Του Δημήτρη Υφαντή
Δημοσιεύτηκε στο Δρόμο, στις 12/10/2013
Ανατρέχοντας στη δολοφονία του Λαμπράκη (κλείνουν 50 χρόνια) ηλεκτρίζει το ενδιαφέρον το «μετά», μετά το σοκ του στυγερού εγκλήματος. Το σύνθημα Kάθε νέος και Λαμπράκης λέει πολλά για το σήμερα, από την ανάποδη προφανώς.
Η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη στο Mega για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι η αιτία του συνειρμού. Δεν είναι όσο παράδοξο φαίνεται. Έπρεπε κανείς, βεβαίως, να αντιπαρέλθει τον αθεράπευτο ναρκισσισμό του παρουσιαστή, ακόμη και κατά τη διαπραγμάτευση ενός τόσο φορτισμένου θέματος.
Αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί αναδείχτηκαν στοιχεία της ψυχής και του προσώπου μιας γενιάς. Πολλά έδειξαν και οι γονείς, με τη στάση και τα λόγια τους. Κι είναι πολύ περίεργη η πηγαία αίσθηση, πως εδώ δεν κυριαρχεί το ρήγμα ανάμεσα στους γονιούς και μια «άγρια» νεολαία, αλλά μια ιδιότυπη επικοινωνία, που δεν συνάδει με κλισέ.
Σε μια περιοχή βάναυσα ρημαγμένη, αναδύεται μια ταυτότητα που θα λογιζόταν με βάση τα αναμενόμενα κριτήρια αξιολόγησης, απρόσμενη τουλάχιστον. Στέρεος, ήρεμος, αποφασιστικός λόγος, βαθιά ποιότητα, ο όρος κουλτούρα επί της ουσίας, όχι με την ελιτίστικη, ούτε την επιτηδευμένη έννοια μιας ορισμένης διανόησης που αρέσκεται σε αυτοχαρακτηρισμούς τύπου διανόηση της «αμφισβήτησης». Καμία σχέση.
Όταν ρωτιούνται οι φίλοι του Παύλου Φύσσα αν ήταν «αντιφασίστας», δυσφορούν στο να του προσδώσουν ακόμη κι αυτή την «ταμπέλα» και απαντούν πως μάλλον θα τον προσδιόριζαν σαν έναν που υπερασπιζόταν την αξία του «λόγου». Αναζητήστε τα λόγια και τις μουσικές του Παύλου Φύσσα και θα νιώσετε… Δείτε κι ακούστε τους δικούς του, τους γονείς, τους κολλητούς, το κορίτσι του και δεν μπορεί να μην καταλάβετε.
Είναι η γείωση στον τόπο τους, εκεί στη Σαλαμίνα, στο Πέραμα και στο Κερατσίνι, κόντρα εντελώς στην ισοπεδωτική ομογενοποίηση των logo και των greeklish. Κι ακόμη η παρέα, η συλλογικότητα και το ρίζωμα, που δεν «αντέχουν» απλώς στα χρόνια της διάλυσης των πάντων, αλλά παίρνουν νέο και πρωτότυπο νόημα. Το χτίζουν και το βιώνουν άνθρωποι ντόπιοι, αυθεντικοί, λαϊκοί κι ανοιχτοί.
Αυτές τις μέρες δεν ξέσπασε η οργή της νεολαίας όπως συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008. Γιατί άραγε; Πόσο τα επιτελεία και η διανόηση της Αριστεράς πάσχισαν με αυτό το «γιατί», να το ψηλαφίσουν και να το απαντήσουν; Αλλά ο Παύλος Φύσσας έχει γίνει ήδη σύμβολο ακόμη και για κομμάτια της νεολαίας που μέχρι χτες είχαν αφτιά και μάτια μόνο για τον χρυσαυγίτικο πρωτογονισμό.
Το σύνθημα Κάθε νέος-Παύλος Φύσσας, δεν το «έριξε» κανένα επίσημο στόμα καμιάς Αριστεράς. Τι άλλο μας λείπει περισσότερο;
