Καινοτομία των Ιαπώνων είναι και η σατανική επινόηση των «γυναικών παρηγοριάς» ή «γυναικών ανακούφισης», αγγλιστί «comfort women»! Όπως και να αποδοθεί στα ελληνικά, πρόκειται για εξωραϊστικούς χαρακτηρισμούς καθώς στην κυριολεξία πρόκειται για «σκλάβες του σεξ» σε «στρατιωτικά μπουρδέλα»! Μία πράξη ακραία ταπεινωτική πέρα από κάθε όριο ηθικής ανήθικη και ανθρωπιάς απάνθρωπη. Το δε μέγεθος καθιστά το έγκλημα εξωπραγματικό! Περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης δεν είναι άγνωστες στους πολέμους, αλλά οι Ιάπωνες οργάνωσαν το βιασμό ως θεμιτή στρατιωτική πρακτική σε πρωτοφανή βιομηχανική κλίμακα! Κι αυτό ευλογήθηκε από τον αυτοκράτορα Χιροχίτο, τον Χίτλερ της Ασίας, και τους πρίγκιπές του, ορίζοντας ως τοπικούς νταβατζήδες αξιωματικούς των στρατιωτικών μονάδων της Ιαπωνίας!
Με αυτοκρατορικές οδηγίες, απ’ αυτές που η μνημειώδης ιαπωνική πειθαρχία και υποταγή κάνει αποδεκτές χωρίς την παραμικρή αντίρρηση, οι Ιάπωνες έστησαν μια τεραστίων διαστάσεων επιχείρηση απαγωγής με βία και εξαπάτηση, από σπίτια, χώρους δουλειάς, σχολεία, ακόμα κι ορφανοτροφεία, 400.000 γυναικών, εκ των οποίων 200.000 Κινέζες, από 12 ετών και πάνω, τις οποίες διαμοίρασαν σε όλα τα μέρη που ήταν σε δράση ιαπωνικά στρατεύματα, στην ξηρά και τη θάλασσα, για να ικανοποιούν τις σεξουαλικές ορέξεις των στρατιωτών προκειμένου να πολεμούν με καλύτερη διάθεση και με πιο αιμοβόρα διάθεση!
Έτσι, 400.000 γυναίκες, jugun ianfu ή απλά ianfu ονομάζονταν στα ιαπωνικά, χρησιμοποιήθηκαν σαν πόρνες στις πόλεις, τα χωριά, τα βουνά και τα δάση που στρατοπέδευαν οι μονάδες του ιαπωνικού στρατού! Σ’ αυτές δεν περιλαμβάνονται οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από τον ιαπωνικό στρατό χωρίς να είναι ενταγμένες σαν σκλάβες του σεξ σε κάποια στρατιωτική μονάδα.
Σύμφωνα με την καταγραφή που έκανε το ΚΚ Κίνας στις περιοχές Σανσί, Χεμπέι, Σαντόν και Χενάν από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, οι γυναίκες που είχαν βιαστεί από Γιαπωνέζους στρατιώτες ανέρχονταν σε 363.000, από τις οποίες 122.000 είχαν μολυνθεί με αφροδίσιο νόσημα. Σε μία μόνο επιδρομή του ιαπωνικού στρατού στο Λαϊτζούο στα τέλη του 1940, είχαν βιαστεί 4.274 γυναίκες!
Στρατιωτικά πορνεία
Το πρώτο στρατιωτικό πορνείο άνοιξε στη Σαγκάη το 1932 σε ένα σταθμό για τον ιαπωνικό στόλο υπό την εποπτεία του Γιασούτζι Οκαμούρα που ήταν υπαρχηγός του ιαπωνικού εκστρατευτικού σώματος στη Σαγκάη. Αυτό γράφει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του που κυκλοφόρησαν σε βιβλίο το 1970. Και γράφει, επίσης, ότι ήταν πολύ ευχαριστημένος γιατί πλέον οι ναύτες και οι στρατιώτες του βίαζαν λιγότερες Κινέζες, αφού ο οργανωμένος από το στρατό βιασμός ανυπεράσπιστων αιχμάλωτων γυναικών δεν θεωρείτο παράπτωμα. Κι έτσι αυτή η επαίσχυντη πρακτική έγινε καθεστώς για τα εκατομμύρια των Γιαπωνέζων στρατιωτών που είχαν απλωθεί σε πολλές χώρες. Έκτοτε, κάθε στρατιωτική μονάδα, γράφει ο Οκαμούρα, συνοδευόταν από γκρουπ γυναικών που εξυπηρετούσαν τις σεξουαλικές ορμές των φαντάρων.
