Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Μπορεί να μας ξαφνιάζουν τα όσα τραγικά συμβαίνουν επί των ημερών μας τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό επίπεδο, αλλά όλα αυτά έχουν μια προϊστορία. Η πολιτική και η μεθοδολογία του καπιταλισμού, προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες κάθε εποχής, αλλά η βασική στρατηγική παραμένει πάντα αναλλοίωτη. Ο όρος «καπιταλισμός», επί χρόνια επαναλαμβανόμενος, έφτασε να γίνει σχεδόν ακατάληπτος για τις μάζες. Κι όμως, είναι μία διαχρονική δύναμη των εκπροσώπων των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, που διατηρεί την πιο επικίνδυνη δυναμική, πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Αναρωτήθηκε κανείς τι μπορεί να συνδέει το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα που εφαρμόζει η ευρωπαϊκή συμμορία των Βρυξελλών εναντίον μας και τα όσα τραγικά συνέβησαν με την περιβόητη «Συμφωνία των Πρεσπών»;
Κι όμως! Έχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν υπό άλλη μορφή, μέσα σε άλλο σκηνικό. Κι ακόμα κάτι που θα προκαλέσει ίσως έκπληξη: Η πολιτική που ασκεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα, είναι η ίδια με αυτήν που ασκούσε τα παλιά χρόνια η πιο αυταρχική «Δεξιά»! Θα τα δούμε όλα αυτά, αρχίζοντας από το τελευταίο.
ΜΕΣΑ ΣΤΗ «Συμφωνία των Πρεσπών», υπάρχει το άρθρο 6 που ποινικοποιεί κάθε αντίδραση στη Συμφωνία για το ξεπούλημα της Μακεδονίας, επιβάλλοντας στα κράτη να λαμβάνουν αποτελεσματικά μέτρα κατά δραστηριοτήτων που «προάγουν την εχθρότητα, τον σοβινισμό» κ.λπ. Γι’ αυτό και απαγορεύονται στο εξής τέτοιες εκδηλώσεις, ενώ όπου έγιναν είχαμε συλλήψεις και προσαγωγές. Πριν 56 χρόνια, το 1963, είχαμε τις «Πορείες Ειρήνης», που, με εντολή των ξένων κηδεμόνων, είχαν απαγορευτεί, διότι είχαν χαρακτηρισθεί ως κομμουνιστικές. Απέβλεπαν δηλαδή στην «κομμουνιστική προπαγάνδα». Θυμάμαι, τότε ήμουν πολύ νεαρός, που την Κυριακή 21 Απριλίου του έτους εκείνου, το λεκανοπέδιο της Αττικής (από τα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας μέχρι τον Μαραθώνα με τις ακτές απέναντι από την Εύβοια) μετεβλήθη από το Σάββατο το βράδυ σε ζώνη πολεμικών επιχειρήσεων. Γιατί; Επειδή επρόκειτο να …περπατήσουν οι χιλιάδες Αθηναίων, από τον Μαραθώνα προς την πρωτεύουσα. Τότε, είχε αντιμετωπιστεί με σκληρότητα από τους αστυνομικούς ο Γρηγόρης Λαμπράκης, και είχαν συλληφθεί –μεταξύ άλλων– ο Μίκης Θεοδωράκης, ο σκιτσογράφος Μίνως Αργυράκης και οι ηθοποιοί Αλέκος Αλεξανδράκης και Αλίκη Γεωργούλη. Τώρα, συλλαμβάνονται όσοι μετέχουν σε εκδηλώσεις για τη Μακεδονία. Αμερικανοί, ΝΑΤΟ δεν ήθελαν τέτοιες εκδηλώσεις. Οι ίδιοι σήμερα δεν θέλουν πορείες και συγκεντρώσεις για τη Μακεδονία. Μόνο που η σημερινή «Αριστερά», πήρε τη θέση της τότε Δεξιάς! Πάμε παρακάτω: Γιατί Αμερικανοί, ΝΑΤΟ και ΔΝΤ θέλουν τα Σκόπια σαν «Βόρεια Μακεδονία»; Πίσω ή παράλληλα με την ανακατάταξη γεωγραφικών συνόρων, μήπως κρύβονται και οικονομικοί στόχοι;
