Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Οργή και απελπισία ήταν η εικόνα της Βουλής.
Ένας πολυτελής οίκος ενοχής, λαμογιάς, φτηνής ατάκας, διάχυτης διαπλοκής και ξεφτίλας.
Ένας εσμός από υπάκουα τσιράκια που μας έφτυναν κατάμουτρα, που παρουσίαζαν το θύμα σαν θύτη, που δεν δίσταζαν να ξεφτιλίζουν τα χτεσινά «αδέρφια» τους και να τα στέλνουν στην πυρά.
Πάνω απ’ όλα να περιφρουρηθεί το «αφεντικό», η εξουσία του, η κυβέρνησή του.
Μια κανονική «συμμορία» ορκισμένη στο αφεντικό-σύστημα, αποφασισμένη να προφυλάξει με κάθε θυσία και ξεφτίλα, το συνεταίρο αρχηγό-συνιστώσα.
Μια Βουλή που λειτουργεί με διατάγματα και αποφάσεις υπουργών και μια κυβέρνηση που κυβερνά με «συναντήσεις» τριών «αδελφών-σωτήρων», αποφάσισαν κάτω από το διεθνές και ντόπιο κράξιμο να βάλουν, για πολλοστή φορά, το μαχαίρι στο κόκαλο της διαφθοράς.
Η λίστα Λαγκάρντ!
Μια παράσταση υπόδικων, για εντελώς ηλίθιους και αποχαυνωμένους.
Να σηκώνεται ο κατηγορούμενος και να κατηγορεί ως εθνοπροδότες εκείνους που τον αποκάλυψαν.
– Θέλετε να πέσει η κυβέρνηση και να σταματήσετε την έξοδο της χώρας από την κρίση, γι’ αυτό δημοσιεύσατε τη λίστα.
Και όλος ο σκοτωμός να γίνεται γιατί κρατήθηκε κρυφή η λίστα.
Σκέτη παράνοια, δηλαδή.
Να σηκώνεται ο κατηγορούμενος συνταγματολόγος για απόκρυψη εγγράφου και να σου πετά κατάμουτρα ο ξεδιάντροπος, πως έχει και άλλα απόρρητα έγγραφα σπίτι του και η «αγέλη» από κάτω να τον χειροκροτεί.
Να σηκώνονται οι άμοιροι βουλευτές να ψηφίσουν «έχοντας πλήρη γνώση των στοιχείων» και να παρουσιάζονται εκείνη τη στιγμή άλλες 120 σελίδες νέων στοιχείων.
Κι αυτοί απτόητοι να πηγαίνουν μοιραίες, άβουλες και χαζοχαρούμενες μαριονέτες στην κάλπη και να ψηφίζουν.
Ένα θέαμα που σου προκαλεί τρόμο και απελπισία.
Φοβήθηκα στην αρχή, γιατί σκέφτηκα πως αν τυχόν τούτοι οι παραγιοί της εξουσίας είναι συνάμα και ανίκανοι και βλάκες, τότε την πατήσαμε. Γιατί δεν μπορούσα να θυμηθώ καμιά Αριστερά, καμιά λαϊκή εξέγερση, που να τα έβαλε με τη βλακεία και να νίκησε.
Ευτυχώς φάνηκε από το σόου, πως είναι απλά έξυπνοι, ικανοί, στοχοπροσηλωμένοι και αναλώσιμοι υπάλληλοι και αυτό μου έδωσε λίγο κουράγιο.
Την ίδια στιγμή, στο διπλανό κανάλι έκανε παρέλαση ο εφιάλτης της επιβίωσης.
Οι αυξήσεις της ΔΕΗ, οι νέοι φόροι, τα φάρμακα, το πετρέλαιο, η ανεργία που συντρίβει, οι νέες απολύσεις στο Δημόσιο, η ακρίβεια που καλπάζει.
Και πάνω που χαμογελάς μια στάλα όταν ακούς κοτζάμ πρωθυπουργό να σου λέει πως τούτα είναι τα τελευταία μέτρα, έρχεται κοτζάμ ΔΝΤ και σου δηλώνει πως είναι ψεύτης κι έχουν υπογράψει όλοι τους για νέα μέτρα και μάλιστα χωρίς πολλές κουβέντες και ανόητες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Χιλιάδες άνθρωποι -κι εγώ μαζί τους- καθίσαμε ώρες αποσβολωμένοι μπροστά στην τηλεόραση και βρίζαμε και νευριάζαμε και φοβόμασταν και περιμέναμε «το δικό μας» να τους τα πει αριστερά και τσεκουράτα, να το φχαριστηθούμε κι εμείς.
Κι ας νίκησαν τελικά πάλι αυτοί.
Μ’ έπιασε τρόμος με όλο τούτο το σκηνικό.
Τέτοιες μέρες, τέτοια γεγονότα, τόση οργή, τόση εξαθλίωση και να είναι οι «πλατείες» άδειες και οι δρόμοι έρημοι και τα συνδικάτα κλειστά και τα πανό κατεβασμένα και τα συνθήματα βουβά;
Ούτε το αυθόρμητο και απολίτικο «Να καεί, να καεί…»;
Τι να πεις;
Τουλάχιστον μίλησε αγωνιστικά ο επόμενος σύντροφος-ομιλητής και τα blogs θα πλημμυρίσουν ξανά το βράδυ, από επανάσταση.
Άτιμο θηλυκό η εξουσία.