Σε μια αναφορά του ιαπωνικού αυτοκρατορικού υπουργείου Πολέμου με ημερομηνία 3 Σεπτεμβρίου 1942, οι ερευνητές βρήκαν στοιχεία για 400 οργανωμένα μαζικά στρατιωτικά πορνεία. 100 στη Βόρεια Κίνα, 140 στην Κεντρική Κίνα, 40 στη Νότια Κίνα, 100 στη Νότια Ασία, 10 στη νησιωτική περιοχή της Νότιας Θάλασσας και 10 στη Σαχαλίνη, το σοβιετικό νησί που ήταν υπό ιαπωνική κατοχή. Με βάση άλλη έκθεση του Asian Women’s Fund που δημιουργήθηκε από την ιαπωνική κυβέρνηση στην επέτειο των 50 χρόνων από το τέλος του πολέμου, συντάχθηκε ένας κατάλογος 125 πορνείων που λειτουργούσαν σε 15 κινέζικες πόλεις στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τη Σαγκάη, όπως η Ναντζίν και η Ναντσάν. Μόνο στη Σαγκάη έχουν εντοπιστεί 164 από τις πολύ περισσότερες εγκαταστάσεις στις οποίες εγκλωβίστηκαν χιλιάδες γυναίκες. 62 υπήρχαν ακόμα και στο απομακρυσμένο νησί Χαϊνάν.
Στο ίδιο ντοκουμέντο αναφέρονται άλλα 140 στρατιωτικά πορνεία, «σταθμοί» ονομάζονται για να μην χτυπάει πολύ άσχημα, εκ των οποίων 30 στις Φιλιππίνες, 50-και στη Βιρμανία (Μιανμάρ), 40-και στην Ινδονησία, μέχρι και 6 στα νησιά του Σολομώντα στον Ειρηνικό Ωκεανό! Επίσης υπήρχαν πάνω από 130 πορνεία-σταθμοί στην Οκινάουα που ανήκει στην Ιαπωνία, αλλά από το 1945 παραμένει υπό αμερικάνικο έλεγχο με στρατιωτικές βάσεις που καταλαμβάνουν το 25% του νησιού που έχει μήκος 100 και πλάτος 11 χλμ. Στο χάρτη της οργάνωσης «Women’s Active Museum on War and Peace» σημειώνονται στρατιωτικά πορνεία και στο Βιετνάμ, την Καμπότζη, την Ταϊλάνδη, το Τιμόρ, το Παλάου και αλλού.
Οίκοι βίας
Για την καλύτερη οργάνωση αξιοποιήθηκαν μέλη του υποκόσμου, που φρόντιζαν σε συνεργασία με αξιωματικούς να διαμορφώνουν τα κατάλληλα οικήματα σε πορνεία. Σε εκατοντάδες πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά και στρατιωτικές μονάδες δημιουργήθηκαν χιλιάδες μικροί και μεγάλοι στρατιωτικοί οίκοι ανοχής σε κτηριακά συγκροτήματα, σχολεία, ξενοδοχεία, λουτρά, αποθήκες, τράπεζες, εξοχικά, σπηλιές, αντίσκηνα, ακόμα και σε θρησκευτικούς τόπους λατρείας!
Μάλιστα, ενώ οι Ιάπωνες εξωράιζαν τα κάτεργα του σεξ με ονομασίες όπως «Χώρος διασκέδασης», «Ο παράδεισος του στρατιώτη», «Ένωση φίλων του στρατού», «Οίκος ευτυχίας», «Λέσχη αξιωματικών», «Παρηγορητική ομορφιά» ή «Οίκος Ιαπωνο-Κινεζικής φιλίας», οι πολίτες τα αποκαλούσαν «στρατιωτικά μπουρδέλα»!
