Στη χώρα μας –όλοι το γνωρίζουν– δεν υπάρχει «πολιτική προστασία». Ό,τι υπήρχε από αυτήν μία-δύο δεκαετίες πριν διαλύθηκε από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, την ιδιωτικοποίηση, τη ρεμούλα, τα μνημόνια (όπως ακριβώς γίνεται τώρα και με το ΕΣΥ). Όλες ανεξαίρετα οι κυβερνήσεις υπηρέτησαν τη διάλυση ή την εγκατάλειψη. Δεν έκαναν τίποτα πέρα από το να διαλύουν δασαρχεία, να περικόπτουν δαπάνες, να εξαγγέλλουν έργα που ποτέ δεν γίνονταν, να συγκαλύπτουν ενόχους, να δικαιολογούν εγκλήματα, να τάζουν αποζημιώσεις των πληγέντων, και πρόσφατα να δημιουργούν υπουργεία και να προσλαμβάνουν μάνατζερ-CEO τύπου Στυλιανίδη. Κι όλες τοποθετούσαν υπουργούς Μεταφορών, Ενέργειας κ.λπ. ανθρώπους που είτε διέλυαν οργανισμούς (όπως η Ολυμπιακή Αεροπορία), είτε είχαν άριστες σχέσεις με μεγαλοεργολάβους και κατασκευαστικές εταιρείες.
Από αυτό το πάρτι, ξηλώματος και διάλυσης της πολιτικής προστασίας και αναθέσεων έργων σε επιχειρήσεις, φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Από τη Μάνδρα, το Μάτι, την Εύβοια, το Αρκαλοχώρι, και όσα ζήσαμε τις τελευταίες μέρες με την κακοκαιρία «Ελπίς», είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Και πολλοί νεκροί, πολλές ανατιναγμένες ζωές, πολύ πόνος. Γι’ αυτό το λόγο οι σκυλοκαβγάδες τους στη Βουλή και στα ΜΜΕ είναι «πέτσινοι», «τζούφιοι», εντελώς σικέ. Το ίδιο σύστημα υπηρετούν, στις ίδιες ράγες βαδίζουν, είτε ανοικτά (Μητσοτάκης), είτε συμβιβαζόμενοι και πλήρως ενσωματωνόμενοι (Τσίπρας), όπως και οι υπόλοιποι συγγενείς του πολιτικού συστήματος με τα τόσα «παρών» που έχουν ψηφίσει κατά καιρούς.
Ο Μητσοτάκης, ορίτζιναλ αστός και νεοφιλελέ, δηλαδή αποενοχοποιημένος από τις «μπούρδες» περί «κοινωνικής ευαισθησίας», μοντέρνος βέβαια (πλουτοκρατία + διαφορετικότητα), νομίζει ότι όλα είναι επιχείρηση και επιχειρείν. Θα κλείνουμε δουλειές με τον Μπουρλά απευθείας, και θα το διαφημίζουμε κιόλας. Θα δίνουμε μπόνους στους «άριστους», θα δίνουμε ψίχουλα (επιδόματα) στους πλέον ανήμπορους, θα τάζουμε αποζημιώσεις στους πληγέντες. Θα αποζημιωθούν από την εταιρία που διαχειρίζεται την Αττική Οδό όσοι εγκλωβίστηκαν. (Ακούγονται ψίθυροι πως η Αττική Οδός θα αλλάξει χέρια, εξ ου και ο θόρυβος και οι ευθύνες που της αποδίδονται. Λεπτομέρεια;). Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ καλείται να καταβάλλει χίλια ευρώ στους επιβάτες που ταλαιπωρήθηκαν. (Πόσο αγοράστηκε από τους Ιταλούς η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, και με ποια κυβέρνηση;). Σίγουρα το επιτελείο έχει υπολογίσει πόσο κοστίζει η νέα διαφημιστική καμπάνια της «αποζημίωσης» των πληγέντων με στόχο να κατευναστεί η λαϊκή οργή και να φτιασιδωθεί κάπως η εικόνα του Μητσοτάκη. (Το γνωστό σύνθημα ακούγεται από τη Βόρεια Ελλάδα έως στους κεντρικούς δρόμους της Αττικής…).
Υπάρχει όμως μια ερώτηση πολιτική-οικονομική: Τι θα σήμαινε να αποζημιωθεί ο λαός για όσα έχει πάθει, τουλάχιστον από το καλοκαίρι και ύστερα; Θα σήμαινε: Έργα προστασίας των πυρόπληκτων. Εργασία για όσους καταστράφηκαν οι δουλειές τους στην Εύβοια και αλλού. Μείωση και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, καμία αύξηση στα τιμολόγια, διατίμηση σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, μείωση 50% του ΦΠΑ. Διώξιμο όλων των ιδιωτικών εταιρειών που υλοποιούν τη ληστρική διαχείριση εθνικών οδών και κεντρικών δρόμων, απελευθέρωση των δρόμων από τα διόδια. Ξήλωμα όλων των ανίκανων και βρώμικων, άμεση κατάργηση του Ακαταδίωκτου, και άλλα πολλά. Το δώσε ένα διχίλιαρο και ένα χιλιάρικο αποζημίωση «του αγίου τάδε που είναι κινητή γιορτή και δεν ξέρουμε πότε πέφτει» είναι κοροϊδία.
Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε είναι πως τα ολοένα και συχνότερα προβλήματα που θα αντιμετωπίζουμε από τις προβλεπόμενες «καταστροφές» (πυρκαγιές, χιόνια, πλημμύρες, πανδημίες κ.λπ.) θα οφείλονται στην ολοσχερή διάλυση των δημόσιων δομών προστασίας, υγείας, παιδείας, πρόνοιας, μεταφορών κ.λπ., και στην παράδοσή τους στα χέρια κερδοσκοπικών-πλουτοκρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων. Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα θα εξαπολύει όρκους και υποσχέσεις ότι θα κάνει το καλύτερο για το κοινωνικό σύνολο, την ίδια στιγμή που θα ανοίγει το δρόμο στην εγχώρια και διεθνή πλουτοκρατία. Οι καταστροφές θα αντιμετωπίζονται ως «ευκαιρίες» για ανάθεση έργων σε επίδοξους επιβήτορες, είτε ακόμα ως μηχανισμός για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε κερδοσκοπικά κέντρα, επιχειρήσεις και πολιτικούς αντιπάλους.
Για να μπει τέλος στο «κατ’ εξακολούθηση» χρειάζεται η λαϊκή οργή να πάρει μορφή και συνείδηση που να απαιτεί έλεγχο, κάθαρση, τιμωρία. Και πρωτίστως πρωταγωνιστικό ρόλο δικό της: δηλαδή να συγκροτηθεί ως λαός!
