Μου έλεγε ένας, μεγάλος σε ηλικία, αριστερός αγρότης, φίλος, από το χωριό μου: «Τόσο χαζός είσαι, που νομίσατε ότι η δική σας ζωή θα ήταν κανονική;».
Η αποστροφή είναι από συνέντευξη που έδωσε στην Αυγή δύο εβδομάδες πριν ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Δ. Χριστόπουλος, με αφορμή το βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο Στο ρίσκο της κρίσης από τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Πόσες φορές δεν το έχουμε αναλογιστεί, ακαριαία έτσι όπως ανατράπηκαν μέσα σε λίγους μήνες σταθερές μιας ολόκληρης ζωής; Ο ηλικιωμένος αριστερός αγρότης το απέδωσε με μία κουβέντα.
Διαρκώς νέοι φράχτες υψώνονται για να χωρίσουν, να φοβίσουν και να πειθαρχήσουν τους ανθρώπους στα αόρατα και διαπερατά τείχη μεταξύ της ζωής και της «νεκρής» ζωής. Είναι η κοινωνία ολόκληρη το πειραματόζωο αυτής της βιοπολιτικής (βίος, άρα ζωή) παραγωγής υποκειμένων αποδιοπομπαίων ως υγειονομικά απόβλητα, αλλά επίσης ακρωτηριασμένων από προσδοκίες, προγραμμένων για το περιθώριο. Κι αν δεν τα αντιμετωπίζει ο ίδιος, τα συναντά κανείς στο άμεσο συγγενικό και φιλικό του περιβάλλον. Απολύσεις, πτωχεύσεις, καταρρεύσεις, καταθλίψεις, αυτοκτονίες πυκνώνουν εφιαλτικά.
Κι αντιστρόφως: Ο νεαρός χαρισματικός μπασκετμπολίστας, Νιγηριανός γεννημένος εδώ, έγινε δεκτός από τον πρωθυπουργό μόνο και μόνο για να τονιστεί με τον πιο εμφατικό τρόπο, της κάμερας δηλαδή, πως τούτος εδώ δεν έχει καμία σχέση με τα εκατομμύρια των «λαθραίων» και «εισβολέων» που έχουν «καταλάβει τις πόλεις μας» (όλα λόγια του Σαμαρά). Λίγες μέρες πριν, ένας νέος χωρίς όνομα, από την Ακτή του Ελεφαντοστού κρεμάστηκε σε ένα κελί στα Γρεβενά όταν συνειδητοποίησε πως θα τον έστελναν πίσω στην κόλαση από όπου έκανε τα πάντα για να ξεφύγει, αναζητώντας μια κανονική ζωή. Κι έξω από το Νοσοκομείο Α. Συγγρός συνελήφθησαν δύο τοξικοεξαρτημένοι νέοι, μέλη του ΚΕΘΕΑ. Παρά τις διαμαρτυρίες των θεραπευτικών φορέων επέστρεψαν στην κανονικότητα της φυλακής.
Εν μέσω αυτού του κατακλυσμιαίου ορυμαγδού, ορισμένοι δεν έχουν αλλάξει καθόλου ρόλους και συνήθειες. Οι «εθνικοί» ολιγάρχες στις μεγάλες δουλειές, ένας Σαμαράς κι ένας Βενιζέλος κυβερνούν ακόμη, κι ένας Γ. Παπανδρέου παρεμβαίνει κατά βούληση. Θα ’ρθει η ώρα τους, δεν μπορεί, θα έχουν εκπέσει σε πλήρη ανυποληψία, κάποιοι θα βλέπουν τον κόσμο ριγέ (αντιλαμβάνεσθε…) και θα αναρωτιούνται: «Τι χαζοί που ήμασταν, νομίζαμε πως η εξουσία θα είχε για πάντα τα ονοματεπώνυμά μας, αφού τους είχαμε παγιδεύσει και πανικοβάλλει και αφιονίσει στη φενάκη και την απειλή μιας κανονικής ζωής».
Αλλά για να έρθει αυτή η ώρα, όσο ακόμη υπάρχει… ζωή, πολλά ακόμη από τα «κανονικά» μέσα μας θα πρέπει να ανατραπούν. Το συντομότερο!
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
