Όλο και περισσότερος κόσμος σηκώνει κεφάλι…Του Ορέστη Σταμόπουλου
Κατηγορώ την κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου» και τον πρωθυπουργό-τραπεζίτη Παπαδήμ(ι)ο, για την «δοσιλογική» τους στάση έναντι των φονταμενταλιστικών οργανισμών Ε.Ε. και ΔΝΤ. Επίσης, τους κατηγορώ για την ακραιφνή ταξική τους πολιτική υπέρ των τραπεζών, των εφοπλιστών, του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου εν γένει. Aκόμα, για την κατακρεούργηση του Συντάγματος και κάθε έννοιας ευνομίας και ισοπολιτείας. Σε τελική ανάλυση, τους κατηγορώ για την ολοκληρωτική καταστροφή του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών. Ένοχοι, δίχως ελαφρυντικά, θα κριθούν για όλα τα παραπάνω «ανδραγαθήματά» τους, απ’ τη λαϊκή ετυμηγορία, όταν έρθει η ώρα!
Κατηγορώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία υπό την ηγεσία της «φράου» Μέρκελ και με συνοδοιπόρο της τον αξιοθρήνητο υποτακτικό της Σαρκοζί έχει βάλει στόχο την «κινεζοποίηση» των Ελλήνων εργαζομένων, την ιδιωτικοποίηση κάθε απομειναριού δημόσιας περιουσίας. Πολιτικές, που μετατρέπουν, δίχως υπερβολή, την κυρίαρχη ελληνική πολιτεία σε σύγχρονο προτεκτοράτο υπό την κηδεμονία των δανειστών-τοκογλύφων της.
Κατηγορώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που με τις ανάλγητες, αντιδημοκρατικές οικονομικές «συνταγές» του έχει καταστρέψει ολοσχερώς κάθε έθνος-κράτος απ’ το οποίο πέρασε, με την ίδια ορμή που «έπνιξε» το φονικό Τσουνάμι τις ακτές της Σρι Λάνκα το 2004 ή ο τυφώνας Κατρίνα την πολιτεία της Νέας Ορλεάνης το 2005. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και τώρα, λυσσαλέα, καταλύοντας κάθε ίχνος κοινωνικής πρόνοιας και εργασιακών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχει απομείνει στον τόπο μας.
Είναι αυτοί, που με την εγκληματική τους πολιτική οδηγούν τη χώρα μας στον καιάδα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, του πιο άγριου, ληστρικού, γενοκτονικού συστήματος που γνώρισε ποτέ ο μεταπολεμικός κόσμος.
Είναι αυτοί, που με την πολιτική τους εξωθούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας στη ραγδαία φτωχοποίηση (υπάρχει, άραγε, αποκρουστικότερη μορφή βίας απ’ την φτώχεια;), στην ανεργία (ένα εκατομμύριο άνεργοι επισήμως), στην εξαθλίωση.
Είναι αυτοί, που οδηγούν με τα βάρβαρα μέτρα τους δεκάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας να διαβιούν στα παγκάκια, στις πυλωτές πολυκατοικιών και στα υπόστεγα του μετρό της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων.
Είναι αυτοί, που συντελούν με την ανευθυνότητά τους, δύο συνάνθρωποί μας να θέτουν, καθημερινά, τέλος στη ζωή τους μη μπορώντας να υπομείνουν άλλο την αναξιοπρέπεια των προσωπικών τους αδιεξόδων.
Είναι αυτοί, που προπαγανδίζουν αδιάκοπα και με τον πιο χυδαίο τρόπο, μέσω των μεγάλων καναλιών, το ψευτοδίλημμα: μνημόνια, «επώδυνα μέτρα», ακραία λιτότητα ή άτακτη χρεοκοπία, χάος, πείνα.
Είναι αυτοί, που συνεχώς εξωθούν πάμπολλους νέους και νέες, έχοντας απολέσει και τις τελευταίες τους ελπίδες για εύρεση εργασίας, να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά.
