Η δήλωση-πρόκληση έχει ουσία. Είναι εξόχως αποκαλυπτικό, ποιος επιτρέπεται να πει τι και για ποιον.
Η «Ελλάδα αλλάζει». Φρίττει κανείς, αφού σε αυτά τα λόγια μπορεί να διαβάσει μόνο την ακραία φτώχεια και την απόγνωση, την ερημοποίηση και τη διάλυση μιας χώρας, που απειλείται να βουλιάξει στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Kατά τη Μέρκελ θα είναι «μακρύς ο δρόμος», ώστε να συντελεστεί η ολοκληρωτική αρπαγή και ο διαμοιρασμός του φυσικού, του δημόσιου (και όχι μόνο του δημόσιου) πλούτου της Ελλάδας μεταξύ των πολυεθνικών της ευρωκρατίας και των αρπακτικών της διεθνούς χρηματαγοράς. «Μένει πολύ δουλειά ακόμη…», δήλωσε με κυνισμό η Γερμανίδα καγκελάριος, αναφερόμενη στην Ελλάδα, στο Κοινοβούλιο της χώρας της.
Τα πρώτα βήματα ήδη γίνονται. Η διάβρωση του πολιτικού συστήματος έχει λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις, η εξευτελιστική ομολογία πίστης του Σαμαρά στο δόγμα του Μνημονίου το πιστοποιεί. Το καθεστώς επιτροπείας έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε κάθε νευραλγικό τομέα της δημόσιας διοίκησης και ετοιμάζει τη λαφυραγώγηση της χώρας. «Έχουν υλοποιηθεί πολλά μέτρα», λέει η Άνγκελα κι έτσι η κοινωνία μετατρέπεται σε κερδοφόρο κολαστήριο.
Η Γερμανία πιθανώς να χρειαστεί να καταβάλει κάτι παραπάνω σε αντίβαρο της μαύρης τρύπας του ελληνικού χρέους, για να εγγυηθεί τη σταθερότητα του ευρώ, αλλά ίσως αξίζει τον κόπο. Το δέλεαρ της πολιτικής κατοχής, της οικονομικής λεηλασίας και του εθνικού αφιονισμού μιας χώρας – μέλους της Ευρωζώνης δεν είναι αμελητέο, η επιτυχία του «πειράματος» θέτει υποθήκες. Ο «δρόμος θα είναι μακρύς» γιατί εκτός των άλλων, το πεδίο δεν είναι ελεύθερο σε μία περιοχή, όπου ο αμερικανικός παράγοντας έχει κατοχυρωμένη επιρροή και η γεωπολιτική αναταραχή πυροδοτεί νέες εστίες ανάφλεξης.
Όμως, η κοινωνία εδώ δεν συνεργεί ώστε ο εξανδραποδισμός της να φαίνεται ως υποβοηθούμενη αυτοκτονία, το πειραματόζωο δεν συμμορφώνεται στο ρόλο του χρήσιμου θύματος, γι’ αυτό η τελική αποστροφή της δήλωσης έχει βαρύνουσα σημασία: «Θέλουμε να υπάρξει ηρεμία στο εσωτερικό της χώρας». Ωμή εντολή: «Εμείς θέλουμε…». Πώς, δηλαδή, με αυτές τις πολιτικές εξόντωσης; Πώς αλλιώς, παρά με την επιβολή της βίας και του τρόμου;
Γράφτηκε, επίσης, πως η καγκελάριος αποκάλεσε τον ειδικό απεσταλμένο της «Φούχτολο» (ναι, για τον Φούχτελ ο λόγος) αφού έτσι λέει τον αποκαλούν εδώ τα πολιτικά ανδρείκελα της ελληνικής κυβέρνησης, που τρέχουν πίσω από τις «ευεργετικές» του επιταγές. Χαρακτηριστική επίδειξη χαριτωμένης οικειότητας του δυνάστη προς τους υποτελείς του.
Ανατριχίλα…Η Ελλάδα αλλάζει, ο δρόμος θα είναι μακρύς. Έχουν υλοποιηθεί πολλά μέτρα. Θέλουμε να υπάρξει ηρεμία στο εσωτερικό της χώρας». Στη δήλωση της καγκελαρίου Ά. Μέρκελ με τη λήξη της Συνόδου Κορυφής, το εγχώριο κλαμπ της διαπλοκής αναγνώρισε πιστοποιητικό «προόδου». Η Άνγκελα έχει δίκιο, όχι από τη σκοπιά της, έχει δίκιο αντικειμενικά. Η Ελλάδα αλλάζει, το καθεστώς κατοχής εμπεδώνεται σε τέτοια έκταση και βάθος ώστε πλέον «βγάζει μάτι» και… γλώσσα.
