Ενδιαφέρουσες σκέψεις προκαλεί η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης μειοψηφίας του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ και του επικεφαλής των Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας για την υπερψήφιση ενός προϋπολογισμού που θα περιλαμβάνει αύξηση του βασικού μισθού στα 900 ευρώ. Καταρχήν επειδή, σε αντίθεση με την ιταλική περίπτωση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δείχνει κατανόηση – κι ας μην επιτευχθούν ακριβώς οι στόχοι μείωσης του ελλείμματος, όπως είχε δεσμευθεί ο Σάντσεθ. Συγκεκριμένα, η Κομισιόν διατύπωσε «αμφιβολίες σε δευτερεύοντα σημεία» και «βλέπει με θετική προοπτική τον προϋπολογισμό», όπως δήλωσε προχθές ο Ισπανός πρωθυπουργός.
Η κατανόηση της Ε.Ε. προς το ισπανικό κράτος διατηρείται λοιπόν αμείωτη και μετά την αντικατάσταση του αντιδημοφιλούς δεξιού Ραχόι από τον σοσιαλιστή Σάντσεθ, με την ανοχή όχι μόνο των Podemos αλλά και των Καταλανών και Βάσκων «στασιαστών». Δηλαδή με κάποιο τρόπο, και με λίγα ανταλλάγματα –όπως η αύξηση του βασικού μισθού– οι «θεσμοί» τα βρίσκουν μια χαρά με την κατευναστική διαχείριση σε ένα κράτος που γνώρισε μεγάλη αναταραχή. Εάν δεν αλλάξει τίποτα ουσιαστικό, εάν δεν αμφισβητηθεί η ουσία του ευρωπαϊκού ζουρλομανδύα, η αύξηση μισθών μάλλον δεν ενοχλεί ιδιαίτερα… Το ίδιο συνέβη άλλωστε και στη γειτονική Πορτογαλία από τότε που κυβερνά το Σοσιαλιστικό Κόμμα (με τη στήριξη του Πορτογαλικού Κ.Κ. και του Μπλοκ της Αριστεράς): κατανόηση από την Κομισιόν, παρά την επαναφορά των μισθών στο Δημόσιο στα προ κρίσης επίπεδα.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ: όπως και με την πρόταση μομφής που αποκαθήλωσε τον Ραχόι (και έφερε μια προσωρινή ανακωχή με τις «επαρχίες» του ισπανικού Στέμματος), οι ψήφοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Podemos δεν αρκούν για να υπερψηφιστεί ο προϋπολογισμός. Πρέπει να τον υπερψηφίσουν και οι Βάσκοι και οι Καταλανοί. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα: μια σειρά Καταλανοί ηγέτες και ακτιβιστές, μεταξύ των οποίων ο Οριόλ Γιούνκερας (αντιπρόεδρος της παυθείσας από τη Μαδρίτη καταλανικής κυβέρνησης και ηγέτης της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς), παραμένουν προφυλακισμένοι εδώ κι ένα χρόνο ως «στασιαστές». Και τα κόμματά τους απαιτούν το ελάχιστο: την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων (βλ. αφίσα). Κάτι που η κυβέρνηση Σάντσεθ αρνείται, επικαλούμενη την… ανεξαρτησία της ισπανικής «δικαιοσύνης». Το φίδι από την τρύπα ανέλαβε να βγάλει για λογαριασμό του Σάντσεθ ο χρησιμότατος Ιγκλέσιας, επισκεπτόμενος στη φυλακή τον Οριόλ Γιούνκερας – με άγνωστα μέχρι στιγμής αποτελέσματα…