Είναι αυτοί, που διασπείρουν μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) το φόβο, την τρομοϋστερία της πτώχευσης, την παθητικότητα, την μοιρολατρία, το θέαμα των «κατεστραμμένων περιουσιών» και προσφάτως το «κάψιμο των ιστορικών κτιρίων».
Είναι αυτοί, που καταστέλλουν με απροκάλυπτο και αδυσώπητο τρόπο τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με «πολιορκητικό κριό» τα λαομίσητα ΜΑΤ και τους ασφ-αλήτες, χρησιμοποιώντας παράλληλα, παρακρατικές μεθόδους που δε θυμίζουν δημοκρατικά αλλά αυταρχικά καθεστώτα.
Κόντρα σε όλη αυτή την οδυνηρή-παραλυτική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι και όλες, όλο και περισσότερος κόσμος σηκώνει κεφάλι, ενεργοποιείται, αντιστέκεται, δρα. Εξάλλου, το γεγονός αυτό, κατέδειξαν και οι πάνδημες συγκεντρώσεις της 12ης Φεβρουαρίου σε όλη την επικράτεια της χώρας. Πάνω από μισό εκατομμύριο κόσμου στην Αθήνα και δεκάδες χιλιάδες κόσμου στα άλλα αστικά κέντρα διαδήλωσαν, με πάθος και αλληλεγγύη, την απέχθειά τους στην πλήρως απονομιμοποιημένη κυβέρνηση οικτρής μειοψηφίας και στη νέα δανειακή σύμβαση-ταφόπλακα της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό που απουσιάζει, προς το παρόν, είναι ένας ριζοσπαστικός ενωτικός πολιτικός φορέας-μέτωπο, ικανός να ενοποιήσει και να οργανώσει τις αντιστάσεις των «από τα κάτω» και να προβάλλει εκείνο το εναλλακτικό σχέδιο εξουσίας, που όχι μόνο είναι δυνατό αλλά και πιο αναγκαίο παρά ποτέ.
Ένα κοινωνικό-πολιτικό μέτωπο, το οποίο θα δημιουργηθεί πάνω στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος ρήξης και ανατροπής με το υπάρχον χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.
Ένα μέτωπο, με πυλώνες: τις οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής-κινηματικής Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής), τους ενεργούς πολίτες που συμμετείχαν, στα εν Ελλάδι, κοινωνικά κινήματα («Αγανακτισμένοι», κινήματα «Δεν Πληρώνω» , δημοτικά κινήματα πολιτών κτλ.) αλλά και τους πολίτες που «απαγκιστρώνονται» απ’ τις πελατειακές λογικές των δύο, πρώην μεγάλων, κομμάτων εξουσίας.
Ένα μέτωπο, το οποίο θα βασίζεται σε ένα συνθετικό μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα, ξεπερνώντας έτσι, διαλεκτικά, επιζήμιες ιδεοληψίες και άκαιρους μικροηγεμονισμούς. Ένα πρόγραμμα, που με τη σειρά του, θα αναφέρεται σε θέσεις τόσο της συγκυρίας, όσο και της μελλοντικής κοινωνίας, που θα ευαγγελίζεται.
Ενδεικτικά, κάποιες τέτοιες θέσεις θα μπορούσαν να είναι: 1) Πραγματική δημοκρατία, με πυρήνα της τη λαϊκή εξουσία. 2) Δημιουργία λαϊκών-τοπικών αμεσοδημοκρατικών θεσμών. 3) Στάση πληρωμών-δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το χρέος, 4) Εθνικοποίηση των τραπεζών. 5) Ενδογενής ήπια ανάπτυξη. 6) Ανακατανομή των εισοδημάτων υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας. 7) Απεξάρτηση απ’ όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις- ριζική αναπροσαρμογή των ευρωπαϊκών και διεθνών σχέσεων της χώρας.