Kατά τη Μέρκελ θα είναι «μακρύς ο δρόμος», ώστε να συντελεστεί η ολοκληρωτική αρπαγή και ο διαμοιρασμός του φυσικού, του δημόσιου (και όχι μόνο του δημόσιου) πλούτου της Ελλάδας μεταξύ των πολυεθνικών της ευρωκρατίας και των αρπακτικών της διεθνούς χρηματαγοράς. «Μένει πολύ δουλειά ακόμη…», δήλωσε με κυνισμό η Γερμανίδα καγκελάριος, αναφερόμενη στην Ελλάδα, στο Κοινοβούλιο της χώρας της.
Τα πρώτα βήματα ήδη γίνονται. Η διάβρωση του πολιτικού συστήματος έχει λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις, η εξευτελιστική ομολογία πίστης του Σαμαρά στο δόγμα του Μνημονίου το πιστοποιεί. Το καθεστώς επιτροπείας έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε κάθε νευραλγικό τομέα της δημόσιας διοίκησης και ετοιμάζει τη λαφυραγώγηση της χώρας. «Έχουν υλοποιηθεί πολλά μέτρα», λέει η Άνγκελα κι έτσι η κοινωνία μετατρέπεται σε κερδοφόρο κολαστήριο.
Η Γερμανία πιθανώς να χρειαστεί να καταβάλει κάτι παραπάνω σε αντίβαρο της μαύρης τρύπας του ελληνικού χρέους, για να εγγυηθεί τη σταθερότητα του ευρώ, αλλά ίσως αξίζει τον κόπο. Το δέλεαρ της πολιτικής κατοχής, της οικονομικής λεηλασίας και του εθνικού αφιονισμού μιας χώρας – μέλους της Ευρωζώνης δεν είναι αμελητέο, η επιτυχία του «πειράματος» θέτει υποθήκες. Ο «δρόμος θα είναι μακρύς» γιατί εκτός των άλλων, το πεδίο δεν είναι ελεύθερο σε μία περιοχή, όπου ο αμερικανικός παράγοντας έχει κατοχυρωμένη επιρροή και η γεωπολιτική αναταραχή πυροδοτεί νέες εστίες ανάφλεξης.
Όμως, η κοινωνία εδώ δεν συνεργεί ώστε ο εξανδραποδισμός της να φαίνεται ως υποβοηθούμενη αυτοκτονία, το πειραματόζωο δεν συμμορφώνεται στο ρόλο του χρήσιμου θύματος, γι’ αυτό η τελική αποστροφή της δήλωσης έχει βαρύνουσα σημασία: «Θέλουμε να υπάρξει ηρεμία στο εσωτερικό της χώρας». Ωμή εντολή: «Εμείς θέλουμε…». Πώς, δηλαδή, με αυτές τις πολιτικές εξόντωσης; Πώς αλλιώς, παρά με την επιβολή της βίας και του τρόμου;
Γράφτηκε, επίσης, πως η καγκελάριος αποκάλεσε τον ειδικό απεσταλμένο της «Φούχτολο» (ναι, για τον Φούχτελ ο λόγος) αφού έτσι λέει τον αποκαλούν εδώ τα πολιτικά ανδρείκελα της ελληνικής κυβέρνησης, που τρέχουν πίσω από τις «ευεργετικές» του επιταγές. Χαρακτηριστική επίδειξη χαριτωμένης οικειότητας του δυνάστη προς τους υποτελείς του.
Ανατριχίλα…Η Ελλάδα αλλάζει, ο δρόμος θα είναι μακρύς. Έχουν υλοποιηθεί πολλά μέτρα. Θέλουμε να υπάρξει ηρεμία στο εσωτερικό της χώρας». Στη δήλωση της καγκελαρίου Ά. Μέρκελ με τη λήξη της Συνόδου Κορυφής, το εγχώριο κλαμπ της διαπλοκής αναγνώρισε πιστοποιητικό «προόδου». Η Άνγκελα έχει δίκιο, όχι από τη σκοπιά της, έχει δίκιο αντικειμενικά. Η Ελλάδα αλλάζει, το καθεστώς κατοχής εμπεδώνεται σε τέτοια έκταση και βάθος ώστε πλέον «βγάζει μάτι» και… γλώσσα.
Σχόλια
