Ενώ ο γραβατοφορεμένος πλέον τζιχαντιστής αλ-Γκολανί, αυτοδιορισμένος πρόεδρος της «απελευθερωμένης» Συρίας, περιόδευε στο εξωτερικό, οι μη γραβατοφορεμένοι συμμορίτες του περιόδευαν στις περιοχές όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι πληθυσμοί αλαουιτών, χριστιανών και λοιπών απίστων. Για τον πρώτο, το αποτέλεσμα ήταν η περαιτέρω αναγνώρισή του από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα (στην πραγματικότητα αναγνώριση του ρόλου του Ερντογάν, που την κρίσιμη στιγμή «έλυσε» στο άψε-σβήσε το συριακό ζήτημα, προκαλώντας τον δημόσιο θαυμασμό και του ίδιου του Τραμπ). Για τους δεύτερους, μεταξύ των οποίων διέπρεψαν οι Τσετσένοι και άλλο ξένοι «εθελοντές», το αποτέλεσμα ήταν η επιβεβαίωση ότι η προβιά αρνιού δεν αλλάζει τον λύκο: στο διάβα τους έσφαξαν προς παραδειγματισμό χιλιάδες αμάχους και καταλήστεψαν ολόκληρες περιοχές. Σάμπως ξέρουν να κάνουν και τίποτ’ άλλο;
Για το πογκρόμ, μούγκα στη στρούγκα της Ευρώπης, που εκστασιαζόταν με την πτώση του δικτάτορα Άσαντ. Κι ο Πατριάρχης Αντιοχείας και άλλοι, που παρακαλούν για προστασία, ας πάνε να κουρεύονται. Σεβαστικά πάντα, αυτό διαμήνυσε και ο «δικός μας» κ. Γεραπετρίτης, που με ένα copy-paste των ίσων αποστάσεων της κυνικής ευρωκρατίας έκανε τον… Κινέζο. Δεν πρέπει άλλωστε να δυσαρεστηθεί και ο σουλτάνος Ερντογάν, που προειδοποιεί ότι χωρίς τη νεο-οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή άμυνα, και υπόσχεται στους Ευρωπαίους ότι θα τους προστατεύσει με τον στρατό του (από τη Ρωσία; από την Κίνα; ίδωμεν). Άρα, ας αλωνίζει και στη Συρία, με ενεργούμενο τον έγκαιρα υιοθετημένο μαχαιροβγάλτη «πρόεδρο».
Κι ενώ οι «απελευθερωτές» σταύρωναν γυναικόπαιδα στα συριακά παράλια, έσπευσαν και οι Κούρδοι της Συρίας (για την ακρίβεια οι ηγέτες τους) να υπογράψουν συμφωνία εφ’ όλης της ύλης με τον γραβατοφορεμένο τζιχαντιστή. Μέχρι και για «υποστήριξη του συριακού κράτους στον αγώνα του κατά των υπολειμμάτων του Άσαντ» δεσμεύτηκαν… Το τι τύχη θα έχουν τελικά οι κουρδικοί πληθυσμοί σε μια τζιχαντιστική επικράτεια υπό τουρκική επιστασία, είναι άγνωστο. Ίσως, εάν δηλώσουν υποτέλεια στον σουλτάνο, να τους επιτραπεί να αναπνέουν, ως είθισται σε μια νεο-οθωμανική αυτοκρατορία. Αλλιώς, υπάρχει και το εμπνευσμένο σύνθημα με το οποίο οι τζιχαντιστές διακοσμούν τις προσόψεις των σπιτιών αλαουιτών, χριστιανών, σιιτών και λοιπών απίστων: «Αρκεστείτε να παραμείνετε μειονότητες, ώστε να μην γίνετε σπανιότητες».
Την ίδια ώρα το κατοχικό Ισραήλ στρογγυλοκάθεται στα συριακά εδάφη. Χτίζει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις, και βομβαρδίζει ακόμη και τη Δαμασκό όποτε βήξει κάποιος απρόσεκτος. Επιπλέον μοιράζει πακέτα «ανθρωπιστικής βοήθειας» στη μειονότητα των Δρούζων, και έξτρα δώρα και υποσχέσεις στην ηγεσία τους. Καθιστά δηλαδή σαφές προς όλους ότι ο σιωνισμός απαιτεί να καταπιεί ένα σημαντικό κομμάτι από την πίτα του ντε φάκτο διαμελισμού της Συρίας, προσαρτώντας τελικά τον συριακό νότο στο Μεγάλο Ισραήλ. (Στο σημείο αυτό, θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουμε στο εμπεριστατωμένο άρθρο της κας Μαριάννας Κορομηλά «Για τη Συρία που αγάπησα», που δημοσιεύθηκε στο φύλλο 710 της εφημερίδας μας, και στον χάρτη που το συνοδεύει…)
Απαραίτητη επισήμανση: οι ΗΠΑ, και πιο συγκεκριμένα η νέα διοίκησή τους υπό τον Τραμπ, δεν έχουν ανοίξει ακόμη όλα τα χαρτιά τους για το μέλλον που επιφυλάσσουν σε αυτό που κάποτε ήταν η Συρία. Ίσως παίζει ρόλο και το γεγονός πως η προσοχή τους είναι αυτή τη στιγμή επικεντρωμένη σε άλλα, πιο επείγοντα μέτωπα. Έτσι δεν είναι σαφές μεταξύ άλλων το πώς θα εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούν τους Κούρδους (ενώ το Ισραήλ δεν κρύβει ότι επιθυμεί μια κουρδική οντότητα-σφήνα). Αυτό προφανώς θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την πορεία της σχέσης τους με τον σουλτάνο Ερντογάν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τούρκος ΥΠΕΞ Φιντάν πηγαινοέρχεται στην Ουάσιγκτον, και όχι μόνο. Επίσης δεν έχει ξεκαθαριστεί αν θα συνεχιστεί η τωρινή ανοχή για τη συνεχιζόμενη ρωσική παρουσία στην πρώην Συρία.
Η Μόσχα πάντως δείχνει μεγάλη ευελιξία. Διαπραγματεύεται (και) με τους τζιχαντιστές τη διατήρηση των βάσεών της, κοιτώντας αλλού όταν οι σφαγιαζόμενοι εκλιπαρούν αφελώς την προστασία της (ζήτησε βέβαια, από κοινού με τις ΗΠΑ, τη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας – ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι). Το δε Ιράν κοιτά ανήμπορο, καθώς είναι από τους ηττημένους των εξελίξεων. Τώρα για την Τεχεράνη προέχει η αυτοάμυνα, καθώς δέχεται πανταχόθεν απειλές (μαζί με υποσχέσεις αν «συμμορφωθεί»), και ει δυνατόν η διατήρηση κάποιων ελάχιστων έστω διαύλων με τις δυνάμεις της αντίστασης στην Υεμένη, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη. Αυτές είναι πληγωμένες, αλλά αντέχουν χάρη στις βαθιές λαϊκές ρίζες τους, παρά τη στρατηγικού χαρακτήρα απώλεια της Συρίας – της οποίας η προηγούμενη ηγεσία νόμιζε ότι για να κυβερνά αρκεί η σιδηρά πυγμή συν κάποιες ξένες πλάτες. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, ήταν αργά.
