Το καρπούζι είναι το φθηνότερο φρούτο του θέρους. Το ψάρι είναι το ακριβότερο έδεσμα της εποχής. Εξ ου και κατά κανόνα οι εστιάτορες -ακόμη και προ ΦΠΑ 23%- προσφέρουν το καρπουζάκι δωρεάν ως επιδόρπιο, ιδιαίτερα σε όσους προηγουμένως έχουν καταναλώσει ψάρι. Έστω και σαρδέλα ή αθερίνα.
Προσωπικώς ανήκω στη γαστρονομική μειονότητα που σιχαίνεται το καρπούζι. Αντιθέτως, ο ουρανίσκος μου υποδέχεται με ενθουσιασμό τα ψάρια, που οι διαιτολόγοι άλλωστε κατατάσσουν στην κορυφή της διατροφικής πυραμίδας και συστήνουν τη συχνότερη δυνατή κατανάλωσή τους, αντί του κρέατος. Φευ, το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής- και η τσέπη επίσης. Το φάτε μάτια ψάρια γίνεται μια μελαγχολική κυριολεξία το καλοκαίρι, αν δεν είσαι δεινός δύτης ή επιδέξιος ερασιτέχνης ψαράς και υποχρεούσαι να καταναλώνεις το ψάρι στις ψαροταβέρνες παρά θιν’ αλός, που εγγυώνται ότι διαθέτουν ολόφρεσκα, πρωινά, πελαγίσια αλιεύματα – και ποιος τα ψαρεύει» ρωτάς, γιατί το μάτι σου δεν πήρε καμιά τράτα στο λιμάνι, «εμείς οι ίδιοι» απαντά ο σερβιτόρος, δεν τον πιστεύεις, αλλά δεν το κάνεις και θέμα γιατί, έτσι κι αλλιώς, το μάτι σου παγώνει πάνω στον τιμοκατάλογο και περνάς στην επόμενη ερώτηση: «Από μαγειρευτά τι έχετε;».
Και παραγγέλνεις τα αναμενόμενα, ενώ στα πλαϊνά τραπέζια παρακολουθείς μερικές θορυβώδεις αποβάσεις εγχωρίων σκαφάτων ή Ρώσων νεόπλουτων που παραγγέλνουν τα ψάρια και τους αστακούς με βάση το μέγεθος και την τιμή τους, αρχίζοντας από την κορυφή του καταλόγου. Κι εσύ ρίχνεις μερικές κλεφτές ματιές φθόνου στο τραπέζι με τον λογαριασμό των 300 και άνω ευρώ, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό σου και την οικογένεια αυτή την πολυτελή εξαίρεση για την τελευταία μέρα των διακοπών – ίσως να την πέσεις και σε μια αστακομακαρονάδα των 70 ευρώ (με ΦΠΑ 13% ακόμη). Αλλά, δεν το κάνεις θέμα γιατί, έτσι κι αλλιώς και τα δικά σου γεμιστά και οι θηριώδεις πελαγίσιοι σαργοί των διπλανών θα κλείσουν με μια πιατέλα ταπεινό καρπούζι, προσφορά του καταστήματος – εγώ δεν τ’ αγγίζω, οι δικοί μου το ρουφάνε θορυβωδώς εκτοξεύοντας τα κουκούτσια, οι νεόπλουτοι Ρώσοι το περιφρονούν και το εγκαταλείπουν μαραζωμένο πάνω στο τραπέζι, ανάμεσα σε ανέγγιχτα ψαροκέφαλα και ραχοκοκαλιές όλο ψαχνό – οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν να τρώνε, πεταμένα λεφτά.
