Στη φαιδρά μας μπανανία
καίγονται δέντρα, αλλά φύονται κλώνοι.
Κι ευρέθη το βατράχι που πήδηξε στη λίμνη ή μάλλον που πέταξαν στη λίμνη και τάραξε (το βατράχι) τα λιμνάζοντα ύδατα στον βάλτο της «Αριστεράς».
Δεν θα σας απασχολήσω με το βιογραφικό του Κασσελάκη, αν ήταν «μπροστινός» σε ναυτιλιακές ή θαυμαστής του Μητσοτάκη, θα σταθώ περισσότερο στον άνδρα καθεαυτόν
έναν δημαγωγό της δεκάρας που ακριβώς για αυτό μπορεί να γίνει πολύ δημοφιλής.
……………….
Πρόκειται για μια θαυμαστή επιλογή εκείνων που στήνουν στην Ελλάδα ένα κόμμα στο πρότυπο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, μια επιλογή απότοκο της παρακμής που προκάλεσε στην Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ και ταυτοχρόνως απότοκο της παρακμής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ,
ένας κλώνος που ο Τσίπρας κληροδοτεί ο ίδιος στο κόμμα του, προκειμένου να διαλυθεί τελείως και να μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά.
***
Τυχάρπαστος ο Κασσελάκης; Φυτευτός ο Κασσελάκης; Διάττων αστέρας ο Κασσελάκης; Ποσώς! Σημασία έχει ότι σηματοδοτεί τον δρόμο που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το δεδομένο ότι οι υπόλοιποι υποψήφιοι ούτε καλύτεροι, ούτε διαφορετικοί από τον Κασσελάκη είναι.
Εκ των πρώτων δηλώσεών του ο Κασσελάκης δείχνει «άσχετος», αλλά εκπαιδεύσιμος, μιλάει μια γλώσσα κατανοητή απ’ τους πολλούς (λόγου χάριν είπε ότι «ο Μητσοτάκης είναι ένας μάνατζερ (!) που δεν διαχειρίζεται (!) τη χώρα καλά»), και προσέτι έχει όλον τον χρόνο μπροστά του για να μαθαίνει, ή να πιθηκίζει και να (μην) μαθαίνει όπως ο… μέντοράς του.
Σε άλλες εποχές θα λέγαμε «πολύ φασαρία για το τίποτα», αλλά σήμερα αυτό το φο-μπιζού της παρακμής μπορεί εύκολα να εκφράσει τους αποπολιτικοποιημένους, τον συρμό και τις δηθενιές.
Το ερώτημα (όχι πια τους ενός εκατομμυρίου) είναι το τι θα γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ που υφίσταται μια ακόμα διαλυτική διαδικασία. Κάποιοι αριστεροί φαίνεται να ελπίζουν ότι οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα σε αυτό το κόμμα θα ευνοήσουν μια αναμόχλευση μέσα στην Αριστερά σε μια κατεύθυνση επαναπροσδιορισμού, επαναπροσανατολισμού ακόμα και αναγέννησης.
Άνθρακες ο θησαυρός, με φθαρμένα υλικά.
Όμως αυτό, θα συμβεί!
Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα γίνει μια προσπάθεια ενδοαριστερής ανακύκλωσης – ίσως μάλιστα να είναι και αναπόφευκτο και πάντως ανθρώπινο. Πολιτικό δεν θα είναι, ούτε φιλοσοφημένο.
……………
Ο δρόμος για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς θα είναι μακρύς και θα περνάει μέσα από τον πολιτισμό του λαού μας, την εθνική μας ταυτότητα και την ταξική πάλη. Δύσκολος δρόμος, που δεν θα καθοριστεί από το ερώτημα αν είναι ευπρόσδεκτοι οι αμαρτήσαντες αριστεροί να τον βαδίσουν και αυτοί,
αλλά από το αν δεν θα μας καταβάλει ο φόβος της προσωρινής ιδεολογικής μας υποχώρησης. Αντιθέτως, το ερώτημα είναι αν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε εν όψει των αγώνων που εκ των πραγμάτων θα γίνουν αναγκαίοι –είναι ήδη αναγκαίοι– για να αντιμετωπισθεί και μάλιστα να υπερκερασθεί η δυστοπία γύρω μας.
***
Το ερώτημα είναι πλέον υπαρξιακό και το Αμλετικό εκείνο «να ζει κανείς ή να μη ζει» ζητά την απάντησή του στο «πώς να ζει»…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
31•VIII•2023
