Όλοι όσοι ψήφισαν στο ευρωκοινοβούλιο το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, δηλαδή Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, ήξεραν καλά ότι για λάβεις από το Ταμείο υπάρχουν προαπαιτούμενα. Ένα βασικό προαπαιτούμενο ήταν και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Χωρίς «μεταρρυθμίσεις» δεν λαμβάνεις ούτε ένα ευρώ. Και όλες οι επικλήσεις που έγιναν με μεγάλη ευλάβεια προς τον Μπάιντεν και την τάχα φιλεργατική του πολιτική δεν ήταν ικανές για να ιδρώσει το αυτί κανενός γραφειοκράτη των Βρυξελλών και συνολικά της γερμανοκρατούμενης Κομισιόν.
Επομένως, όσο αφορά αυτές τις δυνάμεις, το ψέμα και η υποκρισία περισσεύουν. Απλά ο ΣΥΡΙΖΑ κατανόησε ότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη μπορεί να φθείρει λίγο την Ν.Δ., ενώ η Γεννηματά έχει τη σκοτούρα της εσωτερικής διαδικασίας στο ΚΙΝΑΛ και θέλησε να παίξει αριστερή αντιπολίτευση. Τα άλλα μεγέθη όπως ΚΚΕ, Ελ. Λύση, ΜέΡΑ25 δεν υπολογίζονται.
Έτσι στήθηκε μια εικονική και σημαδεμένη «μητέρα των μαχών» με άσφαιρα πυρά.
Στη Βουλή
Στην τελική ψηφοφορία, επί της αρχής του νομοσχεδίου, φάνηκαν δύο πανίσχυρα στρατόπεδα 158 Ν.Δ. – 142 όλοι οι υπόλοιποι. Τρομερή μάχη…
Στη συνέχεια, κατά την κατ’ άρθρο ψήφιση από τα 128 άρθρα του νομοσχεδίου, ο «σκληρός» ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε υπέρ σε 55 άρθρα και δήλωσε «παρών» σε 17. Το ΚΙΝΑΛ υπερψήφισε 74 άρθρα. Η Ελ. Λύση 21 άρθρα. Το ΜέΡΑ25 6 άρθρα. Το ΚΚΕ καταψήφισε συνολικά και δεν υπερψήφισε κανένα άρθρο. Από τις ομιλίες στη Βουλή ξεχώρισε αυτή του κ. Βαρουφάκη. Συνολικά 60 άρθρα του νομοσχεδίου συγκέντρωσαν 200-250 θετικές ψήφους.
Δικαιολογημένα ο Χατζηδάκης χαρακτήρισε τη συμπεριφορά αυτή ως «αποκαλυπτήρια της αντιπολίτευσης» αφού «ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε μια πρωτοφανή πολιτική τρικυμία, ψήφισε τα μισά άρθρα αυτού του “τρισκατάρατου” νομοσχεδίου, όπως περίπου, το χαρακτήριζε».
Δήλωσε δε ευχαριστημένος: «Ο νόμος πλέον, για την προστασία της εργασίας είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Φέρνει την Ελλάδα πιο κοντά στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς ακολουθούμε ευρωπαϊκή πολιτική στα εργασιακά ζητήματα. Είναι ένας νόμος που δίνει δύναμη στον εργαζόμενο, δύναμη στην οικονομία».