Αλλά, επειδή εγώ μπορεί να είμαι ένα εμπαθές μικροαστικό γουρούνι που δηλητηριάζω με ισχυρές δόσεις ταξικού φθόνου ακόμη και τη διατροφική αναψυχή, η τρόικα και η κυβέρνηση του φίτνες πρέπει να αναλάβουν την επιχείρηση ήπιας προσαρμογής στη διαδικασία μαζικής πτωχοποίησης των ιθαγενών και γαστρονομικής ώσμωσης πλουσίων και φτωχών. Χρειαζόμαστε, δίπλα στ’ άλλα, ένα διατροφικό μνημόνιο για το οποίο θα επιστρατευτούν γενετική επιστήμη και βιοτεχνολογία για να αναπτύξουν νέα φθηνοακριβά τρόφιμα. Με πρώτο το καρπουζόψαρο, υβριδικό φυτόζωο που θα συνδυάζει την υψηλή διατροφική αξία του ακριβού ψαριού με το χαμηλό κόστος του ταπεινού καρπουζιού. Αν θα φτύνετε λέπια ή κουκούτσια τρώγοντάς το, αδυνατώ να σας διευκρινίσω. Και δίπλα στα καρπουζόψαρα θα αναπτυχθεί μια ευρεία γκάμα νέων ειδών όπως τα ρεβιθομπάρμπουνα, οι αστακοφακές, οι μαρουλοζαργάνες, οι κολοκυθοσαργοί ή οι πατατοσφυρίδες. Θα τα ψαρεύουμε, θα τα κόβουμε από δέντρα και μποστάνια; Θα σας γελάσω. Πάντως, θα διαθέτουμε το απαραίτητο μενού για το απόλυτο κοινωνικό υβρίδιο της εποχής: τον χρεόδουλο.
Και παραγγέλνεις τα αναμενόμενα, ενώ στα πλαϊνά τραπέζια παρακολουθείς μερικές θορυβώδεις αποβάσεις εγχωρίων σκαφάτων ή Ρώσων νεόπλουτων που παραγγέλνουν τα ψάρια και τους αστακούς με βάση το μέγεθος και την τιμή τους, αρχίζοντας από την κορυφή του καταλόγου. Κι εσύ ρίχνεις μερικές κλεφτές ματιές φθόνου στο τραπέζι με τον λογαριασμό των 300 και άνω ευρώ, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό σου και την οικογένεια αυτή την πολυτελή εξαίρεση για την τελευταία μέρα των διακοπών – ίσως να την πέσεις και σε μια αστακομακαρονάδα των 70 ευρώ (με ΦΠΑ 13% ακόμη). Αλλά, δεν το κάνεις θέμα γιατί, έτσι κι αλλιώς και τα δικά σου γεμιστά και οι θηριώδεις πελαγίσιοι σαργοί των διπλανών θα κλείσουν με μια πιατέλα ταπεινό καρπούζι, προσφορά του καταστήματος – εγώ δεν τ’ αγγίζω, οι δικοί μου το ρουφάνε θορυβωδώς εκτοξεύοντας τα κουκούτσια, οι νεόπλουτοι Ρώσοι το περιφρονούν και το εγκαταλείπουν μαραζωμένο πάνω στο τραπέζι, ανάμεσα σε ανέγγιχτα ψαροκέφαλα και ραχοκοκαλιές όλο ψαχνό – οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν να τρώνε, πεταμένα λεφτά.
Αλλά, επειδή εγώ μπορεί να είμαι ένα εμπαθές μικροαστικό γουρούνι που δηλητηριάζω με ισχυρές δόσεις ταξικού φθόνου ακόμη και τη διατροφική αναψυχή, η τρόικα και η κυβέρνηση του φίτνες πρέπει να αναλάβουν την επιχείρηση ήπιας προσαρμογής στη διαδικασία μαζικής πτωχοποίησης των ιθαγενών και γαστρονομικής ώσμωσης πλουσίων και φτωχών. Χρειαζόμαστε, δίπλα στ’ άλλα, ένα διατροφικό μνημόνιο για το οποίο θα επιστρατευτούν γενετική επιστήμη και βιοτεχνολογία για να αναπτύξουν νέα φθηνοακριβά τρόφιμα. Με πρώτο το καρπουζόψαρο, υβριδικό φυτόζωο που θα συνδυάζει την υψηλή διατροφική αξία του ακριβού ψαριού με το χαμηλό κόστος του ταπεινού καρπουζιού. Αν θα φτύνετε λέπια ή κουκούτσια τρώγοντάς το, αδυνατώ να σας διευκρινίσω. Και δίπλα στα καρπουζόψαρα θα αναπτυχθεί μια ευρεία γκάμα νέων ειδών όπως τα ρεβιθομπάρμπουνα, οι αστακοφακές, οι μαρουλοζαργάνες, οι κολοκυθοσαργοί ή οι πατατοσφυρίδες. Θα τα ψαρεύουμε, θα τα κόβουμε από δέντρα και μποστάνια; Θα σας γελάσω. Πάντως, θα διαθέτουμε το απαραίτητο μενού για το απόλυτο κοινωνικό υβρίδιο της εποχής: τον χρεόδουλο.
*Καρπουζόψαρα: Μικρή λογοκλοπή από το διήγημα του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
