Αύριο πραγματοποιούνται στη Βενεζουέλα προεδρικές εκλογές. Αρχικά είχε οριστεί να διεξαχθούν στις 22 Απριλίου. Παρόλο που αυτό ανακοινώθηκε από τις 7 Φεβρουαρίου, η αντιπολίτευση και ο «διεθνής παράγων» (ΗΠΑ και Ε.Ε., με προεξάρχουσα την… πολύ δημοκρατική Ισπανία) κατήγγειλαν αιφνιδιασμό! Για να εκλείψει κάθε πρόσχημα, οι εκλογές αναβλήθηκαν για έναν ακόμη μήνα. Και πάλι, ένα τμήμα της αντιπολίτευσης και σύσσωμες οι δυτικές δυνάμεις εξακολουθούν να… μην αναγνωρίζουν τις εκλογές. Είναι βέβαια κάπως οξύμωρο: εάν, όπως λένε, η κυβέρνηση Μαδούρο έχει απωλέσει τη λαϊκή πλειοψηφία, θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι που τις επεδίωκαν. Αλλά, μετά την αποτυχία της να ανατρέψει τον Μαδούρο με βίαια μέσα και έχοντας υποστεί πρόσφατα τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, η αντιπολίτευση έχει διασπαστεί, και φοβάται ότι θα ηττηθεί. Ο ίδιος εύλογος φόβος διακατέχει την Ουάσιγκτον, τη Μαδρίτη και τις Βρυξέλλες, που απειλούν με κυρώσεις ακόμη και εκείνους τους ηγέτες της αντιπολίτευσης οι οποίοι τελικά παράκουσαν την έξωθεν εντολή για μποϊκοτάζ!
Δημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο του Λουίς Μπρίτο Γκαρσία, στο οποίο εκτίθεται το βασικότερο διακύβευμα των αυριανών εκλογών σε μια χώρα που πολλοί λιμπίζονται λόγω του τεράστιου φυσικού πλούτου της: εθνική κυριαρχία (και περιφερειακές ολοκληρώσεις, ώστε αυτή η κυριαρχία να είναι βιώσιμη), ή υποταγή στον οδοστρωτήρα της (εξασθενίζουσας, και γι’ αυτό ακόμη πιο επιθετικής) δυτικής Αυτοκρατορίας με επικεφαλής τις ΗΠΑ; Για να το πούμε με τα λόγια του βασκικής καταγωγής συγγραφέα και αγωνιστή Κατού Αρκονάδα: «Ναι, η Βενεζουέλα έχει πολλά προβλήματα, από ανασφάλεια ως αναποτελεσματικότητα και διαφθορά. Αλλά εναπόκειται στον λαό της Βενεζουέλας –και σε κανέναν άλλον– να επιλύσει, με κυρίαρχο τρόπο, αυτά τα προβλήματα».
του Λουίς Μπρίτο Γκαρσία*
Η Αυτοκρατορία ξεκίνησε μια επίθεση για να επιβάλει εκ νέου έναν μονοπολικό κόσμο και να καθυποτάξει τους λαούς. Η κυριαρχία των εθνικών κρατών και η ένταξή τους σε περιφερειακές οργανώσεις αποτελεί το προπύργιο της νομικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, στρατηγικής και πολιτιστικής αντίστασης κατά της πλανητικής αυτής επίθεσης. Αυτό που διακυβεύεται σήμερα είναι το δίλημμα μεταξύ Πατρίδας ή Αυτοκρατορίας, εθνικής κυριαρχίας ή ξένης επικυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας ή κηδεμονίας: η επιβίωση της ανθρωπότητας εξαρτάται από την επίλυση αυτής της συγκρουσιακής αντίθεσης.
