Της Λόλας Σκαλτσά. … Φράση που χρησιμοποίησε ο Ναπολέων, αργότερα ο Λένιν και πολύ αργότερα ένας σύντροφος, κλείνοντας την ομιλία του στις εκλογές για τη Νομαρχιακή Επιτροπή Βορείων Προαστίων, στις 31/3, στο Μαρούσι.
Λόγια μεγάλων ανδρών, σκέφτηκα και περίμενα η συνέχεια της συζήτησης να είναι ανάλογη της εισαγωγής. Έλα μου, όμως, που διαψεύστηκα. Έλα μου, όμως, που το ύφος, το ήθος (και το έθιμο;) της σύσκεψης έμοιαζε με αμφιθέατρο πανεπιστημίου.
Στην αρχή όλα ξεκίνησαν σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Κρατούσα το σημείωμα (που μας μοιράστηκε) με τα θέματα που θα απασχολούσαν τη σύσκεψη και ένιωθα σαν πιστή τη Μεγάλη Παρασκευή με τη Σύνοψη στα χέρια. Τέτοια ταύτιση του εισηγητή με το έγγραφο!
Βολεύτηκα αναπαυτικά στην καρέκλα μου, πήρα χαρτί και στυλό (σετάκι με το φάκελό μας) και σκέφτηκα, η ταπεινή -πλην ανυποψίαστη- αριστερή, να κρατήσω σημειώσεις από τα σημαντικά που επρόκειτο να ακούσω.
Ανέβηκε ο πρώτος ομιλητής, ο δεύτερος… και εγώ άρχισα να γράφω λέξεις-κλειδιά: «Aντίσταση, αλληλεγγύη, πολιτική εμβάθυνση», «…η Ελλάδα που πληρώνει, η Ελλάδα που κερδίζει…» και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, που λέει κι ο Σαββόπουλος. Κάπως έτσι σκέφτηκα και κοίταξα γύρω μου να δω αντιδράσεις. Κοίταξα μήπως υπήρχε και κανένα άλλο χαρτί μέσα στο φάκελο που είχε επιπλέον ύλη και μου είχε διαφύγει.
Για μια ακόμα φορά, μια ακόμα σύσκεψη, αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Ο καθένας αποζητούσε 4 λεπτά δημοσιότητας για να πει τον πόνο του, το πρόβλημά του, τον προβληματισμό του, ό,τι είχε τέλος πάντων απωθημένο και αισθάνθηκε πως ο συγκεκριμένος χώρος και χρόνος ήταν κατάλληλοι για να εκφραστεί.
Δε λέω, υπήρχαν και εξάρσεις αριστεροσύνης, πύρινοι λόγοι περί αλληλεγγύης, συντροφικότητας, σχέδια για το μέλλον, αναφορές σε σπουδαίους στοχαστές και ιστορικά συγγράμματα. Η μέρα, βασικά, είχε επιμορφωτικό χαρακτήρα. Έμαθα για όλες τις ανησυχίες των Τοπικών Οργανώσεων, τα εσωκομματικά τους θέματα, γνώρισα αντίπαλα στρατόπεδα (κυρίως αυτός ήταν ο ρόλος της συνάντησης, άλλωστε) άκουσα με μεγάλη προσοχή πως η Ελλάδα -τελευταία και η Κύπρος- δεν τα πάει καλά με τα οικονομικά της και πως ως ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνουμε κάτι οπωσδήποτε. Τώρα, πότε, πώς, πού, φαντάζομαι πως θα γίνει κάποια άλλη σύσκεψη… Έχουμε χρόνο.
Το χάνουμε το παιχνίδι πατριώτες, το χάνουμε και μάλιστα με διαδικασίες fast track. Γιατί όσο εμείς πορευόμαστε «ένας για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη», όσο διαβουλευόμαστε και άκρη δεν βγάζουμε, όσο ψάχνουμε να βρούμε αν οι υποψήφιοι θα είναι 35 και όχι 45, αν το Συνέδριο θα γίνει Ιούνιο ή Σεπτέμβριο, τότε λυπάμαι, αλλά δεν έχει νόημα να φυλάμε Θερμοπύλες, γιατί ο εχθρός βρίσκεται ήδη στην Ακρόπολη!