Καταληκτικά, είναι αδήριτη ανάγκη η δημιουργία ενός, εκ βάθρων μετασχηματισμένου πολιτικό-κοινωνικού γίγνεσθαι, το ταχύτερο δυνατόν! Μια νέα κατάσταση πραγμάτων, που θα πηγάζει κατευθείαν απ’ τον λαό, θα τοποθετεί τις ανάγκες της κοινωνίας πάνω απ’ τις «ανάγκες» των Αγορών και θα έχει ως απώτερο σκοπό του την ολόπλευρη ανάπτυξη της δημιουργικότητας των πολιτών της. Η Ιστορία, όμως, δεν γράφεται με ευχολόγια, αλλά με πράξεις.
Κατηγορώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία υπό την ηγεσία της «φράου» Μέρκελ και με συνοδοιπόρο της τον αξιοθρήνητο υποτακτικό της Σαρκοζί έχει βάλει στόχο την «κινεζοποίηση» των Ελλήνων εργαζομένων, την ιδιωτικοποίηση κάθε απομειναριού δημόσιας περιουσίας. Πολιτικές, που μετατρέπουν, δίχως υπερβολή, την κυρίαρχη ελληνική πολιτεία σε σύγχρονο προτεκτοράτο υπό την κηδεμονία των δανειστών-τοκογλύφων της.
Κατηγορώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που με τις ανάλγητες, αντιδημοκρατικές οικονομικές «συνταγές» του έχει καταστρέψει ολοσχερώς κάθε έθνος-κράτος απ’ το οποίο πέρασε, με την ίδια ορμή που «έπνιξε» το φονικό Τσουνάμι τις ακτές της Σρι Λάνκα το 2004 ή ο τυφώνας Κατρίνα την πολιτεία της Νέας Ορλεάνης το 2005. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και τώρα, λυσσαλέα, καταλύοντας κάθε ίχνος κοινωνικής πρόνοιας και εργασιακών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχει απομείνει στον τόπο μας.
Είναι αυτοί, που με την εγκληματική τους πολιτική οδηγούν τη χώρα μας στον καιάδα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, του πιο άγριου, ληστρικού, γενοκτονικού συστήματος που γνώρισε ποτέ ο μεταπολεμικός κόσμος.
Είναι αυτοί, που με την πολιτική τους εξωθούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας στη ραγδαία φτωχοποίηση (υπάρχει, άραγε, αποκρουστικότερη μορφή βίας απ’ την φτώχεια;), στην ανεργία (ένα εκατομμύριο άνεργοι επισήμως), στην εξαθλίωση.
Είναι αυτοί, που οδηγούν με τα βάρβαρα μέτρα τους δεκάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας να διαβιούν στα παγκάκια, στις πυλωτές πολυκατοικιών και στα υπόστεγα του μετρό της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων.
Είναι αυτοί, που συντελούν με την ανευθυνότητά τους, δύο συνάνθρωποί μας να θέτουν, καθημερινά, τέλος στη ζωή τους μη μπορώντας να υπομείνουν άλλο την αναξιοπρέπεια των προσωπικών τους αδιεξόδων.
Είναι αυτοί, που προπαγανδίζουν αδιάκοπα και με τον πιο χυδαίο τρόπο, μέσω των μεγάλων καναλιών, το ψευτοδίλημμα: μνημόνια, «επώδυνα μέτρα», ακραία λιτότητα ή άτακτη χρεοκοπία, χάος, πείνα.
Είναι αυτοί, που συνεχώς εξωθούν πάμπολλους νέους και νέες, έχοντας απολέσει και τις τελευταίες τους ελπίδες για εύρεση εργασίας, να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά.
Είναι αυτοί, που διασπείρουν μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) το φόβο, την τρομοϋστερία της πτώχευσης, την παθητικότητα, την μοιρολατρία, το θέαμα των «κατεστραμμένων περιουσιών» και προσφάτως το «κάψιμο των ιστορικών κτιρίων».
Είναι αυτοί, που καταστέλλουν με απροκάλυπτο και αδυσώπητο τρόπο τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με «πολιορκητικό κριό» τα λαομίσητα ΜΑΤ και τους ασφ-αλήτες, χρησιμοποιώντας παράλληλα, παρακρατικές μεθόδους που δε θυμίζουν δημοκρατικά αλλά αυταρχικά καθεστώτα.