Η κυριαρχία είναι το αναφαίρετο και απεριόριστο, απόλυτο δικαίωμα ενός πολιτικού οργάνου να υιοθετεί δικούς του νόμους και κανονισμούς, να τους εφαρμόζει με τις δικές του αρχές και να επιλύει διαφορές σχετικά με την εφαρμογή τους στα δικά του δικαστήρια. Η κυριαρχία εδράζεται με πλήρη και αναπαλλοτρίωτο τρόπο στο λαό. Και στη Βενεζουέλα βρίσκει τη μέγιστη έκφρασή της στη σύγκληση εκλογών για μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση και sτη δημοκρατική κύρωση, μέσω δημοψηφίσματος, του υπέρτατου νόμου, δηλαδή του Συντάγματος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας.
Η κυριαρχία εκφράζεται μέσα ένα σύνολο εκδηλώσεων, οι οποίες δεν μπορούν να εξαλειφθούν χωρίς να εξαλειφθεί η ίδια η κυριαρχία. Για παράδειγμα, οι διαμάχες που σχετίζονται με την εσωτερική δημόσια τάξη της Βενεζουέλας δεν μπορούν να κριθούν από ξένα δικαιοδοτικά όργανα, ούτε να επιλυθούν από αυτά. Ούτε τρίτες χώρες ούτε ξένοι διεθνείς οργανισμοί έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν κυρώσεις στη Βενεζουέλα, ή να τις υλοποιούν με βία ή με άλλα καταναγκαστικά μέσα. Όσες συμβάσεις, συμφωνίες ή συνθήκες αποπειρώνται να ακυρώσουν ή να μειώσουν την κυριαρχία της Βενεζουέλας καθίστανται, έτσι, άκυρες. Με τον ίδιο τρόπο, είναι επίσης άκυρες διαδικασίες που αποσκοπούν στην παραβίαση ή την εξουδετέρωση της κυριαρχικής εξουσίας του λαού να εκλέγει δημοκρατικά τους κυβερνήτες του και να υπερασπίζεται την παραμονή τους στην εξουσία.
Δικαιώματα που απορρέουν από την εθνική κυριαρχία
Η Βενεζουέλα έχει το κυριαρχικό δικαίωμα να προωθεί οργανισμούς περιφερειακής ολοκλήρωσης και να αποτελεί μέρος τους, με σκοπό την ενίσχυση της οικονομίας, του πολιτισμού, των ανταλλαγών και της άμυνας της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Η Βενεζουέλα έχει το αναφαίρετο και αμετάκλητο δικαίωμα να επιβάλλει τους φόρους και τις εισφορές που κρίνει αναγκαίες για την κάλυψη των δημόσιων δαπανών, να κατανέμει αυτές τις δαπάνες στους σκοπούς και τους στόχους που εκείνη κρίνει κατάλληλους, να καθορίζει το καθεστώς ιδιοκτησίας και ενδεχόμενους περιορισμούς, απαλλοτριώσεις ή δημεύσεις της, και να χρησιμοποιεί τα απαραίτητα μέσα δημοσιονομικής πολιτικής για την προστασία της εθνικής παραγωγής και των εθνικών βιομηχανιών, καθώς και για την ευημερία και ικανοποίηση των αναγκών του πληθυσμού.
Περαιτέρω, η Βενεζουέλα έχει δικαίωμα ιδιοκτησίας στους φυσικούς της πόρους και στον πλούτο του υπεδάφους της, καθώς και στις εκμεταλλεύσεις και επιχειρήσεις στις οποίες θεωρείται απαραίτητη η συνολική ή μερική δημόσια ιδιοκτησία του ενεργητικού τους. Το φορολογικό σύστημα διέπεται από τις αρχές της νομιμότητας, της προοδευτικότητας και της εδαφικότητας, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να φορολογείται το εισόδημα που δημιουργείται στη χώρα μας. Τα διεθνή αποθέματα της χώρας μας δεν μπορούν να παγώσουν ή να κατασχεθούν από ξένους οργανισμούς ή δικαστήρια.
