Οι αυτοκρατορικές βλέψεις της Τουρκίας, διαχρονικά και διαταξικά, από τον κοσμικό αστό πρόεδρο Οζάλ ως τον ισλαμιστή «Σουλτάνο» Ερντογάν, αποκλείουν μια σταθερή και μακροπρόθεσμη συμφιλίωση με ΗΠΑ και Ευρώπη.
Πρώτον: Οι ΗΠΑ πρωτίστως απαιτούν από τους Συμμάχους (ΝΑΤΟ) πειθαρχία στην ηγεσία τους. Για να αντιμετωπίσει η Δύση την Κίνα και Ρωσία σε μάχη «ή ταν ή επί τας».
Δεύτερον: Κοινή επιδίωξη Τραμπ και Μπάιντεν είναι η αμερικανική ηγεμονία. Η διαφορά είναι θέμα μορφής και τακτικής, όχι ουσίας. Ο Τραμπ εφάρμοζε το «διαίρει και βασίλευε» επί των Συμμάχων. Ο Μπάιντεν επιζητά την «εθελοντική» υποταγή τους, όπως στο παρελθόν.
Τρίτον: Παύει η «τουρκική εξαίρεση». Ο Ερντογάν προτείνει στις ΗΠΑ σχέση win-win, αμοιβαία κέρδη με ισοτιμία. Ο Μπάιντεν απαιτεί υποταγή. Η διαφορά είναι χαώδης.
Τέταρτον: Ούτε η δική μας ζωή θα είναι εύκολη κι απλή. Από τον Παγκόσμιο Πόλεμο και ως τώρα η Ελλάδα είχε, ως προτεκτοράτο, μια μόνο προστάτιδα δύναμη: Τις ΗΠΑ, διάδοχο των Άγγλων. Εσχάτως αποκτά δεύτερο προστάτη, τη Γερμανία, ενώ και η Γαλλία, ως μικρότερος τρίτος παίκτης, δίνει το «παρών». Το παιχνίδι γίνεται περίπλοκο.
Καταλύτης
Καταλύτης πολιτικών εξελίξεων τείνει να γίνουν τα, διακομματικά καθώς φαίνεται, σεξουαλικά θέματα. Να μην πέσει κανείς από τα σύννεφα αν αποδειχθούν μάννα εξ ουρανού για να ικανοποιηθούν-συγκαλυφθούν-αποκαλυφθούν εσωτερικές πολιτικές, οικονομικές και προσωπικές στοχεύσεις. Π.χ. η απελευθέρωση αρχαιολογικών χώρων (Ελληνικό) από την κυρία Μενδώνη εμπλέκεται ως στοιχείο για τις σχέσεις της με τον υπό κράτηση Δημ. Λιγνάδη και τις σεξουαλικές του δραστηριότητες. Όπως ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια έτσι και οι ισχυροί παράγοντες, γηγενείς ή ξένοι, έχουν ή δημιουργούν ευκαιρίες για να πειθαρχούν τους κυβερνώντες, να κολακέψουν τους μεν και να πλήξουν τους αντιπάλους τους.
Από τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, την Αίγυπτο ή τη Λιβύη, μια δήθεν «Άνοιξη» γκρεμίζει καθεστώτα και κυβερνήσεις. Σ’ εμάς Άνοιξη είναι πλέον και ο χειμώνας.
Ο Ερντογάν δεσμώτης – Η Ελλάδα ανδράποδο
Ο Ερντογάν έχει πιστέψει, όχι άδικα ως τώρα, ότι μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρο του Οζάλ που μιλούσε, από τη δεκαετία του ’80, για μια Τουρκία «από τη Βιέννη έως την Κίνα». Η διαφορά είναι ότι ο Οζάλ και η τότε κυρίαρχη κοσμική, κεμαλική ελίτ, στρατός και οικονομικοί παράγοντες, πίστευαν ότι η Δύση συμβάδιζε με τις τουρκικές φιλοδοξίες. Οι Βρυξέλλες υποδέχθηκαν θριαμβευτικά τον τότε νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Ερντογάν ως «κορυφαίο «Ευρωπαίο πολιτικό». ΗΠΑ και Ε.Ε. έβλεπαν στον Ερντογάν, τη συνέχεια του Οζάλ, μια κοσμική Τουρκία που έτεινε να ενσωματωθεί, πολιτιστικά και θρησκευτικά, στη Δύση, εμπροσθοφυλακή για επάνοδο των δυτικών δυνάμεων στις παλιές αποικίες τους. Οι Δυτικοί όταν κατάλαβαν το λάθος τους τα χάσανε.
Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα ήταν ένα ανδράποδο, μέρος των τουρκικών «κτήσεων» χωρίς καμία υποστήριξη. Παρά τη ριζική αλλαγή η ελληνική ελίτ εμμένει στην ίδια γραμμή με μόνη πηγή αντίστασης τους απλούς Έλληνες. Σ’ αυτόν το δρόμο συμφωνούσε και η κοσμική, κεμαλική ελίτ της Τουρκίας αφού θα ήταν ο μόνος μεγάλος κερδισμένος, εθνικά και ταξικά.
Μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα τα ηνία της εξουσίας παίρνουν οι εθνικιστές και ισλαμιστές πιστοί στον Ερντογάν. Μοιραία η πυξίδα της Τουρκίας δείχνει πλέον προς Ανατολάς και όχι (μόνο) προς Δυσμάς. Οι S-400 είναι το επιφαινόμενο της βαθιάς στροφής. Θεωρητικά, ο Ερντογάν μπορεί, ίσως, να βρει συμβιβαστική φόρμουλα με τις ΗΠΑ κάνοντας τακτικό ελιγμό. Ενδέχεται να του το επιτρέψουν οι Ρώσοι, με σοβαρό αντάλλαγμα. Οι πύραυλοι μπορεί να αδρανοποιηθούν, ως τακτική υποχώρηση. Και μπορεί, ίσως, ο Ερντογάν να επιβιώσει αν πείσει τον κόσμο ότι κάνει τακτικό ελιγμό. Αλλά θα τον φάνε ζωντανό οι δικοί του αν υποψιαστούν ότι τους αφήνει βορρά στους «κακούς» για να γλιτώσει ο ίδιος. Άλλωστε ούτε οι κοσμικοί Τούρκοι θα τον συγχωρέσουν για όσα τραβάνε τώρα. Ακόμα και αν βλέπει αδιέξοδο ο Ερντογάν είναι αναγκασμένος να επιμείνει στην ίδια πολιτική που κλείνει το δρόμο προς τη Δύση χωρίς να απελευθερώνει την οδό ανατολικά. Ο Καύκασος και η Συρία είναι ζωτικός χώρος για τη Ρωσία και δεν θα τον εγκαταλείψουν. Ο Ερντογάν αν ξεφύγει από την ασφυκτική αγκαλιά των ΗΠΑ θα είναι για να πέσει στα σιδερένια δάχτυλα της Ρωσίας.
Εμείς λέμε από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Δεν είναι για λύπηση. Έχει κλείσει και ο δρόμος για το ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου». Επειδή οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία ελπίδα να νικήσουν στον διεθνή ανταγωνισμό με Κίνα-Ρωσία παρά μόνο αν όλη η Δύση, δηλαδή η Ε.Ε., αλλά και ο έσχατος πιθανός σύμμαχος συνταχθούν με σιδερένια πειθαρχία σε ένα ενιαίο Μέτωπο μάχης. Η Ρωσία μπορεί να κάνει μόνο τακτικές, συγκυριακές, επιφανειακές, υποχωρήσεις στην Τουρκία. Οι ΗΠΑ το ίδιο. Αν, ή όταν, η Τουρκία συμβιβαστεί ο Ερντογάν θα φύγει, αν προλάβει. Αλλιώς θα συντριβεί αυτός και η χώρα του. Η Ελλάδα δεν είναι παίκτης. Είναι άθυρμα όλων όσοι έχουν στήσει χορό γύρω-τριγύρω, από τους μικροσκοπικούς Σκοπιανούς, τους διψασμένους Αλβανούς, τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους και όποιος άλλος προλάβει.
