Κάποιος θα περίμενε να δείχνουν ευαισθησία. Κάποιος άλλος κατανόηση. Ίσως ένας τρίτος, συμπόνια και βοήθεια πέραν των δεδομένων επαγγελματικών ορίων.
Το ερώτημα είναι απλό: Πόσο χρόνο χρειάζεται ένας πρώην κρατούμενος για να κάνει (επαν)έναρξη ατομικής επιχείρησης;
Το ερώτημα είναι απλό: Πόσο χρόνο χρειάζεται ένας πρώην κρατούμενος για να κάνει (επαν)έναρξη ατομικής επιχείρησης;
Τουλάχιστον 1 χρόνο είναι η απάντηση. Ευθύνεται η γραφειοκρατία; Στην περίπτωσή μας την ευθύνη φέρει η εκδικητικότητα απαντούν όσοι, λίγοι, αποφυλακισθέντες το προσπάθησαν.
Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, για χρόνια βρέθηκε στις φυλακές της χώρας. Από τη Κασαββέτεια μέχρι τη Χίο. Και από τον Κορυδαλλό μέχρι τα Διαβατά. Από τον περασμένο Μάιο είναι ελεύθερος πια, συμμετέχει με τον πιο ενεργό τρόπο στην Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, και έτσι όπως δεν τα παράτησε μέσα στις φυλακές, δεν θέλει να τα παρατήσει και τώρα.
Θέλει να συνεχίσει τη ζωή του. Μπορεί όμως; «Σε όποια δημόσια υπηρεσία και να πάω με αντιμετωπίζουν σαν λεπρό όταν βλέπουν ότι είμαι πρώην κρατούμενος» αναφέρει ο ίδιος μιλώντας στο Δρόμο: «Θέλω να εγγραφώ στο εμπορικό επιμελητήριο, διότι έκανα μια δουλειά παλιά, να τη συνεχίσω δηλαδή και μου κάνουν…γυμνάσια. Η εφορία γυμνάσια, το επιμελητήριο τα ίδια, το πρώην ΤΕΒΕ νυν ΟΑΕΕ τα ίδια. Οτιδήποτε κι αν τους ζητήσω καταλήγει σε μία ερώτηση: Που ήσουν τόσο καιρό; Τους απαντώ, αυτό τι σχέση έχει; Και από εκεί ξεκινά το βάσανο της γραφειοκρατίας μα κυρίως του ρατσισμού», περιγράφει ο ίδιος στο Δρόμο, εξηγώντας μας για την πολύμηνη οδύσσεια του: «Προσπαθώ 7 μήνες να κάνω έναρξη…ότι συναντούσα στα δικαστήρια, όταν ήταν να αποφυλακιστώ, που ήμουν αθώος, τα ίδια ακριβώς προβλήματα αντιμετωπίζω και σήμερα στις δημόσιες υπηρεσίες. Τρομακτικοί οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί. Στα προγράμματα που υπάρχουν για τους αποφυλακισμένους μας δουλεύουν συνέχεια. Όλο αντιρρήσεις και γραφειοκρατικά ζητήματα σου θέτουν. Βέβαιο ο στόχος τους είναι άλλος. Να κουραστείς, να αγανακτήσεις και να τα παρατήσεις. Θέλουν δηλαδή να εκνευριστείς, να δυσανασχετήσεις και πεις παράνομος θα μείνω».
Έχουν ειπωθεί πολλά για το φαύλο κύκλο της επιστροφής των αποφυλακισθέντων κρατουμένων στις φυλακές. Το μεγαλύτερο ποσοστό επιστρέφει στα «σωφρονιστικά ιδρύματα» κυρίως διότι δεν μπόρεσε να βρει το τρόπο επανένταξης στην κοινωνία. Πόσο μάλλον, όταν η πολιτεία, απουσιάζει από τέτοιου είδους κοινωνικές υπηρεσίες. Για όσους προσπαθούν όμως; Για όσους δεν το βάζουν κάτω; «Σήμερα με έστειλαν να γυρίσω όλη την Αττική για ένα χαρτί και πάλι δεν το πήρα! Βέβαια, εξακρίβωσα λίγο μετά, πως κάποιοι γνωρίζουν και την συμμετοχή μου στα Δικαιώματα των Κρατουμένων και τη δράση μου. Και πιθανότατα κι αυτό παίζει το ρόλο του. Έτσι όπως είναι τα πράγματα πλέον, υπολογίζω τον Μάρτιο, αν είμαι τυχερός, να έχω συγκεντρώσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Δηλαδή ένα χρόνο από τη στιγμή που άρχισα τη διαδικασία…», καταλήγει ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, πρώην κρατούμενος, που προσπαθεί να αποτινάξει τη ταμπέλα του πολίτη β’ κατηγορίας, που με τόση μανία η πολιτεία του κολλάει.
Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, για χρόνια βρέθηκε στις φυλακές της χώρας. Από τη Κασαββέτεια μέχρι τη Χίο. Και από τον Κορυδαλλό μέχρι τα Διαβατά. Από τον περασμένο Μάιο είναι ελεύθερος πια, συμμετέχει με τον πιο ενεργό τρόπο στην Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, και έτσι όπως δεν τα παράτησε μέσα στις φυλακές, δεν θέλει να τα παρατήσει και τώρα.
Θέλει να συνεχίσει τη ζωή του. Μπορεί όμως; «Σε όποια δημόσια υπηρεσία και να πάω με αντιμετωπίζουν σαν λεπρό όταν βλέπουν ότι είμαι πρώην κρατούμενος» αναφέρει ο ίδιος μιλώντας στο Δρόμο: «Θέλω να εγγραφώ στο εμπορικό επιμελητήριο, διότι έκανα μια δουλειά παλιά, να τη συνεχίσω δηλαδή και μου κάνουν…γυμνάσια. Η εφορία γυμνάσια, το επιμελητήριο τα ίδια, το πρώην ΤΕΒΕ νυν ΟΑΕΕ τα ίδια. Οτιδήποτε κι αν τους ζητήσω καταλήγει σε μία ερώτηση: Που ήσουν τόσο καιρό; Τους απαντώ, αυτό τι σχέση έχει; Και από εκεί ξεκινά το βάσανο της γραφειοκρατίας μα κυρίως του ρατσισμού», περιγράφει ο ίδιος στο Δρόμο, εξηγώντας μας για την πολύμηνη οδύσσεια του: «Προσπαθώ 7 μήνες να κάνω έναρξη…ότι συναντούσα στα δικαστήρια, όταν ήταν να αποφυλακιστώ, που ήμουν αθώος, τα ίδια ακριβώς προβλήματα αντιμετωπίζω και σήμερα στις δημόσιες υπηρεσίες. Τρομακτικοί οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί. Στα προγράμματα που υπάρχουν για τους αποφυλακισμένους μας δουλεύουν συνέχεια. Όλο αντιρρήσεις και γραφειοκρατικά ζητήματα σου θέτουν. Βέβαιο ο στόχος τους είναι άλλος. Να κουραστείς, να αγανακτήσεις και να τα παρατήσεις. Θέλουν δηλαδή να εκνευριστείς, να δυσανασχετήσεις και πεις παράνομος θα μείνω».
Έχουν ειπωθεί πολλά για το φαύλο κύκλο της επιστροφής των αποφυλακισθέντων κρατουμένων στις φυλακές. Το μεγαλύτερο ποσοστό επιστρέφει στα «σωφρονιστικά ιδρύματα» κυρίως διότι δεν μπόρεσε να βρει το τρόπο επανένταξης στην κοινωνία. Πόσο μάλλον, όταν η πολιτεία, απουσιάζει από τέτοιου είδους κοινωνικές υπηρεσίες. Για όσους προσπαθούν όμως; Για όσους δεν το βάζουν κάτω; «Σήμερα με έστειλαν να γυρίσω όλη την Αττική για ένα χαρτί και πάλι δεν το πήρα! Βέβαια, εξακρίβωσα λίγο μετά, πως κάποιοι γνωρίζουν και την συμμετοχή μου στα Δικαιώματα των Κρατουμένων και τη δράση μου. Και πιθανότατα κι αυτό παίζει το ρόλο του. Έτσι όπως είναι τα πράγματα πλέον, υπολογίζω τον Μάρτιο, αν είμαι τυχερός, να έχω συγκεντρώσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Δηλαδή ένα χρόνο από τη στιγμή που άρχισα τη διαδικασία…», καταλήγει ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, πρώην κρατούμενος, που προσπαθεί να αποτινάξει τη ταμπέλα του πολίτη β’ κατηγορίας, που με τόση μανία η πολιτεία του κολλάει.
Λ.Σ.
Σχόλια
