Άρης Λαμπρόπουλος, δικηγόρος
Η λέξη «λαός» και το προσδιοριστικό «λαϊκός» (π.χ. λαϊκό κίνημα, λαϊκή δημοκρατία, λαϊκό αίσθημα κ.λπ.) σας λέει κάτι ή χρειάζονται άλλα προσδιοριστικά;
Νομίζω ότι η λέξη λαός είναι η βάση για οποιαδήποτε συζήτηση που αφορά την έξοδο της χώρας από την κρίση που βιώνει σήμερα. Η κρίση, εκτός από οικονομικές συνέπειες, έχει και άλλες, όπως κοινωνικές, πολιτικές και βέβαια εθνικές. Και για να ξεκαθαρίζουμε στο μέτρο του δυνατού τούς όρους που χρησιμοποιούμε, όταν λέμε έθνος εννοούμε, εκτός των άλλων, την ελάχιστη προϋπόθεση για να συγκροτηθεί το πολιτικό σώμα που ονομάζουμε λαός, ο οποίος μέσα από την αντιπαράθεσή του με την εξουσία, εγχώρια και ξένη, δημιουργεί εντός του εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που ένεκα των διαφορετικών συμφερόντων τους συγκροτούνται σε αντίπαλες τάξεις. Αυτή η αναγκαία για την κοινωνική δικαιοσύνη διαδικασία προϋποθέτει απαραίτητα την ύπαρξη ενός γεωγραφικού και κοινωνικού χώρου, εντός τού οποίου οι αδύναμες τάξεις θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι ισχυρές τάξεις δεν έχουν ανάλογη ανάγκη, αφού η οικονομική τους δύναμη τους επιτρέπει να είναι κοσμοπολίτες. Ίσως πρέπει να διεκδικήσουμε ξανά την έννοια του έθνους, την οποία χωρίς επιφύλαξη εκχωρήσαμε στην ολιγαρχία, που τη χρησιμοποιεί μετασχηματίζοντας την σε εθνικισμό για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της εις βάρος άλλων λαών και εθνών.
Βλέπετε κάποιο σχέδιο, κάποια οπτική και πολιτική προοπτική που να οδηγεί σε ξέφωτο;
Κατά τη γνώμη μου, απαραίτητες προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση είναι οι ακόλουθες:
α) Η έξοδος από την Ευρωζώνη ούτως ώστε να αποκτήσουμε πάλι εκείνα τα εργαλεία για τη χάραξη ανεξάρτητης και αυτοδύναμης οικονομικής πολιτικής. Αυτό δίνει τη δυνατότητα σε αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων που θα έχει ως συνέπεια την αύξηση της εγχώριας παραγωγής, εφόσον βέβαια συνδυαστεί με προστατευτισμό των ελληνικών προϊόντων. Η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, θα αποστερήσει το ευρωϊερατείο και την ΕΚΤ από τη δυνατότητα εκβιασμού της χώρας με την διακοπή τής ρευστότητας.
β) Η άρνηση πληρωμής του χρέους, με ταυτόχρονη έξοδο από την Ε.Ε., αφού τέτοια άρνηση μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ δεν είναι δυνατή.
γ) Η τιμωρία των ενόχων που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση αυτή -δηλαδή πολιτικών, τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών- για να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη αλλά και το αίσθημα δικαίου στους πολίτες.
δ) Η έρευνα με εισαγγελείς και ορκωτούς λογιστές στα ταμεία των τραπεζών, για να δούμε επιτέλους πού πήγαν εκείνα τα 220 δισεκατομμύρια με τα οποία ενισχύθηκαν οι τράπεζες τα τελευταία αυτά χρόνια, με μετρητά και εγγυήσεις του Δημοσίου, χωρίς να επιστραφεί κανένα ποσό από αυτά στην κοινωνία.
ε) Η κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.
στ) Η εκπόνηση νέου Συντάγματος, σύμφωνα με το πρότυπο της Ισλανδίας το 2011. Χωρίς συντακτική συνέλευση και εκπόνηση νέου Συντάγματος η ολιγαρχική δομή του καθεστώτος θα μένει ακέραια.
Τα πιο πάνω αποτελούν τη βάση για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας και μαζί με άλλες λεπτομερείς προτάσεις, που έχουν ήδη διατυπωθεί από τις πιο σοβαρές και συγκροτημένες αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες είναι ίσως ελάχιστες αλλά υπαρκτές, μπορούν να δώσουν μια ελπίδα διεξόδου στην ταλαιπωρημένη χώρα.
Επειδή, όμως, όλα αυτά απαιτούν τη δημιουργία συγκυριών τις οποίες δεν ελέγχουμε ατομικά, όσοι απλώς επιθυμούμε κοινωνική δικαιοσύνη, μπορούμε μόνο με όση δύναμη διαθέτουμε, μέσα από όποιον χώρο θεωρούμε πως είναι προνομιακός για μας, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για ν’ αλλάξουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων που έχουν ισοπεδωθεί από τριάντα χρόνια ατομικισμού και lifestyle.