Κόντρα σε όλη αυτή την οδυνηρή-παραλυτική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι και όλες, όλο και περισσότερος κόσμος σηκώνει κεφάλι, ενεργοποιείται, αντιστέκεται, δρα. Εξάλλου, το γεγονός αυτό, κατέδειξαν και οι πάνδημες συγκεντρώσεις της 12ης Φεβρουαρίου σε όλη την επικράτεια της χώρας. Πάνω από μισό εκατομμύριο κόσμου στην Αθήνα και δεκάδες χιλιάδες κόσμου στα άλλα αστικά κέντρα διαδήλωσαν, με πάθος και αλληλεγγύη, την απέχθειά τους στην πλήρως απονομιμοποιημένη κυβέρνηση οικτρής μειοψηφίας και στη νέα δανειακή σύμβαση-ταφόπλακα της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό που απουσιάζει, προς το παρόν, είναι ένας ριζοσπαστικός ενωτικός πολιτικός φορέας-μέτωπο, ικανός να ενοποιήσει και να οργανώσει τις αντιστάσεις των «από τα κάτω» και να προβάλλει εκείνο το εναλλακτικό σχέδιο εξουσίας, που όχι μόνο είναι δυνατό αλλά και πιο αναγκαίο παρά ποτέ.
Ένα κοινωνικό-πολιτικό μέτωπο, το οποίο θα δημιουργηθεί πάνω στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος ρήξης και ανατροπής με το υπάρχον χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.
Ένα μέτωπο, με πυλώνες: τις οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής-κινηματικής Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής), τους ενεργούς πολίτες που συμμετείχαν, στα εν Ελλάδι, κοινωνικά κινήματα («Αγανακτισμένοι», κινήματα «Δεν Πληρώνω» , δημοτικά κινήματα πολιτών κτλ.) αλλά και τους πολίτες που «απαγκιστρώνονται» απ’ τις πελατειακές λογικές των δύο, πρώην μεγάλων, κομμάτων εξουσίας.
Ένα μέτωπο, το οποίο θα βασίζεται σε ένα συνθετικό μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα, ξεπερνώντας έτσι, διαλεκτικά, επιζήμιες ιδεοληψίες και άκαιρους μικροηγεμονισμούς. Ένα πρόγραμμα, που με τη σειρά του, θα αναφέρεται σε θέσεις τόσο της συγκυρίας, όσο και της μελλοντικής κοινωνίας, που θα ευαγγελίζεται.
Ενδεικτικά, κάποιες τέτοιες θέσεις θα μπορούσαν να είναι: 1) Πραγματική δημοκρατία, με πυρήνα της τη λαϊκή εξουσία. 2) Δημιουργία λαϊκών-τοπικών αμεσοδημοκρατικών θεσμών. 3) Στάση πληρωμών-δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το χρέος, 4) Εθνικοποίηση των τραπεζών. 5) Ενδογενής ήπια ανάπτυξη. 6) Ανακατανομή των εισοδημάτων υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας. 7) Απεξάρτηση απ’ όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις- ριζική αναπροσαρμογή των ευρωπαϊκών και διεθνών σχέσεων της χώρας.
Καταληκτικά, είναι αδήριτη ανάγκη η δημιουργία ενός, εκ βάθρων μετασχηματισμένου πολιτικό-κοινωνικού γίγνεσθαι, το ταχύτερο δυνατόν! Μια νέα κατάσταση πραγμάτων, που θα πηγάζει κατευθείαν απ’ τον λαό, θα τοποθετεί τις ανάγκες της κοινωνίας πάνω απ’ τις «ανάγκες» των Αγορών και θα έχει ως απώτερο σκοπό του την ολόπλευρη ανάπτυξη της δημιουργικότητας των πολιτών της. Η Ιστορία, όμως, δεν γράφεται με ευχολόγια, αλλά με πράξεις.
* Ο Ορέστης Σταμόπουλος είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης.
Σχόλια
