…Μετρό και μετά αεροπλάνο.
Στα χέρια μου το βιβλίο του Διονύση Μαρίνου Τελευταία Πόλη (Εκδόσεις Γαβριηλίδης). Κοιτάω λίγο τον κόσμο έξω για να πάρω μια ανάσα. Σαν να έκανα μια βουτιά στην κόλαση! Σελίδες ζοφερές σε μια εμπόλεμη ζώνη. Σε ένα τοπίο που θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε χώρα που ζει έναν εμφύλιο. Μια Γιουγκοσλαβία βγαλμένη από εφιάλτες. Ένα ζευγάρι με παιδί προσπαθεί να ξεφύγει. Περιπλανιέται στο πουθενά, σε μια χώρα νεκρή με προορισμό τη θάλασσα και τη λύτρωση. Ούτε εκεί όμως θα βρεθεί ο παράδεισος… Παντού τα ίδια. Παντού τα πεθαμένα όνειρα. Σε μια χώρα όπου δεν υπάρχουν πια παιδιά. Δεν υπάρχει τροφή. Το νερό είναι μια μολυσμένη λάσπη. Σελίδες ζοφερές, εκπληκτικής γραφής, που σου κόβουν την ανάσα. Ο εχθρός είναι παντού και πουθενά. Είναι μπροστά μας και πίσω μας. Είναι μέσα μας.
«…Ο επικεφαλής σημάδεψε καλά και ύστερα τράβηξε τη σκανδάλη. Ο άντρας προχώρησε. Όσο τον έπαιρναν τα πόδια του προχώρησε. Στο πουθενά…».
Εντελώς διαφορετικό το μυθιστόρημα Abacus-ένα παιχνίδι απληστίας της Ναταλίας Δαδίδου (Εκδόσεις Κέδρος). Η συγγραφέας, γνώστης των παρασκηνίων του χρηματοοικονομικού κλάδου, μας παρουσιάζει επί της ουσίας ένα μυθιστόρημα-δοκίμιο για την κρίση. Η διαπλοκή, τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, η απόλυτη αδηφαγία του κεφαλαίου… Η ηρωίδα, εργάζεται στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και ερευνά την υπόθεση των περίφημων «Δομημένων Ομολόγων». Καθώς φαίνεται, όμως, κανείς δεν θέλει να φτάσει η έρευνα σε βάθος. Η ίδια θα κινδυνέψει να τα χάσει όλα. Πολλές οι ανατροπές, πολλές οι προσπάθειες που πέφτουν σε τοίχους. Η ίδια, δελεασμένη και αποκοιμισμένη, μέρος του συστήματος, καταφέρνει στο τέλος να πει «όχι» και να δραπετεύσει από αυτό τον τόσο ελκυστικό κόσμο των αρπακτικών. Εξαιρετικά αποκαλυπτικό το μυθιστόρημα της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως που, προφανώς, βασίζεται και σε αληθινά γεγονότα, προσαρμοσμένα στις ανάγκες του μύθου…