Κι αν σε μερικά μέρη δεν υπήρχαν κρεβάτια, τα θύματα κακοποιούνταν στο πάτωμα. Η ταπείνωση, τα βασανιστήρια, η φυλακή και οι κάκιστες συνθήκες διαβίωσης ανάγκαζαν πολλές γυναίκες να αυτοκτονούν.
Οι κυνηγοί γυναικών φρόντιζαν να υπάρχει συνεχής ροή γυναικών δημιουργώντας ένα δίκτυο που έφτανε ως την Ιαπωνία και τη Σιγκαπούρη απ’ όπου διάλεγαν φτωχές κοπέλες που τις έπειθαν ότι θα απασχοληθούν σε καλά αμειβόμενες δουλειές ή τις αγόραζαν από τους γονείς τους. Στις άλλες χώρες δεν χρειάζονταν καν τα προσχήματα. Εάν δεν μπορούσαν να αγοράσουν το θύμα τους, σκότωναν τον πατέρα, τον αδελφό ή τον σύζυγο της κοπέλας, αποσπώντας την με το ζόρι για να τη φυλακίσουν στα στρατιωτικά πορνεία. Στην πορεία, πολλοί αξιωματικοί που μπλέχτηκαν με τα κυκλώματα διακίνησης, έγιναν κι αυτοί σωματέμποροι. Κι αυτό φαίνεται από τα ντοκουμέντα που έχουν βρει οι ερευνητές και οι δικηγόροι ορισμένων γυναικών που μετά τον πόλεμο προσπάθησαν να αποζημιωθούν για το κακό που είχαν πάθει.
Το 1938, στη Σαγκάη, οι διακινητές προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν 3.000 γυναίκες οργανώνοντας απαγωγές και αγορές σε κοντινά και μακρινά μέρη. Από το Σουτζόου απήχθησαν 2.000 γυναίκες, από το Γουσί 3.000 και από το Χαντζόου 20.000!
Έτσι ο ιαπωνικός στρατός έστησε οίκους ανοχής για τους στρατιώτες του σε όλα τα μέτωπα που είχε αναπτυχθεί. Ο Συνταγματάρχης Hara Zenshiro είχε ζητήσει 20.000 γυναίκες για το στρατό που επιχειρούσε στην περιφέρεια Γκουαντόν!
Ιδεολογία σφαγής
Παράλληλα με τις Κινέζες, οι Ιάπωνες άρχισαν να μεταφέρουν στην Κίνα και γυναίκες που είχαν απαχθεί από την Κορέα, την Ιαπωνία και την Ταϊβάν, η οποία από την πρώτη επιδρομή της Ιαπωνίας σε κινεζικά εδάφη, το 1895, ήταν αποικία της. Κι αυτές οι κοπέλες συχνά μεταφέρονταν από περιοχή σε περιοχή με στρατιωτικά καμιόνια, με τρένα ή με πολεμικά πλοία, χωρίς να γνωρίζουν πού πήγαιναν χάνοντας κάθε επαφή με τις οικογένειές τους. Μάλιστα, μία από τις τακτικές που χρησιμοποιούσαν οι Ιάπωνες για να εξαφανίζονται οριστικά τα ίχνη των απαχθέντων ήταν να στέλνουν τις γυναίκες από τις πόλεις σε απομακρυσμένες μονάδες στην ύπαιθρο και τις γυναίκες από τα χωριά σε πόλεις.
Γρήγορα δημιουργήθηκε ένα εκτεταμένο δίκτυο το οποίο για να λειτουργεί ανελλιπώς έπρεπε να τροφοδοτείται συνεχώς με γυναίκες, με άμεση αντικατάσταση και αναπλήρωση των κενών που δημιουργούνταν, επειδή τα κορίτσια μεγάλωναν ηλιακά με δεδομένο ότι αυτή η επιχείρηση κράτησε 13 χρόνια και οι γυναίκες γερνούσαν πρόωρα από τις κακουχίες που υφίσταντο ή αρρώσταιναν από αφροδίσια και άλλα εκφυλιστικά νοσήματα με συνέπεια να πεθαίνουν ή να αχρηστεύονται μέσα σε μερικούς μήνες στα κάτεργα του σεξ.
