Ο βασιλιάς Φίλιππος θα ήθελε να δώσει την πρώτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον αγαπημένο του Ραχόι, τον απερχόμενο (και σήμερα «υπηρεσιακό») δεξιό πρωθυπουργό. Το ίδιο θα ήθελαν οι «αγορές», οι τραπεζίτες, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, και γενικά όλος ο συστημικός εσμός που επιθυμεί να συνεχίσει το πάρτι διαφθοράς και καταλήστευσης της μεγάλης πλειοψηφίας. Όμως ο Ραχόι παραδέχτηκε ότι «για την ώρα» δεν διαθέτει δυνατότητα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Το μόνο που διαθέτει είναι πονοκέφαλο, καθώς συνεχίζονται οι αποκαλύψεις σκανδάλων με πρωταγωνιστές βασικά στελέχη του δεξιού Λαϊκού Κόμματος.
Από την άλλη, ο επικεφαλής των Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας πρότεινε κυβερνητική συνεργασία στον «σοσιαλιστή» Πέδρο Σάντσεθ – σε μια προφανή κίνηση τακτικισμού αλλά και επίδειξης υπευθυνότητας προς το εσωτερικό και το εξωτερικό, διότι γνώριζε πολύ καλά ότι «δεν βγαίνουν τα κουκιά». Αυτό έγινε σαφές και στους πιο… αιθεροβάμονες την εβδομάδα που πέρασε. Έτσι ο Σάντσεθ ζει το δικό του αδιέξοδο, αφού δεν θέλει να καταλήξει σε έναν μεγάλο συνασπισμό με τον Ραχόι, που θα εκληφθεί από τους πολίτες ως προσπάθεια διάσωσης του παλιού αμαρτωλού συστήματος. Ήδη οι πολίτες τού την έχουν φυλαγμένη, διότι εδώ και δεκαετίες συμπρωταγωνίστησε με τους δεξιούς στη διαφθορά. Σήμερα βέβαια ορισμένοι παριστάνουν ότι το ξέχασαν, αν και συνεχίζουν να αποκαλύπτονται «σοσιαλιστικά» σκάνδαλα.
Οι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, οι Ciudadanos, που δεν κατάφεραν να γίνουν το σωσίβιο του συστήματος, περιορίζονται να παίζουν μονότονα το σκοπό του συστημικού εσμού, ότι «η μόνη κυβέρνηση που θα είχε νόημα θα ήταν μια τριπλή συμμαχία Λαϊκού Κόμματος, σοσιαλιστών και Ciudadanos». Όντως, μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να αποτρέψει (προσωρινά) την πλήρη κατάρρευση του παλιού πολιτικού συστήματος, αλλά και του ίδιου του ισπανικού κράτους που απειλείται από Καταλανούς, Βάσκους κ.ά. «βαρβάρους». Όλο και περισσότεροι αρχίζουν τώρα να καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει βιώσιμη λύση εάν δεν αντιμετωπιστεί ουσιαστικά τόσο το κοινωνικό όσο και το εθνικό ζήτημα που, αλληλεξαρτώμενα, διαπερνούν απ’ άκρη σ’ άκρη την Ισπανία. Κι αυτά δεν λύνονται με τακτικισμούς…
Ε.Φ.
