Ολοκληρώθηκε το 17o συνέδριο της Ομοσπονδίας – Η απόσταση μεταξύ εργαζομένων και συνδικάτων… καλά κρατεί
Του Ηλία Σταθάτου
Μέσα σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο κλίμα, στην Αθήνα από 1/7 έως και 3/7/15, πραγματοποιήθηκε το 17ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Ένα συνέδριο που αποκρυσταλλώνει, υπό το βάρος των εκβιασμών και τελεσιγράφων και της τρομοκρατίας των ΜΜΕ, όλες τις δυνατότητες, αλλά και τις μεγάλες αντιφάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων, όπως και τις ελλείψεις τους.
Όπως ήταν φυσικό, οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και το δημοψήφισμα κυριάρχησαν στις τοποθετήσεις των περισσότερων συνέδρων με κυρίαρχη άποψη αυτή του ΟΧΙ. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΠΡΕΚ (πρώην ΠΑΣΚ) αναμασούσαν το ΝΑΙ ενώ οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πιστές στην αναχωρητική τους πρακτική στήριξαν το «διπλό όχι», μακριά από τις ανάγκες της συγκυρίας. Ενώ υπήρχε η απαιτούμενη πλειοψηφία από τις παρατάξεις ΣΥΝΕΚ και Παρεμβάσεις, ώστε να υπάρξει ηχηρή απόφαση υπέρ του ΟΧΙ, αυτό δεν κατέστη δυνατό διότι υπήρχαν διαφωνίες για το… πολιτικό πλαίσιο. Δυο μέρες μετά, ο λαϊκός παράγοντας έδωσε τη δική του απάντηση καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά την απόσταση που τον χωρίζει από τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Είναι αρκετά όλα αυτά;
Όπως δήλωσε στον Δρόμο ο Χρήστος Σιάχος, πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ Αχαΐας, «στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στα δύο συνέδρια της ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί έδωσαν μεγάλες μάχες για την ανατροπή της τροϊκανής πολιτικής των μνημονίων που εξαθλιώνει το λαό, διαλύει τα δημόσια κοινωνικά αγαθά και “μικραίνει” τη χώρα μετατρέποντάς τη σε σύγχρονη αποικία χρέους. Υπερασπίστηκαν το δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου και το καθολικό δικαίωμα όλων των παιδιών στην ολόπλευρη μόρφωση ενάντια στους κοινωνικούς και ταξικούς φραγμούς (Νέο Λύκειο, τράπεζα θεμάτων κ.λπ.). Προμετωπίδα των αγώνων ήταν η ανατροπή της πολιτικής των διαθεσιμότητων και απολύσεων στην εκπαίδευση, καθώς και η μάχη ενάντια στην αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση, το σύγχρονο εργαλείο επιβολής του αυταρχισμού και φόβου, του επιπλέον κατακερματισμού του κλάδου αλλά και της κατηγοριοποίησης των σχολείων που μαζί με το εκπαιδευτικό κουπόνι θα άλλαζαν δραματικά την εκπαιδευτική πραγματικότητα αλλά και τις εργασιακές σχέσεις, με απολύσεις, την ουσιαστικά κατάργηση μονιμότητας και πολλά άλλα».
Όμως, στο νέο πολιτικό κύκλο που άνοιξε με τις εκλογές στις 25 Γενάρη όφειλε το συνδικαλιστικό κίνημα να αντιληφθεί ότι η νέα κατάσταση δεν έχει μόνο δυσκολίες αλλά και ιστορικές δυνατότητες. Παρά το γεγονός πως ο κλάδος των εκπαιδευτικών μπορεί να κέρδισε κάποιες από τις διεκδικήσεις των προηγούμενων ετών, όπως την ανάκληση της τράπεζας θεμάτων, την κατάργηση της διαθεσιμότητας και την επιστροφή των καθηγητών στα σχολεία τους κ.ά. «τα προτάγματα του λαού και του κινήματος της προηγούμενης περιόδου όπως η πραγματική δημοκρατία, η ανεξαρτησία της χώρας, η παραγωγική ανασυγκρότησή της και η χειραφέτηση του λαού παραμένουν ζητούμενα και κυρίως είναι ανάγκη ν’ αποτελέσουν κύριους στόχους της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος, προτεραιότητα που υποτιμήθηκε στο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Θα μπορούσε να γίνει η υπέρβαση και να αποφασιστεί στο 17ο Συνέδριο ότι η Ομοσπονδία θα πάρει μια μεγάλη πρωτοβουλία για να αναδείξει στην κοινωνία τι σχολείο έχει ανάγκη η νεολαία και ο τόπος. Πρωτοβουλία που θα καταλήξει σε μια άλλη πρόταση για το δημόσιο σχολείο, σε μια άλλη Ελλάδα μακριά από τις αγοραίες λογικές των προηγούμενων χρόνων. Μέσα σε μια τέτοια πιο συνολική διεκδίκηση μπορούν να ενταχθούν και επιμέρους δίκαιες διεκδικήσεις του κλάδου που άμεσα μπορούν να ικανοποιηθούν. Αντί αυτών αποφασίστηκε η επικαιροποίηση των αιτημάτων του 16ου Συνεδρίου».
Τα αποτελέσματα
Για το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, σε σύνολο 379 Αντιπροσώπων, οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις/ΜΕΤΑ έλαβαν 133 ψήφους (4 έδρες), η ΔΑΚΕ Δ.Ε. έλαβε 84 ψήφους (3 έδρες), οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις έλαβαν 66 ψήφους (2 έδρες), η Αγωνιστική Συσπείρωση, το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ, έλαβε 51 ψήφους (2 έδρες).