Να σημειωθεί δε ότι τα πορνεία, με στρατιωτικούς κανονισμούς, φρουρά και στρατιωτικούς γιατρούς να τα εποπτεύουν, εργάζονταν από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδυ. Σε πολλές περιπτώσεις, οι Γιαπωνέζοι χρησιμοποιούσαν τις γυναίκες για αγγαρείες, να καθαρίζουν κτήρια, να πλένουν τα ρούχα των αξιωματικών κ.λπ. και το βράδυ τις βίαζαν ομαδικά. Στην ίδια μοίρα ήταν και οι κοπέλες από φτωχές οικογένειες της Ιαπωνίας οι οποίες είχαν προσληφθεί, υποτίθεται, για να εργαστούν σε νοσοκομεία και σε άλλες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Όσες αντιστάθηκαν κακοποιήθηκαν άγρια μέχρι να υποκύψουν. Στους φακέλους υπάρχει πληθώρα καταθέσεων από γυναίκες για παρόμοια περιστατικά.
Πάντως, αν μπορεί κανείς να μιλήσει για διαβάθμιση της βαρβαρότητας, απ’ όλες τις γυναίκες που απήγαγαν οι Ιάπωνες από διάφορες χώρες, οι Κινέζες υφίσταντο την πιο σκληρή μεταχείριση επειδή η αυτοκρατορική Ιαπωνία θεωρούσε την Κίνα ως τη φυσική της προέκταση καθώς είχε τις πιο μεγάλες εκτάσεις, είχε το περισσότερο σιτάρι που χρειαζόταν ο ιαπωνικός στρατός που επεκτεινόταν στην ανατολική Ασία και ήταν ο μοναδικός δρόμος στη στεριά για να φτάσει ο εισβολέας στις γειτονικές χώρες. Και για να πετύχει η εκστρατεία έπρεπε η αυτοκρατορική ελίτ να πείσει τους Γιαπωνέζους, πολίτες και στρατιώτες, ότι οι Κινέζοι ήταν υπάνθρωποι, κατά το πρότυπο που χρησιμοποιούσαν με επιτυχία οι Ευρωπαίοι για την αποικιοκρατική τους ηγεμονία.
Γι’ αυτό, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, με βάση τη διαπαιδαγώγηση των στρατιωτικών, ο βιασμός γινόταν και ως ένδειξη κατάκτησης, όχι απλώς ως εκτόνωση της σεξουαλικής πείνας των ανδρών. Ήταν πράξη ταπείνωσης του αντιπάλου. Οι Ιάπωνες κακοποιούσαν τις Κινέζες, αλλά στόχος της ταπείνωσης ήταν οι άνδρες καθώς θεωρούσαν ότι ο βιασμός αποτελεί απόδειξη της ανικανότητας των Κινέζων να τις υπερασπιστούν. Τρανή απόδειξη ότι η αλαζονεία και ο ρατσισμός είναι συστατικά της γιαπωνέζικης αυτοκρατορικής κουλτούρας.
Πολυεθνικά θύματα
Στην έκθεση που παρουσιάστηκε το 1998 από τον G.J. McDougal, Ειδικό Απεσταλμένο του ΟΗΕ για την Αποτροπή των Διακρίσεων και την Προστασία των Μειονοτήτων, υπό τον τίτλο «Σύγχρονες μορφές δουλείας: Συστηματικοί βιασμοί, σεξουαλική σκλαβιά και πρακτικές δουλείας κατά τη διάρκεια πολεμικών συγκρούσεων», στο κεφάλαιο για τους «σταθμούς των γυναικών ανακούφισης» στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συμπεριλαμβάνεται η παρακάτω επισήμανση: «Μεταξύ του 1932 και του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ιαπωνική κυβέρνηση και ο ιαπωνικός αυτοκρατορικός στρατός ανάγκασαν πάνω από 200.000 γυναίκες σε σεξουαλική σκλαβιά σε κέντρα βιασμού σε όλη την Ασία. Μόνο το 25% περίπου αυτών των γυναικών λέγεται ότι επέζησε από τις καθημερινές κακοποιήσεις.»
Οι περισσότερες απ’ αυτές τις γυναίκες ήταν Κινέζες, Κορεάτισσες και Γιαπωνέζες και οι υπόλοιπες από τις Φιλιππίνες, τη Μαλαισία, την Ινδονησία και την Ταϊβάν.