Αν το Abacus βασίζεται στην πραγματικότητα του δυσώδους κόσμου των χρηματιστηριακών παιχνιδιών, ο Φακός στο στόμα του Χρήστου Χρυσόπουλου, μας παρουσιάζει την ίδια την πραγματικότητα μέσα από το κείμενο και τις φωτογραφίες που έχει τραβήξει ο ίδιος ο συγγραφέας. Τα όσα σκοτεινά σχεδιάζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες πολυτελών γραφείων, έχουν τις (ολέθριες) επιπτώσεις τους στον κόσμο που ζούμε όλοι εμείς καθημερινά. Ο συγγραφέας δεν προσπερνά αδιάφορος την καθημερινή δυστυχία. Την κοιτάζει κατάματα και την περιγράφει χωρίς διαθέσεις εξωραϊσμού. Το χρονικό αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2011. Όπως σημειώνει ο συγγραφέας «…το χρονικό γράφεται με το βλέμμα στο τώρα, αλλά δεν αποβλέπει αποκλειστικά στο σήμερα. Η στοχαστική παρατήρηση φιλοδοξεί να διατηρήσει τη δραστικότητά της, αφότου το γεγονός έχει πλέον παρέλθει…». Σήμερα, έξι μήνες μετά, δυστυχώς τα γεγονότα και οι εικόνες που περιγράφονται δεν έχουν παρέλθει… Όλο και περισσότεροι άστεγοι, όλο και περισσότερη ανέχεια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν στους κάδους των απορριμμάτων…
Η Μαρία Πετρίτση, είναι γνωστή στους αναγνώστες του Δρόμου από τα εύστοχα κείμενά της που καταπιάνονται με πολλά και διαφορετικά κομμάτια αυτής της πραγματικότητας που περιγράφει ο Χρυσόπουλος. Στη Μιράντα (Εκδόσεις Κέδρος), το καινούργιο της μυθιστόρημα που είναι κατά κάποιον τρόπο συνέχεια του Όλα λάθος, παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας παρέας τριαντάρηδων στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Τα γεγονότα υπάρχουν ως απόηχος, αλλά η πόλη είναι έντονα παρούσα. Εκεί όμως που κυρίως επικεντρώνει η συγγραφέας είναι στις σχέσεις: Φιλικές, ερωτικές ή και τα δυο! Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι οικείες. Η καταγραφή εξαιρετική. Σε κάνει να βλέπεις και να θυμάσαι τα δικά σου. Να τα αναστοχάζεσαι, απολαμβάνοντας παράλληλα το κείμενο και την πλοκή. Ένιωθα να βουτάω σε ένα δικό μου κόσμο και να τον ξαναβλέπω…
…Διαβάζω τις τελευταίες σελίδες καθισμένος σε ένα πεζούλι ψηλά στη Δαφνομήλη. Οι ήρωες είναι τόσο ζωντανοί μπροστά μου, που νομίζω πως θα τους δω να ανηφορίζουν. Περνάει μια Αφρικανή, μια Φιλιππινέζα με ένα κοριτσάκι, μια νεαρή Γαλλιδούλα, ένας λαχανιασμένος νεαρός. Και τότε πέφτω σε μια φράση: «Πόσες φορές επιτρέπουμε στον εαυτό μας αυτή την υπέροχη έκρηξη που προκαλεί ένα τυχαίο, άγνωστο χαμόγελο;» Τσακίζω τη σελίδα και αποτελειώνω το βιβλίο. Χαμογελάω στον αέρα…
«…Ο επικεφαλής σημάδεψε καλά και ύστερα τράβηξε τη σκανδάλη. Ο άντρας προχώρησε. Όσο τον έπαιρναν τα πόδια του προχώρησε. Στο πουθενά…».