Με τεμαχισμένη Γιουγκοσλαβία και με κατασκευή μιας «Βόρειας Μακεδονίας», το κρατίδιο μπαίνει στη «στρούγκα» του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης –υπό γερμανική κηδεμονία–, και έτσι εξυπηρετούνται τα σχέδια των κύκλων του άκρατου καπιταλισμού και της Αμερικής
Πρέπει να δούμε πάλι τι έγινε το 1991, όταν η Γιουγκοσλαβία είχε μπει στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ. Ο Michael Chossudovsky επεσήμανε με άρθρα του στον Τύπο τις οικονομικές βλέψεις του Διεθνούς Κεφαλαίου, ίδιες με τις σημερινές. Όπως σήμερα οι πιστωτές μας πίνουν το αίμα, το ίδιο γινόταν και τότε στη Γιουγκοσλαβία. Έγραφε: «Οι “μεταρρυθμιστές” έθεσαν σε λειτουργία τον μηχανισμό για την οριστική κατάρρευση της ομοσπονδιακής δημοσιονομικής δομής της Γιουγκοσλαβίας, και τραυμάτισαν θανάσιμα τους ομοσπονδιακούς πολιτικούς της θεσμούς. Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούσαν οι πιστωτές του Βελιγραδίου, επέφεραν καίρια πλήγματα στην καρδιά του συστήματος των εταιρειών κοινωνικής ιδιοκτησίας και εργατικής αυτοδιαχείρισης της Γιουγκοσλαβίας. Ο αντικειμενικός στόχος ήταν να υποβληθεί η γιουγκοσλαβική οικονομία σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και διαμελισμό του δημόσιου τομέα. Η γραφειοκρατία του Κομμουνιστικού Κόμματος και κατά κύριο λόγο ο στρατιωτικός τομέας και οι υπηρεσίες πληροφοριών, υποβλήθηκαν σε ιδιαίτερες απόπειρες προσεταιρισμού, και τους προσφέρθηκε πολιτική και οικονομική υποστήριξη, υπό τον όρο να εφαρμοστεί γενικώς μια πολιτική φυγομαχίας σχετικά με την κοινωνική προστασία του εργατικού δυναμικού της Γιουγκοσλαβίας…».
Το ίδιο δεν γίνεται σήμερα στη χώρα μας; Οι Βρυξέλλες παρέχουν υποστήριξη στον Τσίπρα, αρκεί με τις «μεταρρυθμίσεις» να πλήξει θανάσιμα το εργατικό δυναμικό της Ελλάδας, προς όφελος των ξένων τραπεζιτών. Η «θεραπεία με ηλεκτροσόκ» στη Γιουγκοσλαβία, ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1990. Παρά το ότι ο πληθωρισμός είχε ροκανίσει τις αποδοχές των εργαζομένων, το ΔΝΤ διέταξε να παγώσουν οι μισθοί στα επίπεδα που βρίσκονταν στα μέσα Νοεμβρίου του 1989. Το ΔΝΤ ήλεγχε ουσιαστικά τη γιουγκοσλαβική Κεντρική Τράπεζα, όπως ελέγχει σήμερα τις ελληνικές τράπεζες. Έτσι οι «μεταρρυθμιστές», έθεσαν σε λειτουργία τον μηχανισμό για την οριστική κατάρρευση της ομοσπονδιακής δημοσιονομικής δομής της Γιουγκοσλαβίας, και τραυμάτισαν θανάσιμα τους ομοσπονδιακούς πολιτικούς της θεσμούς. Η επίθεση κατά της σοσιαλιστικής οικονομίας, περιελάμβανε επίσης και έναν νέο τραπεζικό νόμο, που είχε σχεδιαστεί για να πυροδοτήσει τη ρευστοποίηση των κοινωνικής ιδιοκτησίας «Συνδεδεμένων Τραπεζών». Μέσα σε δύο χρόνια, περισσότερες από τις μισές τράπεζες της χώρας είχαν εξαφανιστεί, για να αντικατασταθούν από «ανεξάρτητα κερδοσκοπικά ιδρύματα». Με την πολιτική του