Αξιοσημείωτο δε είναι ότι έστω σε περιορισμένο αριθμό, οι Γιαπωνέζοι έριξαν στα πορνεία τους ακόμα και πολίτες της Ευρώπης, όπως η περίπτωση που έγινε γνωστή με μερικές εκατοντάδες Ολλανδέζες που κατοικούσαν στην Ινδονησία, ολλανδική αποικία που κατελήφθη από τους Ιάπωνες το 1942, για την κακοποίηση των οποίων η Ολλανδία στράφηκε μεταπολεμικά κατά της Ιαπωνίας και κατάφερε έντεκα Ιάπωνες αξιωματικοί να καταδικαστούν σε φυλάκιση και ένας σε θάνατο.
Αιχμάλωτοι
Βέβαια, οι Ιάπωνες δεν χρησιμοποίησαν πολίτες μόνο για τα στρατιωτικά τους πορνεία. Χρησιμοποίησαν ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς σκλάβων για άλλα καταναγκαστικά έργα, όπως δρόμους, γέφυρες κ.λπ.
Το 1965 που οι Κορεάτες -υπό την καθοδήγηση των Αμερικάνων- διαπραγματεύονταν συνθήκη εξομάλυνσης των σχέσεων με τους Ιάπωνες, στα θέματα που συζητήθηκαν ήταν και η χρήση 1.032.684 Κορεατών σε καταναγκαστικά έργα, από τους οποίους το 10%, 102.603 άνθρωποι, πέθαναν ή τραυματίστηκαν στη διάρκεια της σκλαβιάς τους.
Απ’ όλες τις περιπτώσεις εξουθένωσης μέχρι θανάτου αιχμαλώτων, η πιο γνωστή αφορά την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής και της γέφυρας του ποταμού Κβάι (Κουάι) στην Ταϊλάνδη, που έγινε γνωστή από την κινηματογραφική ταινία, για την οποία χρησιμοποιήθηκαν 62.000 αιχμάλωτοι Δυτικοί στρατιώτες, Άγγλοι, Αμερικάνοι, Αυστραλοί και Ολλανδοί, από τους οποίους 12.000 πέθαναν από τις κακουχίες. Οι Ιάπωνες τούς μεταχειρίστηκαν όπως μεταχειρίζονταν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες τους αιχμαλώτους στις αποικίες τους στην Ινδία, την Αφρική κι αλλού. Για την ιστορία, στην κατασκευή αυτού του έργου χρησιμοποιήθηκαν επίσης Ταϊλανδοί, Βιρμανοί, Μαλαισιανοί και Ινδονήσιοι, περίπου 400.000 συνολικά σκλάβοι εκ των οποίων 150.000 άφησαν τα κόκκαλά τους στη ζούγκλα της Ταϊλάνδης.
Όμως, την πιο χυδαία, σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση επιφύλασσαν οι Ιάπωνες στις στρατιωτίνες, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και του αντιγιαπωνέζικου αντιφασιστικού μετώπου που πιάνονταν αιχμάλωτες. Όσες επιβίωναν από τα βασανιστήρια και τους βιασμούς στέλνονταν σαν σκλάβες του σεξ στα χειρότερα μέρη, στα πιο απόμακρα, τα πιο κακοτράχαλα, εκεί που κάθε γυναίκα ήταν εντελώς απροστάτευτη, φτηνό αντικείμενο στα χέρια στρατιωτών που ζούσαν σαν αγρίμια. Σ’ αυτά τα άκρα, δεν υπήρχαν ούτε στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, ούτε προφυλακτικά για τα οποία στις πόλεις φρόντιζε σε κάποιο βαθμό ο στρατός ώστε να μην προσβάλλονται από αφροδίσια οι στρατιώτες, με αποτέλεσμα εκτός από τις μεταδοτικές ασθένειες οι γυναίκες να μένουν έγκυες και όταν πια δεν προσφέρονταν για σεξ δένονταν στα δέντρα για να εξασκούνται οι στρατιώτες στη χρήση της ξιφολόγχης σε ζωντανούς οργανισμούς! Δεκάδες χιλιάδες αγωνίστριες θάφτηκαν κατακρεουργημένες γύρω από τα στρατόπεδα του ιαπωνικού στρατού.
