Ευαγγέλιο για τον Σουλτάνο είναι το γνωστό ρητό του Μάο «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Όσο οι ΗΠΑ εφαρμόζουν τη «στρατηγική Ράμσφελντ» (υπουργός Άμυνας επί Μπους του νεότερου) για έναν «διαρκή πόλεμο, αναταραχή και αστάθεια», με σύνηθες πρόσχημα την τρομοκρατία, ο Ερντογάν τρέχει πρόθυμος να συμβάλλει στη «Νέα Τάξη». Οπότε όσοι ποντάρουν τα ρέστα τους σε «τουριστικά τρίμηνα θερινής ραστώνης», είναι χαμένοι από χέρι. Ο Ερντογάν έχει τη Ρωσία ως αντίβαρο ώστε οι Αμερικάνοι να μην τον μετατρέψουν από πρόθυμο μπάτλερ σε υπηρέτη και δούλο.
Οι ΗΠΑ υιοθέτησαν, αντίστρεψαν και προσάρμοσαν υπέρ της δικής τους αντίληψης τη θεωρία του Τρότσκι για «διαρκή Επανάσταση». Πολλοί συνεργάτες, ομοϊδεάτες ή υπάλληλοι του Ράμσφελντ, αναφέρονταν από τα αμερικανικά ΜΜΕ ως τροτσκιστές χωρίς να κατηγορούνται για (φιλο)κομμουνισμό.
Εκλογές και πολιτικό αδιέξοδο
Ο Ερντογάν θέλει την Τουρκία ως «επιβλέπουσα» δύναμη για λογαριασμό των ΗΠΑ στην ευρεία περιοχή από τα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή, τον Καύκασο, έως την Κίνα. Η μόνη χώρα που δεν έχει αποδεχθεί επισήμως (ακόμα;) αυτόν το ρόλο είναι η Ελλάδα. Οι πολιτικές δυνάμεις που αντιδρούν μειώνονται, όμως, με την πάροδο του χρόνου και εξασθενούν. Ο κόσμος αντιστέκεται, ακόμα. Αλλά έχει στηθεί πολιτικό σκηνικό χωρίς διέξοδο απεγκλωβισμού. Οι εκλογές, όποτε γίνουν, δεν προσφέρουν εναλλακτική λύση, ούτε καν ως αυταπάτη εναλλαγής. Όλες οι δημοσκοπήσεις επαναλαμβάνουν την ίδια εικόνα με εντυπωσιακή σταθερότητα παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να στηθεί ένας «ζωντανός» δικομματισμός, εναλλακτικής προοπτικής. Μάταια.
Η μόνη φορά, μεταπολεμικά, που οι «επιβλέπουσες» δυνάμεις δεν κατάφεραν να επιβάλλουν τους στόχους τους, στο δημοκρατικό πλαίσιο, ήταν όταν συγκρούστηκε η κυβέρνηση της «Ένωσης Κέντρου» του Γ. Παπανδρέου με το Παλάτι το 1965, που έκλεισε με απώλεια ελληνικού εδάφους, την ημικατοχή της Κύπρου.
Η Τουρκία του Ερντογάν συνεχίζει την πολιτική του προέδρου Οζάλ (1980-90) που ονειρευόταν μια Τουρκία «από τη Βιέννη ως την Κίνα», διαλαλώντας από τότε ότι το μέλλον της Τουρκίας ήταν στην αναθεώρηση/κατάργηση Συνθηκών ή και Συμμαχιών.
Η ανοχή της Ρωσίας
Ο Ερντογάν για να βγάλει την Τουρκία από την «ουδετερότητα» και να τη βάλει στο «δρόμο του Οζάλ» συνέτριψε αδυσώπητα το στρατιωτικό κεμαλικό κατεστημένο, προσκολλημένο στη «Συμφωνία της Γιάλτας» και τη μοιρασιά του Κόσμου στις αυτοκρατορίες της Δύσης και της Σοβιετικής Ένωσης με την Κίνα ανύπαρκτη, ακόμα. Όσο ο Ερντογάν δεν τραβάει στα άκρα το σκοινί, η Ρωσία θα καταπίνει τις προκλήσεις του, θα τον ανέχεται. Ο ρόλος της Ρωσίας, όμως, ως καταφύγιο της Τουρκίας έναντι της πίεσης των ΗΠΑ έχει ημερομηνία λήξης. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν σύντομη έκβαση στις σχέσεις τους με τη Ρωσία και ο Πούτιν με δηλώσεις του (28/6/21) απείλησε με βίαιη απάντηση σε οποιαδήποτε πρόκληση.
