Του Μάριου Διονέλλη
Ετοιμαζόμουν να γράψω μια καλή κουβέντα για το πρώτο ουσιαστικό, κοινά αποδεκτό και κατά τη γνώμη μου «νομιμοποιημένο» στην κοινή γνώμη ισοδύναμο μέτρο που βρήκε αυτή η κυβέρνηση. Μιλώ για την αύξηση του φόρου στο ΚΙΝΟ και στον τζόγο γενικότερα, ώστε να αποτραπεί η επιβολή ΦΠΑ στην εκπαίδευση. Σχεδόν είχα γράψει αυτό το κείμενο, δίνοντας βάρος όχι τόσο στην εξεύρεση των αναγκαίων πόρων που επιζητούν οι δανειστές, αλλά κυρίως στην παραδειγματική αντίστιξη των δύο τομέων. Από τη μια ο τζόγος, από την άλλη η παιδεία (έστω και η ιδιωτική).
Το μήνυμα που θα έστελνε μια κυβέρνηση βάζοντας αυτά τα δύο πράγματα στη ζυγαριά (και φυσικά επιλέγοντας να προστατεύσει την εκπαίδευση) θα ήταν αν μη τι άλλο κοινωνικά αποδεκτό, θα απέτρεπε τον γνωστό κοινωνικό αυτοματισμό, θα ήταν και εξόχως «αριστερό». Θα ήταν μια καλή αιτία να πούμε και ένα μπράβο, ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές και μέσα στον ορυμαγδό των μέτρων που έρχονται.
Το είχα, που λέτε, έτοιμο σχεδόν το κείμενο, με όλα αυτά τα καλά λόγια, μέχρι που είδα το Υπουργείο Οικονομικών να κάνει αναστροφή ως προς τις δικές του «διαρροές» και να διαψεύδει τον εαυτό του. «Μάλλον ούτε αυτό το δέχτηκε η τρόικα» σημαίνει αυτή η διάψευση και πάμε πάλι από την αρχή. Βάλτε και τον τζόγο λοιπόν στους «προστατευόμενους» των δανειστών και άρα πάλι χτυπά η καμπάνα για όσους στέλνουν το παιδί τους σε μια ξένη γλώσσα.
Ένα μαχαίρι που γράφει 300 εκατομμύρια κρέμεται και πάλι πάνω από τα κεφάλια μας και αναρωτιόμαστε όλοι σε ποιον θα κάτσει η μαχαιριά. Τζόγος κανονικός είναι αυτός και σίγουρα όχι αριστερή πολιτική.