Οι «κανόνες» ήταν πάρα πολύ αυστηροί για τις γυναίκες. Κάθε αντίδραση στον εξευτελισμό, την κακοποίηση, την πείνα και τη στέρηση προξενούσε ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια μέχρι αποκεφαλισμούς που συχνά περιλάμβαναν και άλλα συγγενικά πρόσωπα για παραδειγματισμό.
Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τη φρίκη που έζησαν αυτές οι ανθρώπινες υπάρξεις, πολλές από τις οποίες δεν επέζησαν από τη βία και τις αρρώστιες∙ άλλες αυτοκτόνησαν, πολλές συνετρίβησαν ψυχολογικά και σχεδόν όλες δεν τόλμησαν να καταγγείλουν τα παθήματά τους από φόβο και ντροπή. Ζωντανά ράκη δεν μπόρεσαν ούτε να παντρευτούν ούτε παιδιά να κάνουν.
Συγκάλυψη και αποκάλυψη
Σήμερα, παρ’ όλο που υπάρχουν πολλά βιβλία και άρθρα διεθνώς, οι κυβερνήσεις και το κατεστημένο της Ιαπωνίας εξακολουθούν να υποβαθμίζουν ή να αρνούνται να παραδεχτούν τα εγκλήματα των προγόνων τους, ενώ προκλητικά κορυφαίοι αξιωματούχοι επιμένουν να τιμούν τους εγκληματίες πολέμου που καταδικάστηκαν τελεσίδικα από τα διεθνή δικαστήρια, ορισμένοι και με την ποινή του θανάτου.
Αλλά ούτε αυτό ενοχλεί τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους καθώς αυτομάτως από το 1945 οι Ιάπωνες μεταμορφώθηκαν σε σύμμαχους και συνεργούς της Δύσης, όπως στον πόλεμο της Ουκρανίας κατά της Ρωσίας και στη στρατιωτική παρενόχληση της Κίνας στις νότιες θάλασσες.
Η ιστορία της Δύσης απ’ όπου και να την πιάσεις μυρίζει απανθρωπιά.
Μήπως και η βαρβαρότητα των Σιωνιστών του Ισραήλ που μπροστά στα μάτια των Δυτικών και με την άμεση ή έμμεση υποστήριξή τους αφανίζουν τους άοπλους και απροστάτευτους Παλαιστίνιους με απαράμιλλη αγριότητα, δεν αποτελεί τη σύγχρονη εκδοχή της βαρβαρότητας που έχουν επιδείξει οι Γιαπωνέζοι, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Γερμανοί και οι Αμερικάνοι σε όλη την ανθρωπότητα; Μία από τα ίδια είναι με πιο σύγχρονα μέσα και με ακόμα μεγαλύτερη απανθρωπιά.
Βέβαια, μπορεί το θέμα των εγκλημάτων της Ιαπωνίας να μην προβάλλεται στη Δύση, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια στην Κίνα, την Κορέα και σε άλλες χώρες έχει δοθεί σημαντική δημοσιότητα, με δημόσιες εκδηλώσεις μνήμης, ντοκιμαντέρ, άρθρα, βιβλία, τηλεοπτικές εκπομπές και μνημεία. Τουλάχιστον στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που κατοικούν στην ανατολική Ασία, τα τερατώδη εγκλήματα δεν είναι άγνωστα. Μπορεί κάποια στιγμή να αποφασίσουν και οι Δυτικοί να μιλήσουν γι’ αυτά με την ένταση και τη βαρύτητα που έχουν. Γιατί η συγκάλυψή τους από τη Δύση ξεσκεπάζεται και οι φωνές που ανακινούν τις μνήμες γίνονται όλο και πιο δυνατές.
(Τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά είναι από το βιβλίο «Chinese Comfort Women – Μαρτυρίες από τις σκλάβες του σεξ της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας» των Peipei Qiu, Su Zhiliang και Chen Lifei, εκδ. Oxford University Press, 2013)
(Στο επόμενο: Η σφαγή στη Ναντζίν)
