονται θέσεις και επιλογές. Συντελούνται ζυμώσεις και κλονίζονται δόγματα. Όμως κάτι ακόμη συγκεντρώνει περισσότερη αξία. Πού ακριβώς εντοπίζει τη γραμμή της σύγκρουσης ο Μελανσόν; Μα στα ζωτικά μέτωπα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Γυρίζει λοιπόν…
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
