Δεν είναι νέα είδηση, ούτε γεγονότα κρυμμένα κάτω από το χαλί, αλλά στις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, αυταρχικά κόμματα στην Ευρώπη και την Αμερική εκμεταλλεύονται κοινές ανησυχίες –όπως η ασφάλεια, η οικονομική σταθερότητα και η εθνική ταυτότητα– παρουσιάζοντάς τις ως «αυτονόητες» ανάγκες που μόνο εκείνα μπορούν να προστατεύσουν. Καλλιεργούν, ωστόσο, φόβο και καχυποψία, αποφεύγοντας τις ριζικές απαντήσεις στα ουσιαστικά προβλήματα της κοινωνίας. Με αυτή την προσέγγιση, εμφανίζονται ως οι μοναδικοί υπερασπιστές της κοινωνίας, ενώ προωθούν κρυφές πολιτικές που περιστρέφονται γύρω από περιορισμούς στη μετανάστευση, καταστολή της αντίθετης άποψης και υπονόμευση θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Παρά την παρουσίαση των θέσεών της ως «εναλλακτικών», η Ακροδεξιά διατηρεί σχεδόν αναλλοίωτη τη βασική της ατζέντα σε όλες τις χώρες όπου εμφανίζεται: περιορισμός της μετανάστευσης, μείωση των ατομικών δικαιωμάτων και υποστήριξη μιας αυταρχικής εξουσίας. Η Ακροδεξιά συνδέει τη μετανάστευση με την εγκληματικότητα και την οικονομική αστάθεια, διχάζοντας τους λαούς και προβάλλοντας τις «εθνικές ταυτότητες» ως κάτι που απειλείται. Τα δικαιώματα των μειονοτήτων ή ακόμα και οι κατακτήσεις κοινωνικών ελευθεριών αντιμετωπίζονται με καχυποψία, ως κομμάτια ενός ευρύτερου σχεδίου που, σύμφωνα με την αφήγησή τους, αποσκοπεί στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Η επαναπροσέγγιση της Αριστεράς με τον πολίτη καθίσταται πλέον αναγκαία, με προτάσεις που να δίνουν προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και σε απτές, απολύτως ρεαλιστικές λύσεις απέναντι στην ακρίβεια, την ανεργία και στην ανασφάλεια. Μόνον έτσι θα αντισταθμιστεί η επιρροή αυτών των δυνάμεων και θα εμπνεύσει το λαό με νέες ιδέες που απευθύνονται στα καθημερινά του ζητήματα.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από μια δημοκρατική δύναμη που θα θέσει τα αυτονόητα δικαιώματα των πολιτών σε προτεραιότητα και θα ενσαρκώσει αξίες αντίστασης και ενότητας, απαντώντας με όραμα και διαφάνεια στις προκλήσεις του μέλλοντος… πριν να είναι πια αργά.