Αν (ή όταν) η Τουρκία αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη σχέση με τη Μόσχα για να προσκολληθεί μονομερώς στις ΗΠΑ, θα ανοίξει χάσμα ασφάλειας στα πλευρά της Ρωσίας. Αν τότε η Μόσχα δεν καταφέρει να πετύχει τουλάχιστον «ουδετερότητα» της Τουρκίας θα έχει μπει στο δίλημμα ή του πολέμου (με την Τουρκία) ή του αργού στραγγαλισμού από τις ΗΠΑ. Η στάση των ΗΠΑ σε περίπτωση ρωσοτουρκικής σύγκρουσης θα πρέπει να απασχολεί τον Ερντογάν. Μια μεγάλη, ισχυρή και σταθερή Τουρκία είναι αντίθετη με τη «στρατηγική Ράμσφελντ». Ο Μπάιντεν μάλλον δεν θα στενοχωρηθεί αν οι Ρώσοι καταφέρουν ό,τι δεν πέτυχαν οι ΗΠΑ το 2016.
Η μετάβαση από την πρωθυπουργία ως την εδραίωσή του, ως πρόεδρος, ήταν η μόνη στιγμή όπου ο Ερντογάν ξεγέλασε τους δυτικούς που τον υποδέχθηκαν ως τον «νέο Ευρωπαίο πολιτικό». Ο μόνος σήμερα που δεν καταλαβαίνει ότι η Τουρκία είναι επικίνδυνη είναι η εκ παραδόσεως πολιτικά αργόστροφη γερμανική καγκελαρία. Μόλις, με τη βοήθεια και της Γερμανίας, η Τουρκία εδραιωθεί ως «υπασπιστής» των ΗΠΑ, θα αμφισβητήσει το «πατρονάρισμα» της καγκελαρίας.
Τα τρία όχι και η παγίδα του ναι
Οι ΗΠΑ, με βάση τη «στρατηγική Ράμσφελντ», αποπειράθηκαν να ανατρέψουν τον Ερντογάν με στόχο να διαμελίσουν την Τουρκία, αλλά το πραξικόπημα του 2016 απότυχε. Ήταν η δεύτερη αποτυχία των ΗΠΑ μετά την αποτυχία τους να ανατρέψουν τον Άσαντ της Συρίας. Οι ΗΠΑ τώρα ψάχνονται, χωρίς λύση προσώρας. Οι Γερμανοί παλεύουν να κρατηθούν (έναντι ΗΠΑ και Ρωσίας) στην Τουρκία με νύχια και με δόντια και την πληρώνουμε εμείς. Οι ΗΠΑ στέλνουν τον Ερντογάν στην «παγίδα Αφγανιστάν». Και ταυτόχρονα ΗΠΑ και Ε.Ε. λένε τρεις φορές όχι στην Τουρκία για τα δυο κράτη στην Κύπρο, όχι στις ανοιχτές απειλές εναντίον μας, όχι στην κλιμάκωση στη Ν.Α. Μεσόγειο. Όχι επειδή αυτά μας φοβίζουν αλλά επειδή απειλούν τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό φωνάζει ο Ερντογάν ότι δεν θέλει ανάμιξη «τρίτων» στη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα. Η κρατούσα ελληνική ελίτ δεν θα είχε αντιρρήσεις αρκεί το «προϊόν» να μπορούσε να πουληθεί ανώδυνα στην ελληνική αγορά. Τελικά, άμα ξέρεις τα διπλωματικά τερτίπια και πιστεύεις τον Καβάφη ότι «και οι τρεις βλάπτουν τη Συρία το ίδιο» ανακαλύπτεις ότι όλοι οι δρόμοι σε πάνε στη Ρώμη.
