Την αναγνώριση του τουρκολιβυκού μνημονίου φαίνεται να συζητάει η Βουλή της Λιβύης, υπό την ηγεσία του Χαλίφα Χαφτάρ. Το παράνομο μνημόνιο που ορίζει από κοινού τις διεκδικούμενες θαλάσσιες ζώνες της Τουρκίας και της Λιβύης, σβήνοντας από τον χάρτη νησιά της Ελλάδας όπως η Ρόδος και η Κάρπαθος, είχε υπογραφεί από την φιλοτουρκική μεταβατική κυβέρνηση Αμπ. Χ. Ντμπέιμπα της Δυτικής Λιβύης, χωρίς να έχει την έγκριση του στρατάρχη Χ. Χαφτάρ και της Ανατολικής Λιβύης. Τώρα, σε μια στιγμή μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, η Βουλή της Λιβύης συστήνει τεχνική επιτροπή για να μελετήσει τις δυνατότητες αξιοποίησης του τουρκολιβυκού μνημονίου, τείνοντας χείρα φιλίας στην Τουρκία του Ερντογάν.
Η στροφή αυτή δεν μπορεί να διαβαστεί έξω από τη γενική αναβάθμιση και επέκταση της Τουρκίας ‒ που επιδιώκει να παίξει περιφερειακό ρόλο σε μια τεράστια περιοχή από τον Καύκασο ως την Αφρική και από το Πακιστάν ως τα Βαλκάνια. Δεν μπορεί να ιδωθεί έξω από τις ενεργειακές μπίζνες της Άγκυρας στην πολύπαθη χώρα της Β. Αφρικής ‒ θυμίζουμε τις δηλώσεις του Τούρκου προέδρου στις 29/5: «Θα ξεκινήσουμε έρευνες στο Πακιστάν και στη Λιβύη. Συνεχίζουμε στη Σομαλία και θα πάμε και σε άλλες χώρες». Δεν μπορεί να ιδωθεί έξω από την επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με τον βασικό σύμμαχο του Χ. Χαφτάρ, δηλαδή το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο ‒ που ήδη παράγει αποτελέσματα και σε άλλα μέτωπα.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης από την αρχή της κρίσης στη Λιβύη ήταν πολυεπίπεδα εγκληματική. Δεν είπε λέξη για την ανατροπή Καντάφι (με τις ευχές και τις βόμβες ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων) που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, στρώνοντας τον δρόμο για έναν αιματηρό εμφύλιο διαρκείας. Στη νέα διαιρεμένη Λιβύη στήριξε μαζί με σύσσωμη τη Δύση την τουρκόφιλη μεταβατική κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας τις επαφές με τον Χ. Χαφτάρ, μόνο ως τμήμα μιας επικοινωνιακής διπλωματίας. Βρέθηκε απροετοίμαστη μπροστά στο τετελεσμένο του τουρκολιβυκού μνημονίου το 2019, και μέχρι και σήμερα έχει προβεί μόνο σε σπασμωδικές κινήσεις σε συνεργασία με την Αίγυπτο, όπως η οριοθέτηση ΑΟΖ που το αμφισβητεί ‒ όμως με μεγάλες παραχωρήσεις προς την αιγυπτιακή πλευρά. Τέλος ας μην ξεχνάμε πως για την υπόθεση της Λιβύης οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θρηνούν πέντε νεκρούς, σε μια πρόχειρα σχεδιασμένη επιχείρηση τον Σεπτέμβριο του 2023 ‒ για την οποία υπήρξε εκστρατεία συγκάλυψης πολιτικών και ποινικών ευθυνών.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως και σε αυτή την υπόθεση έγιναν όλα λάθος. Στην πράξη έχουμε άλλο ένα επεισόδιο γεωπολιτικής υποβάθμισης της χώρας μας, αποτέλεσμα της καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής του δεδομένου συμμάχου, που ετοιμάζει υποχωρήσεις και προς τον τουρκικό επεκτατισμό. Βλέπετε οι προτεραιότητες του Γ. Γεραπετρίτη, ως εκφραστή της εξωτερικής πολιτικής του Μαξίμου και των συμφερόντων που υπηρετεί, βάζουν στο τιμόνι όχι τις ανάγκες της χώρας αλλά τις μπίζνες κάθε είδους και τις διάφορες εξυπηρετήσεις. Σαν νεο-Φαναριώτες έχουν αποδεχθεί τη νεο-οθωμανική πραγματικότητα και τους νοιάζει μόνο να κερδίζουν ξεπουλώντας το βιλαέτι που λέγεται Ελλάδα. Και έτσι αντιμετωπίζονται από φίλους και εχθρούς. Από τον Χαφτάρ και το τουρκολιβυκό μνημόνιο μέχρι τον Σίσι και την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά και προσεχώς το Ισραήλ, το οποίο τυχοδιωκτικά αναδείξαμε σε στρατηγικό σύμμαχο, μέχρι να τα βρει με την Τουρκία και να βρεθούμε ως έδεσμα στο τραπέζι του παζαριού. Απαιτείται αλλαγή πορείας, πριν τα επαναλαμβανόμενα διπλωματικά χαστούκια καταστούν μη αναστρέψιμα.
