Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
Η γνωστή σε όλους αιματοβαμμένη ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα δεν κάνει διακρίσεις και ξεμπροστιάζει τη σημερινή χρήση του όρου «αριστερός». Από την άλλη πλευρά, ποιος θα φανταζόταν πως ύστερα από φυλακίσεις, εξορίες, δίκες, «τυχαίους» θανάτους αριστερών, πριν λίγες μόνο δεκαετίες, οι αγνοί και πάντα εξεγερσιακοί αριστεροί θα διασπούσαν το δικομματισμό και θα γίνονταν μια παντοδύναμη, μεγαλόπρεπη κυβέρνηση;
Στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Χατζηνικολάου, ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλεί «ατύχημα» τους πνιγμούς προσφύγων και δικαιολογείται (σαν παιδάκι που έκανε ζημιά και το γνωρίζει, αλλά προσποιείται πως δεν έχει επίγνωση της ενοχής του) για την επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και για τα μνημονιακά νομοσχέδια. Ο Χατζηνικολάου παρατηρεί διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις δηλώσεις των Συριζαίων βουλευτών και εκείνος σκυθρωπός δεν ξέρει από πού να το πιάσει για να βγει λάδι. Χαμογελαστός και ήρεμος, με δήθεν αίσθημα σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, διαβεβαιώνει πως «αγωνίζεται» για τον τόπο.
Αυτά που θα μπορούσε ο καθένας να αποκομίσει από την αριστερή διακυβέρνηση στην Ελλαδίτσα μάλλον δεν θα ικανοποιούσαν τα αυτιά του σεβαστού πρωθυπουργού μας. Ο αριστερός κυρ Αλέξης δεν είναι αντικαπιταλιστής και επαναστάτης, παρά μόνο όταν μπορεί να βγάζει εκ του ασφαλούς μακροσκελείς γκρινιάρικες ανακοινώσεις για να αντιπολιτεύεται μια δεξιά κυβέρνηση. Δεν αρκεί, αν θες, να αυτοϊκανοποιείσαι με την «αριστεροσύνη» σου ανενόχλητος και να μη φοράς γραβάτα, να κάνεις παρέα με κάτι τύπους με δερμάτινα μπουφάν και να κυκλοφορήσεις προεκλογικά με δυο παλιές φωτογραφίες από τότε που ήσουν έφηβος, μακρυμάλλης κνίτης, ούτε να αντικαθιστάς κάθε ρήμα του λόγου σου με το «αγωνίζομαι». Οι επαναστατικές σου απόψεις γίνονται πραγματικά εμφανείς ή εξαφανίζονται όταν κατακτάς την εξουσ… Μα, για μια στιγμή: Ποια εξουσία; Στο σχολείο μας είχαν μάθει πως η αριστερά ξεκληρίστηκε από τους ναζιστές κι ύστερα από τους εγχώριους φασίστες, επειδή δεν δεχόταν να γίνει σαν τους πάντα αυταρχικούς εξουσιαστές της. Επομένως, μήπως το «αριστερή κυβέρνηση» είναι σχήμα οξύμωρο; Μήπως τελικά -αν υπάρχουν ακόμα αυθεντικοί αριστεροί» σ’ αυτόν τον τόπο- σταματούν να έχουν το δικαίωμα να διατυμπανίζουν τα δήθεν πιστεύω τους από τη στιγμή που οι στόχοι τους παίρνουν μια τροπή… κοινοβουλευτική;
Ευρέως αποδεκτό και λογικό, πως σύμφωνα με τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις του αιώνα μας, άλλος ήταν ο ορισμός του «εξεγερσιακού» το ’40 και το ’50 και άλλος το 2016. Ίσως η αριστερά του σήμερα να μην άξιζε ούτε το φτύσιμο ενός εξορισμένου κομμουνιστή στη Γιάρο του τότε. Ίσως οι άξιοι απόγονοι των αντικαθεστωτικών του τότε, είναι οι αντικαθεστωτικοί του σήμερα και όχι δέκα ντουζίνες βουλευτές
