Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Μετά την κακοστημένη παράσταση Μακρόν-Τσίπρα στην Πνύκα και το καθιερωμένο show της ΔΕΘ, διάβασα κάπου στο διαδίκτυο ένα φιλάρεσκο και άκρως «πολιτικό ερώτημα» συριζαίου:
«Ο Αλέξης έγινε πλέον Ο Ηγέτης, ή είναι εντύπωση μου;»
Θα συμφωνήσω με τον καλό φίλο και η ταπεινότητά μου τον διαβεβαιώνει, πως η εντύπωση του είναι πέρα για πέρα σωστή.
Ο Αλέξης έγινε πλέον ηγέτης.
Ηγέτης με τα όλα του και, μάλιστα, σε χρόνο ρεκόρ.
Κατ’ αρχήν, αποδεικνύεται πως είναι ένας ανοιχτόμυαλος και ευέλικτος ρεαλιστής που δεν «κολλά» σε λεπτομέρειες.
Δεν διστάζει καθόλου τη μια να διακηρύττει ότι αν εκλεγεί ο δεξιός Μακρόν «θα σημάνει τη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που γνωρίσαμε ώς σήμερα στη Γαλλία και την Ευρώπη» και την επόμενη να τον καλεί στην Πνύκα για να αρχίσουν την επανίδρυση της Ευρώπης των λαών και της δημοκρατίας.
Δεν κωλώνει να αναφωνήσει στεντόρεια, «go back κυρία Μέρκελ» και αμέσως μετά να δηλώσει πως «η Άνγκελα Μέρκελ είναι μια πολιτικός που έχει συναίσθηση της ευθύνης και είναι ανοιχτόμυαλη».
Με γρηγοράδα και αξιοζήλευτη μαεστρία, αξιοποιεί στο έπακρο την πλαστικότητα της ελληνικής γλώσσας.
Για παράδειγμα, ο ΕΝΦΙΑ από ληστρικός φόρος που θα τον καταργούσε με μιας, γίνεται φόρος που μας το επιβάλλουν οι «θεσμοί», βαφτίζεται ανάγκη λόγω των οικονομικών στόχων και στην τελευταία του συνέντευξη στη ΔΕΘ, γίνεται «δίκαιος φόρος για τους έχοντες».
Μας πληροφορεί, δε, ως γνήσιος αριστερός ηγέτης που δεν μασά τα λόγια του, ότι «υπάρχουν πιο άδικοι φόροι από τον ΕΝΦΙΑ».
Είναι ο αρχηγός που δεν σταματά να ανανεώνει παλιά κομματικά πρότυπα.
Από εκεί που για ένα «και» σε κείμενο του κόμματός του δεν δίσταζε να συγκαλέσει συνέδριο, κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι ένας ηγέτης δεν χρειάζεται κόμμα και διαδικασίες και οργανώσεις και γραφικές λαϊκές συνελεύσεις.
Εκείνο που ένας γνήσιος λαϊκός ηγέτης χρειάζεται, είναι ένας καλός, συμπαγής και διαχειρίσιμος μηχανισμός.
Τι να την κάνεις τη γνώμη του κόμματος, όταν οι αυλικοί σου σε διαβεβαιώνουν πως οι περαστικοί τους λένε «μπράβο σας, κόψτε κι’ άλλα. Καλά πάτε…».
Τι να πει κανείς για το ανοιχτό μυαλό και την προσαρμοστικότητά του στο ακροατήριο.
Με άνεση και ταχύτητα, πετάγεται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και από ’κει σε συνέδρια «επενδυτών» – διεθνών τοκογλύφων και από την Αβάνα και το μουσείο Μπελογιάννη, στην ΑPIVITA και τον Παπαστράτο.
Δεν εκπλήσσει η ταχύτητα των μετακινήσεών του, αλλά η ταχύτητα προσαρμοστικότητας των λεγομένων του σε κάθε επίσκεψη.
Τα σύμβολα για έναν ηγέτη, δεν είναι για να υπενθυμίζουν, να διδάσκουν και να συνεγείρουν το λαό.
Είναι για εξυπηρετούν και να αναδεικνύουν τον ηγέτη.
Η Πνύκα, ο χώρος της «εκκλησίας του λαού», άνετα μπορεί να μετατραπεί σε «εκκλησίασμα επενδυτών» και η εδραίωση της δημοκρατίας να αντικατασταθεί με την εδραίωση επενδύσεων.
Επενδύσεις με ταξική μεροληψία, βέβαια…
Και ο Μακρόν ανερυθρίαστα να μιλά για Ευρώπη των λαών και ταυτόχρονα να δηλώνει για τους απεργούς εργαζόμενους της χώρας του ότι «είμαι απόλυτα αποφασισμένος και δεν θα υποχωρήσω μπροστά στους λουφαδόρους, τους κυνικούς και τους σκληροπυρηνικούς».
Όλα για να καθιερωθεί ο ηγέτης ως παράγοντας της «επανίδρυσης» της Ε.Ε., για να βγάλει την τετραετία του, να βάλει πόδι και για την επόμενη.
Ύβρις!
Είναι Ύβρις η πολιτική σας παρουσία μέχρι τώρα κ. ηγέτη.
Με τον αρχαιοελληνικό ορισμό της έννοιας.
Προσβλητική και αλαζονική η συμπεριφορά σας, απέναντι στην Πολιτεία και στο λαό.
Την Ύβρι, ακολουθεί η Άτη, η «τύφλωση του νου», μετά έρχεται η Νέμεσις, η οργή, η εκδίκηση και ο κύκλος κλείνει με την Τίσιν, τη συντριβή του υβριστή.
Αν ανατρέξεις στην ιστορία καλέ μου ηγέτη, θα δεις πως πολλές φορές λειτούργησε τούτη η πανάρχαια ακολουθία.
Μόνο που στις μέρες μας, η οργή των Θεών, λέγεται λαϊκή οργή.
Κάνε, λοιπόν, τα κουμάντα σου, ηγέτη…
