Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Αν για μια στιγμή αποφασίσεις να κάτσεις σε μια γωνιά, απομονωθείς για λίγο και αναλογισθείς τις αλλαγές που έγιναν τα τελευταία 2-3 χρόνια στη χώρα μας, είναι σίγουρο πως θα τα «παίξεις» εντελώς.
Δεν έμεινε τίποτα όρθιο, ούτε μια κοινωνική, οικονομική, δημοκρατική κατάκτηση δεν περισώθηκε από τούτη τη λαίλαπα της «κρίσης».
Όλα ξεκίνησαν στο όνομα να ξεπεραστεί τούτη η «οικονομική κρίση» και σήμερα καταλήγουμε να έχουν κατεδαφιστεί τα πάντα και η κρίση να θεριεύει να γενικεύεται, να καταπίνει λαούς και χώρες ολόκληρες.
Δεν έμεινε τίποτα όρθιο, ανέγγιχτο, ανεπηρέαστο.
Η προοπτική να ζήσεις, έστω και φτωχικά, από τη δουλειά σου, φαντάζει σαν όνειρο και η ανεργία αρχίζει να γίνεται κατάσταση κοινά αποδεκτή. Ο ξενιτεμός, που οι νέες γενιές τον γνώρισαν μόνο από τα τραγούδια του Καζαντζίδη, γίνεται τώρα για τους νέους, διέξοδος και όνειρο δυσεύρετο.
Το αυτοκίνητο, το σπίτι με το δάνειο, το πατρικό χωραφάκι στο χωριό, από «περιουσία» έγιναν χαράτσι, βάρος, συνεισφορά για το ξεπέρασμα μιας «κρίσης» για την οποία δεν ευθύνεσαι.
Αν έχεις μια δουλειά, πρέπει να ντρέπεσαι λιγάκι για τους χιλιάδες άνεργους, αν είσαι δημόσιος υπάλληλος πρέπει να ντρέπεσαι διπλά που είσαι μόνιμος και αν είσαι εποχικός, είσαι απαράδεκτος που απεργείς για να γίνεις μόνιμος.
Η ατομική ιδιοκτησία, η επιχείρηση, οι καταθέσεις, ιερά και όσια του συστήματος, δεν διστάζει το σύστημα να τα καταβροχθίσει για να επιβιώσει και να αναπαραχθεί.
Το Κοινοβούλιο, ο πολυδιαφημισμένος«ναός της δημοκρατίας», καταργείται από τους ίδιους που χρόνια το στήριζαν και το επικαλούντο, η περίφημη Δικαιοσύνη τους επιστρατεύεται για να αθωώνει κλέφτες και κομπιναδόρους και τρωκτικά του δημόσιου πλούτου.
Οι ταγοί της γνώσης και της επιστήμης, μετετράπηκαν σε καλοπληρωμένους υπαλλήλους-υπουργούς και οι πνευματικοί δάσκαλοι ανέλαβαν χωρίς καμιά ντροπή και αίσθηση της ξεφτίλας, να ανασκευάσουν όσα μέχρι χθες δίδασκαν.
Οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους, οι έννοιες το περιεχόμενό τους, οι θεσμοί το ρόλο τους, η κοινωνία έχασε το μπούσουλά της.
Ήρθαν τα πάνω, κάτω.
Τόσο γρήγορες και τόσο ριζικές είναι τούτες οι αλλαγές, που έχω την αίσθηση πως δεν έχουμε καταλάβει όλοι τι ακριβώς έχει συμβεί, τι ακριβώς, δρομολογείται και διακυβεύεται, πού «πάει το πράγμα».
Υπάρχει, θεωρώ, μια άγνοια του βάθους, της έκτασης και της διάρκειας, αυτής της πολύμορφης κοινωνικής και αξιακής πισωδρόμησης που συντελείτε.
Και πολύ φοβάμαι πως αυτή η «άγνοια» είναι ορατή και στην Αριστερά στο σύνολό της, με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε ένα θλιβερό παράδοξο.
Η πλειοψηφία της κοινωνίας να προσπαθεί με χίλιους τρόπους να εκφράσει πολιτικά την οργή της γι’ αυτή την πολιτική, η Αριστερά να διακηρύττει με χίλιους τρόπους την ετοιμότητα της να εκφράσει πολιτικά τη λαϊκή οργή, αλλά τελικά κοινωνία και Αριστερά να μη μπορούν να συναντηθούν, να μη μπορούν να αλληλοτροφοδοτηθούν δημιουργικά.
Συχνά, αδυνατούν ακόμα και να εμπιστευθούν ο ένας τον άλλον.
Σύντροφοι της Αριστεράς, υπάρχει πρόβλημα.
Σοβαρό πρόβλημα.
Και αν δεν συμφωνήσουμε σ’ αυτό, αν δεν καθίσουμε να δούμε αιτίες και να αποφασίσουμε στρατηγική που να ανταποκρίνεται στην επίθεση που δέχεται η κοινωνία, τότε να ξέρετε πως ο μακροχρόνιος εξανδραποδισμός του λαού, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιος.
Και τότε προθέσεις, σχέδια, προγράμματα και Αριστερά, δεν θα έχουν πια κανένα νόημα και για κανέναν.