Εντελώς διαφορετικό το μυθιστόρημα Abacus-ένα παιχνίδι απληστίας της Ναταλίας Δαδίδου (Εκδόσεις Κέδρος). Η συγγραφέας, γνώστης των παρασκηνίων του χρηματοοικονομικού κλάδου, μας παρουσιάζει επί της ουσίας ένα μυθιστόρημα-δοκίμιο για την κρίση. Η διαπλοκή, τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, η απόλυτη αδηφαγία του κεφαλαίου… Η ηρωίδα, εργάζεται στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και ερευνά την υπόθεση των περίφημων «Δομημένων Ομολόγων». Καθώς φαίνεται, όμως, κανείς δεν θέλει να φτάσει η έρευνα σε βάθος. Η ίδια θα κινδυνέψει να τα χάσει όλα. Πολλές οι ανατροπές, πολλές οι προσπάθειες που πέφτουν σε τοίχους. Η ίδια, δελεασμένη και αποκοιμισμένη, μέρος του συστήματος, καταφέρνει στο τέλος να πει «όχι» και να δραπετεύσει από αυτό τον τόσο ελκυστικό κόσμο των αρπακτικών. Εξαιρετικά αποκαλυπτικό το μυθιστόρημα της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως που, προφανώς, βασίζεται και σε αληθινά γεγονότα, προσαρμοσμένα στις ανάγκες του μύθου…
Αν το Abacus βασίζεται στην πραγματικότητα του δυσώδους κόσμου των χρηματιστηριακών παιχνιδιών, ο Φακός στο στόμα του Χρήστου Χρυσόπουλου, μας παρουσιάζει την ίδια την πραγματικότητα μέσα από το κείμενο και τις φωτογραφίες που έχει τραβήξει ο ίδιος ο συγγραφέας. Τα όσα σκοτεινά σχεδιάζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες πολυτελών γραφείων, έχουν τις (ολέθριες) επιπτώσεις τους στον κόσμο που ζούμε όλοι εμείς καθημερινά. Ο συγγραφέας δεν προσπερνά αδιάφορος την καθημερινή δυστυχία. Την κοιτάζει κατάματα και την περιγράφει χωρίς διαθέσεις εξωραϊσμού. Το χρονικό αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2011. Όπως σημειώνει ο συγγραφέας «…το χρονικό γράφεται με το βλέμμα στο τώρα, αλλά δεν αποβλέπει αποκλειστικά στο σήμερα. Η στοχαστική παρατήρηση φιλοδοξεί να διατηρήσει τη δραστικότητά της, αφότου το γεγονός έχει πλέον παρέλθει…». Σήμερα, έξι μήνες μετά, δυστυχώς τα γεγονότα και οι εικόνες που περιγράφονται δεν έχουν παρέλθει… Όλο και περισσότεροι άστεγοι, όλο και περισσότερη ανέχεια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν στους κάδους των απορριμμάτων…
Η Μαρία Πετρίτση, είναι γνωστή στους αναγνώστες του Δρόμου από τα εύστοχα κείμενά της που καταπιάνονται με πολλά και διαφορετικά κομμάτια αυτής της πραγματικότητας που περιγράφει ο Χρυσόπουλος. Στη Μιράντα (Εκδόσεις Κέδρος), το καινούργιο της μυθιστόρημα που είναι κατά κάποιον τρόπο συνέχεια του Όλα λάθος, παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας παρέας τριαντάρηδων στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Τα γεγονότα υπάρχουν ως απόηχος, αλλά η πόλη είναι έντονα παρούσα. Εκεί όμως που κυρίως επικεντρώνει η συγγραφέας είναι στις σχέσεις: Φιλικές, ερωτικές ή και τα δυο! Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι οικείες. Η καταγραφή εξαιρετική. Σε κάνει να βλέπεις και να θυμάσαι τα δικά σου. Να τα αναστοχάζεσαι, απολαμβάνοντας παράλληλα το κείμενο και την πλοκή. Ένιωθα να βουτάω σε ένα δικό μου κόσμο και να τον ξαναβλέπω…
…Διαβάζω τις τελευταίες σελίδες καθισμένος σε ένα πεζούλι ψηλά στη Δαφνομήλη. Οι ήρωες είναι τόσο ζωντανοί μπροστά μου, που νομίζω πως θα τους δω να ανηφορίζουν. Περνάει μια Αφρικανή, μια Φιλιππινέζα με ένα κοριτσάκι, μια νεαρή Γαλλιδούλα, ένας λαχανιασμένος νεαρός. Και τότε πέφτω σε μια φράση: «Πόσες φορές επιτρέπουμε στον εαυτό μας αυτή την υπέροχη έκρηξη που προκαλεί ένα τυχαίο, άγνωστο χαμόγελο;» Τσακίζω τη σελίδα και αποτελειώνω το βιβλίο. Χαμογελάω στον αέρα…
Κώστας Στοφόρος
Σχόλια
