Ένα αυτοκίνητο του έκοψε το νήμα της ζωής στη Μεσογείων, στο ύψος του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, εκεί που είχε αφιερώσει ατέλειωτες ώρες από τις 11 Ιούνη και μετά για να βοηθήσει στον αγώνα και στις εκπομπές των απολυμένων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, με το μόνο τρόπο που ήξερε: την ανιδιοτελή προσφορά.
Αυτό τον τρόπο που φρόντιζε από την πρώτη στιγμή να τον κάνει φανερό σε όποιον τον γνώριζε. Αυτόν τον τρόπο που από την πρώτη στιγμή τον έκανε φανερό όταν το 2003 ακόμη, ετοιμάζαμε με πολλούς άλλους συντρόφους στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ Εργαζομένων στα ΜΜΕ, τη μεγάλη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης. Έλεγε από τότε: «έρχονται άγρια πράγματα, πρέπει να οργανωθούμε». Έκτοτε, δεν υπήρξε διαδήλωση που να μην τον δεις να πορεύεται. Και αρκετά αργότερα, να τραβάει πλάνα και φωτογραφίες. Όχι για τη δουλειά του στο Έθνος, όπου ήταν για πολλά χρόνια υλατζής στη σκληρή νυχτερινή βάρδια. Αλλά για να αποτυπώσει σε ένα δικό του ντοκιμαντέρ τους λαϊκούς αγώνες. Δεν το πρόλαβε. Όπως δεν πρόλαβε να υλοποιήσει και την άλλη του ιδέα, ένα ντοκιμαντέρ για τον ισπανικό εμφύλιο, για το οποίο διάβαζε, έψαχνε πηγές, ετοίμαζε και νέο ταξίδι στην Ισπανία.
Σύντροφοι στην ΚΟΕ για μερικά χρόνια, δεν τον έβλεπα ποτέ ήσυχο. Τον κέρδισε από τον 2004 η ιδέα της ενότητας της Αριστεράς, «για ν’ αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα και στην κοινωνία». Αγωνιούσε σε κάθε στιγμή κι όλο κάτι θα έβρισκε για να πει: «χρειάζεται και κάτι ακόμη». Στα συνδικαλιστικά των δημοσιογράφων, το ίδιο. Στο «Κίνημα στην Πόλη» του Ζωγράφου, επίσης. Όπως και στην κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου, και στην κατάληψη του Ινφο στη Γαρδένια. Αναζητούσε παντού το κάτι παραπάνω. Και ταυτόχρονα ήταν έτοιμος να προσφέρει: ιδέες, πρακτική δουλειά. Ήταν εργάτης. Του άρεσαν οι πράξεις κι όχι τα λόγια. Αυτά τα τελευταία «είναι για τους μπλαμπλάδες της Αριστεράς». Και μετά ασχολήθηκε με τους εθελοντές δασοπυροσβέστες. Και μετά με τα συσσίτια για απόρους. Ούτε στιγμή ήσυχος. Ούτε και στην ομάδα επικοινωνίας της Πλατείας Συντάγματος εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι του 2011.
Τελευταία φορά είδα τον Αχιλλέα την 1η Αυγούστου, στην κινητοποίηση υγειονομικών έξω από το Υπουργείο Υγείας. Και πάλι έπαιρνε πλάνα από τη συγκέντρωση. Κι αμέσως μετά θα τα πήγαινε στην ΕΡΤ των εργαζομένων για να προβληθούν. Κι έπειτα θα ‘φευγε για το «επισφαλές νυχτοκάματο στο Έθνος όπου σφυρίζουν οι απολύσεις». Όπως καθημερινά έκανε επί ενάμιση μήνα μέχρι τότε… Κάποιες φορές, μετά τη βάρδια ξαναγυρνούσε στην ΕΡΤ. Αυτό θα έκανε και την Τετάρτη τα χαράματα… για τελευταία φορά.
Καλό δρόμο σύντροφε, είναι κρίμα που δεν θα δεις τα καλύτερα που είναι μπροστά μας και για τα οποία τόσο αγωνιούσες όλα τα χρόνια που σε θυμάμαι.
Χ.Π.
* Τον Αχιλλέα τον αποχαιρετάμε
σήμερα στις 12μ. στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.