Επιπλέον, η Βενεζουέλα έχει το δικαίωμα και το καθήκον να διατηρεί τη νομιμότητα και τη διαφάνεια όλων των διαδικασιών και ενεργειών που σχετίζονται με το δημόσιο χρέος, τόσο εξωτερικό όσο και εσωτερικό, καθώς και να συμμετέχει σε κινήσεις και διαδικασίες αναθεώρησης και ακύρωσης του χρέους του Τρίτου Κόσμου. Η Βενεζουέλα έχει το δικαίωμα και το καθήκον να ασκεί τον έλεγχο των τιμών με αποτελεσματικές και αποτρεπτικές κυρώσεις, καθώς και να λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα για την εξάλειψη των λαθραίων εξαγωγών και την άσκηση αποτελεσματικού ελέγχου στα σύνορά της.
Το αυτοκρατορικό δόγμα της μη κυριαρχίας
Τέλος, ο πολιτισμός είναι ο δεσμός που συνιστά και ενώνει ένα Έθνος, και αυτό με τη σειρά του συγκροτεί ένα συλλογικό σώμα, για την άμυνα και τη διοίκηση του οποίου δημιουργείται το κράτος. Η Βενεζουέλα έχει, έτσι, το αναφαίρετο και αμετάκλητο δικαίωμα να διατηρεί, να προωθεί, να διαδίδει και να προστατεύει τον πλούτο και την ποικιλομορφία της πολιτιστικής κληρονομιάς και των δημιουργικών της εκδηλώσεων, καθώς και εκείνων που προέρχονται από την υπόλοιπη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική. Η ιστορία του λαού μας, οι παραδόσεις και οι πολιτιστικές αποσκευές τουςείναι τα καλύτερα εργαλεία για την ενίσχυση της βενεζουελανικότητας, των ριζών και της αίσθησης του ανήκειν στη γη και στο Έθνος, ενάντια στην Αμνησία και την επιβολή ξένων ταυτοτήτων.
Όμως έχει εγερθεί ένα δόγμα που αμφισβητεί την κυριαρχία της Βενεζουέλας. Το καλύτερο παράδειγμα αυτού του δόγματος είναι το έγγραφο «Masterstroke», το οποίο υπογράφηκε από τον ναύαρχο Κουρτ Β. Τιντ, επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών [που έχει ως «περιοχή ευθύνης» της την Κεντρική και Νότια Αμερική]. Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο, εμείς οι Βενεζουελάνοι δεν έχουμε το δικαίωμα να εκλέξουμε την κυβέρνηση της αρεσκείας μας. Και, σε περίπτωση που το κάνουμε, αυτό το δικαίωμα θα πρέπει να ακυρωθεί δια της βίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συνεργούς τους – οι οποίοι πρέπει να υποκαταστήσουν τον λαό της Βενεζουέλας στην άσκηση της κυριαρχίας, δεδομένου ότι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, αντιγράφω επί λέξει, «δεν έχουν την ισχύ να βάλουν τέλος στον βενεζουελάνικο εφιάλτη». Με άλλα λόγια, η Αυτοκρατορία και οι υπηρέτες της πρέπει να εκτελέσουν αυτό που ο λαός μας δεν θα είχε τη βούληση ή τη δύναμη να υλοποιήσει.
Λαός χωρίς εξουσία είναι λαός χωρίς κυριαρχία. Και η ύπαρξη κυριαρχίας αποδεικνύεται μόνο με έναν τρόπο: ασκώντας την. Ή Πατρίδα, ή Αυτοκρατορία. Ή σκλαβιά, ή κυριαρχία. Ας επιλέξουμε.
* Ο Λουίς Μπρίτο Γκαρσία είναι Βενεζουελάνος διανοούμενος, συγγραφέας και πανεπιστημιακός. Το 2015 είχε συμμετάσχει στο Resistance Festival. Οι μεσότιτλοι και η λεζάντα της φωτογραφίας είναι της Σύνταξης.