ΔΝΤ επιτάχυναν τη βιομηχανική παρακμή. Με τεμαχισμένη Γιουγκοσλαβία και με κατασκευή μιας «Βόρειας Μακεδονίας», το κρατίδιο μπαίνει στη «στρούγκα» του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης –υπό γερμανική κηδεμονία–, και έτσι εξυπηρετούνται τα σχέδια των κύκλων του άκρατου καπιταλισμού και της Αμερικής. Η έννοια της «σταθεροποίησης» των χωρών που παλαιότερα αποτελούσαν το σοσιαλιστικό μπλοκ στην Ευρώπη, δεν σημαίνει απλά την εξαφάνιση της πολιτικής σταθερότητας σ’ αυτές τις περιοχές, αλλά ότι τα καθεστώτα που αντικατέστησαν τον σοσιαλισμό, θα παραμείνουν στη θέση τους. Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας (που κάποτε ανήκε στον «τρίτο κόσμο») απαιτούσε τη διάλυσή της με βομβαρδισμούς, για να γίνουν τα Σκόπια βάση του ΝΑΤΟ. Ζάεφ και Τσίπρας, δούλεψαν από κοινού για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Γι’ αυτό τους έδωσε συγχαρητήρια ο Τραμπ.
ΑΝ ΠΑΜΕ ΠΙΣΩ στον χρόνο, θα δούμε ότι ΗΠΑ και Βρετανοί μέχρι το 1943 δεν υποστήριζαν τον Τίτο, αλλά τον αντιδραστικό συνταγματάρχη Μιχαήλοβικ και τους Τσέντες του. Αργότερα, άλλαξαν στρατόπεδο με προσποιητή υποστήριξη στους παρτιζάνους, αλλά ο πραγματικός τους στόχος ήταν να διασπάσουν τη σοσιαλιστική αλληλεγγύη μεταξύ των Γιουγκοσλάβων ηγετών και της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί, γύρω στα 1991, Γερμανία και Αμερική ξεκίνησαν την εκστρατεία για να αναγνωριστεί η Κροατική ανεξαρτησία. Το Βερολίνο ξεκαθάρισε ότι θα αναγνώριζε τη Σλοβενία και την Κροατία. Και στις 23 Δεκεμβρίου 1991, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τα Σκόπια υποδήλωσαν ότι κι αυτές επίσης κινούνταν προς την απόσχιση. Αυτά ήταν τα πρώτα βήματα για να φθάσουμε στη λεγόμενη «Βόρεια Μακεδονία». Υπάρχουν, βέβαια, και πολλά άλλα, που ο χώρος δεν μας επιτρέπει να αναπτύξουμε. Ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες πολιτικούς του ευρύτερου αριστερού χώρου, ο Γιάννης Σοφιανόπουλος, ήταν ίσως ο μόνος που από πολύ νωρίς είχε ασχοληθεί με τα προβλήματα της Βαλκανικής. Το 1926 περιόδευσε στον βαλκανικό χώρο, και έγραφε τις εντυπώσεις του στο «Ελεύθερο Βήμα» του Δημ. Λαμπράκη. Οι επισημάνσεις του έδειξαν ότι έβλεπε πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Μεταξύ άλλων, τόνιζε ότι στις εχθρότητες μεταξύ των διαφόρων βαλκανικών λαών, «ήξευραν να εκμεταλλευθούν και να τις υποθάλψουν οι μεγάλοι της Δύσεως, για την επικράτηση των συμφερόντων τους. Κι έτσι οι ασυνεννόητοι βαλκανικοί λαοί έπαιξαν, κατά καιρούς, τον ρόλο του μισθοφόρου των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων…». Τέτοιου είδους «μισθοφόροι» αναδείχθηκαν ο Ζάεφ και ο Τσίπρας. Και ο Σοφιανόπουλος κατέληγε με την προφητική πρόβλεψη: «Η Βαλκανική άρχισε να ενδιαφέρει περισσότερο απ’ ό,τι πρότερον γιατί και με την σημερινή νοοτροπία, φαίνεται ότι εγκυμονεί νέες συρράξεις που μπορεί να γενικευθούν…».
