Λίγες μέρες μετά την προσυνεδριακή Ανοιχτή Συνέλευση της Τ.Ε. Σπάρτης, επειδή άνοιξαν θέματα εξίσου σημαντικά με τις Θέσεις και το Καταστατικό, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που ίσως βοηθήσουν. Της Άβας Μπουλούμπαση*
1. Σωστά μας προβληματίζει η απουσία των μελών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από τις εσωτερικές μας διαδικασίες. Αυτό πρέπει να διερευνηθεί και να αναλυθεί με πολιτικούς και όχι καταγγελτικούς όρους, με αυτοκριτική στάση απέναντι στα περιεχόμενα συζήτησης και δράσεων, στους τρόπους λειτουργίας, σε κάποιες παλιές παθογένειες αλλά και στις πρωτοβουλίες που δεν παίρνουμε.
2. Η συλλογικά παρμένη απόφαση περί ΣΥΡΙΖΑ των μελών, παραμένει κακοχωνεμένη, αν όχι εντελώς ακατανόητη.
Τι σημαίνει καμπάνια εγγραφής νέων μελών; Με ποιον τρόπο την επιδιώκουμε; Με ποια κριτήρια; Πρέπει να υπάρχουν αποκλεισμοί; Τι απαιτήσεις έχουμε από τα νέα μέλη; Να παραμείνουμε στις «σιγουριές» ή να δοκιμάσουμε να εμπιστευτούμε νέους ανθρώπους; Αλλά, παράλληλα, τι απαιτήσεις έχουμε και από τα παλιά μας μέλη;
3. Πολιτική λειτουργία = το μεγάλο ζητούμενο! Πρέπει να φτάνουμε σε ακραίες εντάσεις για να βγάλουμε στην επιφάνεια ενστάσεις, αντιρρήσεις, δικαιολογημένη ή μη κριτική, ακόμη και σοβαρές διαφωνίες; Ας σκεφτούμε πόσο καλύτερα θα ήμασταν αν όλα συζητιόντουσαν εγκαίρως μέσα στα όργανα και όχι στους διαδρόμους…
4. Ένα κόμμα συνεκτικό, ενιαίο, σαν αυτό που λέμε πως θέλουμε να φτιάξουμε, θα πρέπει να επιδιώκει και να αποδεικνύει στην πράξη, τη συλλογική του υπόσταση. Αυτό σημαίνει πως οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά, μετά από διεξοδική εξαντλητική συζήτηση, με διαφάνεια και στη βάση της εσωκομματικής δεοντολογίας.
Πώς είμαστε και νιώθουμε όλοι-ες συνυπεύθυνοι/ες για την πορεία, τις αποφάσεις και την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία.
5. Πολιτικός πολιτισμός ή -απλοελληνικά- συντροφικότητα! Παράλληλα με την κριτική σε υπαρκτά ή φαντασιακά προβλήματα γραμμής και προσανατολισμού, μήπως θα ‘ταν χρήσιμο να κάναμε και καμιά αυτοκριτική; Μήπως, λέω μήπως, θα ‘ταν εποικοδομητικό να ασχολούμασταν και λίγο με την ποιότητα, το ήθος, τη στάση μας, με τον τρόπο του συν-υπάρχειν, με τον πολιτικό πολιτισμό που φαίνεται να έχουμε αφήσει στην άκρη τελευταία; Μήπως είχαν δίκιο οι παλιότεροι που επιμένανε πως οι άνθρωποι της Αριστεράς «είναι» (στην περίπτωση μας «πρέπει να είναι») άνθρωποι από άλλη πάστα; Και μήπως όλα αυτά, μαζί με τις ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και το στόχο ιδεολογικής συγκρότησης, θα ήταν η καλύτερη θωράκιση απέναντι σε στρογγυλέματα, συστημισμούς και κάθε λογής παρεκκλίσεις;
Αυτά και καλή αντάμωση στο συνέδριο και στους δρόμους!
* Η Άβα Μπουλούμπαση
είναι μέλος της απερχόμενης
Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
