Ελάτε. Μετά από μια εβδομάδα αντιπαράθεσης, ύβρεων, κακεντρέχειας και ομαδικού ξεσπάσματος κατά της Κικής Δημουλά, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ήμασταν υπερβολικοί. Του Μάριου Διονέλλη
Όχι επειδή δεν είχε άδικο. Ασφαλώς είχε άδικο. Ασφαλώς και περιμέναμε περισσότερη σκέψη από αυτήν. Ασφαλώς και περιμέναμε να είναι η Δημουλά πιο πολλά πράγματα από μια φοβισμένη γριά 82 ετών, που τρέμει τους μετανάστες στη γειτονιά της. Ασφαλώς περιμέναμε από έναν άνθρωπο που ζυγίζει τόσο καλά τις λέξεις να ζυγίζει ομοίως και τις σκέψεις και τη δημόσια εκφορά τους. Ίσως να περιμέναμε πολλά, αλλά…
Αλλά η Δημουλά δεν είναι ρατσίστρια. Ίσως να είναι συντηρητική, γριά, μεγαλοαστή, «δήθεν» και ό,τι άλλο θέλετε να της καταλογίσετε, μα ρατσίστρια δεν είναι. Είναι πολύ μεγάλο δώρο η Δημουλά για τους φασίστες και τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα της Χρυσής Αυγής. Και τους το δώσαμε απλόχερα. Όπως τους παραδώσαμε στο παρελθόν και κάθε άλλη γριά φοβισμένη στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού.
Γιατί αν η Δημουλά φοβάται και το λέει με αυτό τον τρόπο, φανταστείτε τι λένε οι υπόλοιπες γριές της γειτονιάς της, που είμαστε πανέτοιμοι να τις παραδώσουμε στην αγκαλιά του Σαμαρά όταν τους υπόσχεται να καθαρίσει τις γειτονιές, ή του Κασιδιάρη που υπόσχεται να καθαρίσει τους μετανάστες.
Κάναμε λάθος με τη Δημουλά. Ή μάλλον πήραμε το δικό της λάθος και το γιγαντώσαμε όσο χρειαζόταν ώστε να είναι πλέον και δικό μας.
Δεν ξέρω αν αξίζει ή όχι το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Δεν ξέρω τι υπογραφές σε κείμενα διανοουμένων υπέρ του Μνημονίου και γενικά τι συμβιβασμοί χρειάζονται για να είναι υποψήφια. Ίσως σαν αυτούς που έκαναν ο Σεφέρης και ο Ελύτης πριν πάρουν το Βραβείο. Ίσως σαν αυτούς που δεν έκανε ο Καζαντζάκης και τελικά του το αρνήθηκε η ίδια η Ελλάδα. Μα εμείς τουλάχιστον, ας μη διεκδικήσουμε το Νόμπελ της Επιπολαιότητας. Γιατί τελικά μπορεί και να το πάρουμε όταν η Χρυσή Αυγή θα είναι τρίτο κόμμα…