Συνεπώς η μάχη στην Βουλή ήταν πολύ «σκληρή»…
Έξω από την Βουλή
Έγιναν δύο απεργίες. Μία 24ωρη «γενική απεργία» στις 10/6 που συγκέντρωσε λίγο παραπάνω κόσμο από άλλες φορές, αλλά πολύ κατώτερη των περιστάσεων και των μεγαλόστομων διακηρύξεων όλης της Aριστεράς, των συνδικάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Και μία περίεργη 24ωρη απεργία στις 16/6 που ξεκίνησε σαν κλιμάκωση, περπάτησε σαν τετράωρη στάση εργασίας, για να αλλάξει τελευταία στιγμή ως 24ωρη, έγινε μπέρδεμα με τους εκπαιδευτικούς και τις πανελλαδικές εξετάσεις, βρήκε πρόσχημα η Κεραμέως να πάει στον Εισαγγελέα, ενώ στο δρόμο πραγματοποιήθηκαν δύο συγκεντρώσεις, μία το πρωί και μία το απόγευμα με σημαντικά λιγότερο κόσμο από την προηγούμενη 24ωρη. Πάλι ξεχωριστά καλέσματα, ξεχωριστές συγκεντρώσεις, μεγάλα λόγια και μικρή συμμετοχή. Καμία πίεση για την κυβέρνηση.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε λίγο το τι έγραψαν για την πρώτη απεργία όλες οι αριστερές εφημερίδες, παρατάξεις και κόμματα. «Συγκλονιστική συγκέντρωση και πορεία» έβλεπαν, «σελίδες ιστορίας που έγραψαν οι εργαζόμενοι», «ποτάμι βουερό» άκουσαν άλλοι. Μιλάμε για Αυγή, Ριζοσπάστη (που βλέπει μόνο ό,τι κάνει το ΠΑΜΕ, τα άλλα δεν υπάρχουν), Εφ.Συν. αλλά και Πριν, Εποχή. Καμία συναίσθηση της πραγματικότητας…
Ο κ. Μπάιντεν στη Βουλή
Στις δυο μέρες που συζητήθηκε το νομοσχέδιο Χατζηδάκη στη Βουλή, ο κ. Μπάιντεν είχε την τιμητική του. Κυρίως από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Σχεδόν όλοι οι αρχηγοί κομμάτων αναφέρθηκαν σε αυτόν προσπαθώντας να φέρουν σε αντιπαράθεση, οι περισσότεροι, τις προοδευτικές τάχα πλευρές της πολιτικής του απέναντι στις μπαγιάτικες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Ειδικά από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να κάνει μια αναφορά και μια ειδική υπενθύμιση. Την παραθέτουμε αυτούσια:
«Βρήκα ενδιαφέρουσες τις αναφορές σας στις πρωτοβουλίες τις οποίες αναλαμβάνει ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, ο κ. Biden, σε μία σειρά από ζητήματα. Πρέπει να σας πω ότι πρώτος χαιρέτησα το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επανήλθαν στη Συμφωνία των Παρισίων για την κλιματική αλλαγή. Θεωρώ εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι ανοίγει –και σε επίπεδο Ηνωμένων Πολιτειών– μια συζήτηση γύρω από ένα πρόγραμμα μεγάλων δημόσιων επενδύσεων. Όπως θεωρώ και εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι η συζήτηση για την φορολόγηση του μεγάλου πλούτου ανοίγει από τη μεγαλύτερη οικονομία και τον Αμερικανό πρόεδρο. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια συζήτηση στην οποία και εμείς πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά, προσυπογράφοντας τη βασική παραδοχή ότι, ναι, πρέπει να υπάρχει ένας ελάχιστος εταιρικός φόρος στις μεγάλες επιχειρήσεις τουλάχιστον, έτσι ώστε να αποφεύγεται ο φορολογικός ανταγωνισμός.
Δεν είδα, όμως, να λέτε τίποτα –μιας και αγαπάτε τόσο πολύ το μοντέλο της Αμερικής– για το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, κ. Τσίπρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την πιο απορρυθμισμένη αγορά εργασίας στον κόσμο. Απολύεσαι την επόμενη μέρα, κανείς δεν σε ρωτάει, καμία κάλυψη δεν έχεις και προσλαμβάνεσαι με την ίδια ταχύτητα. Αν θέλετε να συγκρίνετε την Ελλάδα με την Αμερική δεν μπορείτε να τα έχετε μονά-ζυγά δικά σας. Δεν προσυπογράφω το αμερικανικό μοντέλο ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, θέλω να είμαι τελείως ξεκάθαρος, Αλλά μην παρουσιάζετε και εδώ τη μισή αλήθεια.»
Όντως ο αμερικανισμός έχει ενδιαφέρον θα λέγαμε. Οι αναφορές στα «καλά» των ΗΠΑ και οι προσπάθειες αντιγραφής τους οδηγούν σε οδυνηρά αποτελέσματα…
