Αυτό το πράγμα που όλο το χρόνο τρώμε σανό και κάποιες μέρες φρέσκο τριφύλλι, με τρελαίνει… Τι λέτε, ορέ, που ξαφνικά θυμηθήκαμε την κακή τηλεόραση, λες και υπάρχει και καλή.
Δεν θα ξεπλύνω το γιδοτόμαρο, βεβαίως… εκεί που δεν τον ήξερε η μάνα του ξαφνικά είδε τη μουτσούνα του σε όλο τον κυβερνοχώρο και στα περίχωρά του. Κι εγώ σας λέω πως ο τύπος δεν κατάλαβε τίποτα. Μπήκε σε ένα παιχνίδι, είπε την παρόλα του κι έφυγε. Και λοιπόν; Μήπως κινήθηκε αυτεπάγγελτα κανένας εισαγγελέας, όπως θα έπρεπε; (Όταν τους θέλεις τους εισαγγελείς, είναι άφαντοι. Όταν είναι να διαλύσουν καμιά κατάληψη, γίνεται συνωστισμός). Κι ο παμμέγιστος πολιτιστικός κόμβος, ο Σκάι, εφ’ ω ετάχθη συνεχίζει το πρόγραμμά του κανονικά. Εντάξει, είπε και στο γιδοτόμαρο «είσαι κακό παιδί και μην το ξανακάνεις», αντάλλαξαν αμοιβαίες υποσχέσεις και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του.
Κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά η κατάσταση δεν είναι έτσι όπως νομίζετε… είναι πολύ χειρότερη και πιθανόν να μην έχουμε δει ακόμα τον πάτο. Κι όσο διαμαρτυρόμαστε α λα καρτ και βγάζουμε το κεφάλι μας έξω από τον βούρκο για καμιά ανασούλα, τόσο τα πράγματα θα κατρακυλάνε. Δεν είναι το συγκεκριμένο τηλεπαιχνίδι ή μόνον ο σταθμός το πρόβλημα. Αυτά είναι απλώς οι καθρέφτες μας μέσα στους οποίους βλέπουμε την κοινωνία που φτιάξαμε. Μας αρέσει δε μας αρέσει, αυτή είναι η κατάντια μας. Με την ανοχή μας κι όχι απαραίτητα με τη συγκατάθεσή μας.
Δεν θα ακυρώσω νέους που παλεύουν, που σπουδάζουν, που εργάζονται – τους βγάζω το καπέλο. Αλλά τα πρότυπα που διαμορφώνουν πια προσωπικότητες είναι στο live streaming και στα συν αυτώ. Κι αν με ρωτάτε, δεν έχω λύση παρά μόνο κουβέντα με τα παιδιά μας μήπως προλάβουμε… Αγώνας είναι κι αυτός!
