Του Μάριου Διονέλλη
Εφόσον η τεχνολογία υπάρχει και αφού ξέρω ότι μπορείτε να το κάνετε, θέλω μια χάρη, τώρα που ετοιμάζετε τις κάρτες του πολίτη.
Μια που όταν θα την περνάω από το μηχάνημα θα γράφει τον ΑΦΜ μου, τον αριθμό ταυτότητας και ασφάλισης, τον εκλογικό αριθμό και όλες τις αρρώστιες που έχω περάσει από παιδί, κάντε και σεις ένα τσιπάκι παραπάνω να βάλουμε μερικές ακόμα πληροφορίες μέσα…
Θέλω να βλέπει ο υπάλληλος με ποια αισθήματα γιορτάζω τον ένα χρόνο της κυβέρνησης στα χρόνια του Μνημονίου και της τρόικας. Δεν θα χρειάζεται να του πω τίποτα, θα το βλέπει στην οθόνη και θα μου χαμογελάει κρυφά.
Να χτυπήσουν κόκκινο τα μηχανάκια από την απέχθεια για τις συνδικαλιστικές μου ηγεσίες. Για τον Παναγόπουλο που αποφάσισε πως η ΓΣΕΕ δε χρειάζεται να κάνει άλλες απεργίες και για το Σωματείο μου που δεν μπορεί να επιβάλει μια απεργία της προκοπής, όταν απολύονται συνάδελφοι δεξιά κι αριστερά μου στα Μέσα Ενημέρωσης.
Να τα δείξει η οθόνη όλα αυτά κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου.
Ούτως ή άλλως, θα τις έχω. Ξέρανε ήδη από καιρό τι σκέφτομαι. Ας το βλέπουν κιόλας στην οθόνη.
Αν είναι να διευκολυνθεί η επαφή μου με το κράτος, ας μην κουράζομαι τουλάχιστον. Να γράφει από μόνη της η κάρτα ότι τα ‘χω πάρει τώρα που θυμάμαι που μου έλεγαν «λεφτά υπάρχουν». Να ξέρει πώς νιώθω για τον Πάγκαλο που λέει ότι τα φάγαμε μαζί. Να ξέρει η κάρτα ότι είμαι με τους φορτηγατζήδες τώρα που όλοι τους βρίζουν. Να γράφει η κάρτα στη μνήμη όλες τις φορές που έκλεισα εγώ το δρόμο και ζητούσα κατανόηση, όταν ήμουνα αγρότης, έμπορος ή λιμενεργάτης και να μη με αφήνει να τσακώνομαι σήμερα με αυτούς που παλεύουν για το μεροκάματο.
Να θυμάται η άτιμη η καρτούλα του πολίτη. Κυρίως να θυμάται. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Να έχει καταγράψει τι κέρδισα και τι έχασα και εγώ και οι πατεράδες μου ακόμα, από διασπάσεις και αριστερές πολυγλωσσίες .
Και κυρίως να προβλέπει. Να βάζει κάτω όλα μου τα δεδομένα και να ξέρει ποιος πολίτης θα είμαι αύριο, μπας και το μάθω και γω και με βρω περισσότερο προετοιμασμένο…
