Του Μάριου Διονέλλη
Είναι από τους ανθρώπους που τις προηγούμενες περιόδους, πριν από τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσαν πηγή ειδήσεων και για το δικό μου ρεπορτάζ και για τις στήλες του Δρόμου. Η επιχειρηματολογία του ως Συνταγματολόγου για το «παρασύνταγμα» που είχε εφαρμοστεί στη χώρα με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τη συνεχή παραχάραξη της λαϊκής εντολής με συνοπτικές διαδικασίες στη Βουλή, ήταν, την περίοδο Σαμαρά-Βενιζέλου, σημαντική συμβολή στον αγώνα για μια ελπίδα αλλαγής, που ήταν ακόμα στον δρόμο. Για μια ελπίδα που ακόμα ερχόταν.
Η νομική του κάλυψη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ στο Ηράκλειο (μαζί με τον σημερινό υφυπουργό του, Γ. Πετρόπουλο) ήταν από τις στιγμές πραγματικής στήριξης στον αγώνα των απολυμένων τις οποίες έζησα από κοντά.
Πώς τα φέρνει αυτός ο διαβολεμένος καιρός και όλα αυτά ξεχνιούνται όταν φοράς το καπέλο του υπουργού (και του υφυπουργού), εγώ ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Πώς και δεν ενοχλούν τον Συνταγματολόγο υπουργό τα συνεχή μέτρα με διαδικασία κατεπείγοντος, οι αριστερές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και το «παρασύνταγμα» που έμεινε ίδιο και απαράλλαχτο, παραμένει ακόμα μυστήριο για μένα.
Πώς οι ίδιοι εργαζόμενοι που υπεράσπιζε θα γίνουν τώρα θύματα της λαιμητόμου που φέρνει με το ασφαλιστικό μόνο με τη θολή υπόσχεση της «προσωπικής διαφοράς» που θα τους καλύπτει για κάποια χρόνια το κράτος, επίσης δεν το χωρά ο (δικός μου τουλάχιστον) νους. Αυτή θα μείνει η δική μου «προσωπική διαφορά» με τον συγκεκριμένο υπουργό, τώρα που θα υλοποιεί τη βρόμικη δουλειά που δέχτηκε να κάνει…
